กวีกระวาด/สมพงษ์ ทวี’

กาลเวลานั้นยาวไกล

 

ผ่านร้อนผ่านหนาว

ผ่านเสียงหัวเราะร่าน้ำตารินไหล…

ผ่านความอาดูรสูญสิ้น

ผ่านความปลาบปลื้มประโลมใจ

 

โลกเป็นเช่นที่มันเป็น

เป็นผู้ให้เป็นผู้รับ

เป็นความฝันเป็นความจริง