โดย กวีปิดหน้า

เหมือนถูกบรรจุไว้ในขวด
รอบๆ ถูกขีดขวางด้วยรั้วลวดหนาม
มีประตูแค่บานเดียวที่ใช้เข้า-ออก
ผู้เฝ้าประตูถือปืนดูแลคนใน
ตรวจสอบคนนอก

วันรายอที่ทุกคนบอกว่าครึกครื้น
แต่ในหมู่บ้านเงียบราวกับป่าช้า
แค่เสียงระเบิดและกระสุนปืนลั่นสองสามวันติดต่อกัน
ผู้ดูแลก็รีบมาคุ้มครอง

หญิงชราท้ายหมู่บ้านในขวดแก้ว
นั่งร่ำร้องคอยลูกหลานมาเยี่ยมเยียน
ใครคนนั้นคงหวาดกลัวรั้วลวดหนาม
เหลือเพียงความคิดถึงของสองใจผูกทิ้งไว้คนละทาง
วันรายอกลายเป็นสีเทาสำหรับคนผมสีขาวเสียแล้ว