กวีกระวาด/ลัดดา สงกระสินธ์

แผล

 

จ้องตาตัวเองในกระจก

มันบวมเหมือนปากแผล

แผลนี้คุณไม่ได้เป็นคนทำ

สบายใจได้เลย มันมีมาแต่กำเนิด

 

เลือดของฉันก็คือแววตาของฉัน

กำลังรินความรู้สึก

ยากที่จะหยุดมันได้

 

คุณไม่ผิด ไม่ผิดอะไร

เลิกโกรธที่ฉันเป็นแบบนี้เสียที

 

เหลือพื้นที่ให้ฉันบ้าง

ฉันเหลือทางรอดเดียวคือการร้องไห้

เหมือนกับการปล่อยให้ดวงตามันหายใจ

ดวงตาที่มีวิญญาณอิสระของมันเองแยกอีกดวง

 

การร้องไห้ก็เหมือนกับการไปเที่ยว

ตั้งใจจะไปซะอย่าง ยังไงฉันก็จะไปจนได้

ไม่มีอะไรมากั้นขวางฉันได้หรอก

เลิกพูดสักทีว่าคุณจะไม่มีวันซื้อตั๋วให้