กวีกระวาด/สิรินทร์

คืนลา

 

ยี่สิบหรือสามสิบปี?

สายเกินกว่าจะเปลี่ยนแปลงสิ่งใด

ในเวลานี้

โอบกอดเถิดที่รัก

สอดอ้อมแขนของเราทั้งสอง

หลังจากฝ่าฟันวันคืนมาด้วยกัน

จูบฉัน

เหมือนครั้งแรกที่ริมฝีปากได้สัมผัส

อบอุ่นและท่วมท้นแรงปรารถนา

เก็บน้ำตาเอาไว้

 

วันนี้ เราจะไม่ร้องไห้

อีกห้าปี สิบปีข้างหน้า

เมื่อความคิดถึงทำหน้าที่ของมัน

ภาพทรงจำถูกฉายซ้ำเหมือนหนังรักเรื่องเก่า

เราค่อยหลั่งน้ำตา