กวีกระวาด/ชาคริต โภชะเรือง

นั่นมิใช่เรา

 

กวีก็ร่ำไห้ได้

เสียน้ำตาให้กับความเศร้า

นานไหมกว่าจะชำระล้างรอยหม่นออกจากหัวใจ

ดวงตากวี เผยรอยยิ้มแห่งความจริงว่า ชีวิตดำรงอยู่เช่นนี้เอง

มิได้มีแต่วันชื่นคืนสุข

ฉะนี้ชั่วกัปกัลป์ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลาย โลกมิได้รับรู้ด้วยกับความเจ็บปวดอันร้าวราน

 

อนุญาตให้เราล้มลุกคลุกคลานได้นานเท่าใด

น้ำตาเหือดจางหมดจด กวีอมทุกข์กักตัวไว้ในอ้อมกอดอันน่าชัง

ดุจอกมารดาที่รั้งบุตรมิให้เติบโต

ลาทีความโกรธขึ้ง ทิ้งคำด่าทอสาปแช่งใคร

ไม่ปรารถนาแล้วความเกลียดชังมาพอกพูนใส่ตัว

เสียงหัวร่อด้วย หากมิใช่เพื่อปลดปล่อย

ดำรงเสรีภาพอันเจ็บปวด เหวี่ยงซ้ายขวา

มิให้หยัดยืนได้ท่ามกลางความเศร้า

นั่นมิใช่เรา