กวีกระวาด/เรียม

ในคลื่นฝน

 

เมฆครึ้มข่มฟ้ามาไกล                                ครืนขับจับใจ

ลวงหลากใครให้หลงทาง

เจือเมฆพลิ้วเหงาเศร้าจาง             คระครืนครวญคราง

กลายกราดเกรี้ยวโกรธา

หยุดยั้งชั่งวัดเวลา                        อันมิคอยท่า

ไม่ว่าจะใครหรือใคร

ดุ่มด้นสู้ด้าวแดนใด                      ไกลและแลใกล้

คงใต้ฟ้าตะวันเดียว

ฟาดสายโหมในม้วนเกลียว           คลื่นซัดบัดเดี๋ยว

ลาลับเลือนร้างมิเห็น

ซัดโถมโรมรั้นซ่านเซ็น                เรือเดี่ยวโดดเด่น

รีดเค้นพละกำลัง

ละห่วงหน้าว้าพะวงหลัง              ปัจจุบันยัง

ฉายคลื่นฝนเต็มสองตา

ละทิ้งกาละเวลา                       ลืมสิ้นอัตตา

ลืมฝันเจิดจ้าฟ้าพราว

ลืมอาจหาญเหิมห้าว                    ลืมเจ็บทุกข์ร้าว

ในคราวคราละวางตน

 

เดี๋ยวนี้! เดี๋ยวนี้! เจียนจน                            หอบชีวิตโยน

กลางหนคลื่นฝนโรมรัน

ท้องเรือเบียดทรายโดยพลัน           เจิดจ้าตาวัน

ลอดม่านมืดมนมายา

แสงทองอาบทาบนัยน์ตา                ใจฉายเปิดฟ้า

สบตาสงบพบตน