กวีกระวาด/อัลวี วาโญ (วรรณกรรมนกกระดาษ)

เราจะตายไปด้วยกัน

มาช่วยชุบชูใจให้มีหวัง                               มาช่วยเติมพลังให้สู้ไหว

ท่านผู้ขี่ม้าขาวช่วยเราไว้                           โอ้เจ้าชายผู้มีใจเป็นพ่อพระ

 

เสียเวลาสรรเสริญเยินยอ                           ไอ้หัวตอ ตะบวยตะบัก กักขฬะ!

“เราจะไม่ทิ้งกัน” อะไรกันวะ                       มึงทิ้งกูจะจะ ตะบักตะบวย

เงินเยียวยา มายา! มายั่วใจ                         ถุงยังชีพ อยู่ไหนไม่มาช่วย

รัฐบาลเถลไถลไม่เอื้ออวย                          ขีดเส้น “ตาย” ให้เราด้วย ซวยซ้ำซ้อน

เอ๋ย… โอชาแห่งดวงจันทร์ โอ้! จัญไร             หยิบยื่นหวังมาให้ไม่หยุดหย่อน

และดับหวังนั้นทันที ไม่ทุกข์ร้อน                 เมินคำวอน แผ่เผื่อแต่เอื้ออวย

ท่านผู้ขี่ม้าขาวทิ้งเราไว้                             หอบความหวังที่มอบให้หนีไปด้วย

หัวของท่านเราจึงเห็นเป็นรูป “กรวย”            ท่านใช้ “ช่วยตัวเอง” ตลอดมา

เราต้องช่วยตัวเองตลอดไป                        ฟ้าสีทองผ่องอำไพไม่มาหา

มีแต่ทุกข์ ท่านยิ่งซ้ำ ไม่สร่างซา                   เอ๋ย… โอชาแห่งดวงจันทร์ ช่างจัญไร!

 

เราจะตายไปด้วยกัน                                  โอ้! โอชาแห่งดวงจันทร์ ท่านสนไหม

รัฐบาล, ถามที มีไว้ทำไม                            เห็นแต่แดกกับไถ ไม่คุ้มครอง!