กวีกระวาด/จเด็จ กำจรเดช

ผู้ประสบควัน

 

วันนี้แดดจ้าแต่ฉ่ำน้ำ

กลับจากงานศพเมื่อคืนบนทางแฉะโคลน

ยังเห็นดาวบางดวงโชนแสง

ส่งข้อความถึงคนเมืองหลวง

เสียงบ่นว่าอากาศหม่นมัวแสบแห้งระคายคอทุกจังหวะหายใจ

ก็เลือกชีวิตแบบนั้น

เลือกฟู้ดแพนด้าและพารากอน

ดีหน่อยที่งานศพไม่เยอะ

ใครว่า

เมืองหลวงมีคนตายทุกวันแต่ไม่มีงานศพ

ซากศพเน่าเหม็นอยู่ข้างถนน

หนอนอิ่มเอมในน้ำเหลืองและเนื้อเยื่อเส้นเอ็น

ระเหยหายฟุ้งคลุมเมือง

หายใจเข้าออกมีกลิ่นน้ำเหลือง

หน้ากากอนามัยเป็นแฟชั่นที่จำเป็น

ไม่ได้กันควันพิษ

มันปิดรอยยิ้มของเราขณะก้าวผ่านศพพวกนั้น

 

คํ่านี้ฝนตกลมกระโชกแรง

ต้นขนุนข้างบ้านล้มตีหลังคาพัง

คนเมืองหลวงส่งรูปมาอวดว่าวันนี้ไปลอดอุโมงค์มิตรทาวน์

ถามไถ่ต่อมาว่าดาวสวยไหม

หลังจากนี้ไปจนกว่าจะซ่อมหลังคาเหรอ

ถ้าฝนไม่ตกซ้ำและเราพอจะนอนในบ้านได้

มองผ่านทะลุช่องโหว่ของหลังคาคงเห็นดาวสวย

คืนนี้เป็นผู้ประสบภัยไร้บ้าน

ไม่มีฟู้ดแพนด้าสั่งข้าวมากิน

ไม่มีผู้บริจาคยกข้าวกล่องมาแจก

ใส่เสื้อฝนขับรถล่องไปงานศพ

อิ่มแกงวัวแล้วเล่นไฮโลสักสองสามตา

 

บ่ายนี้แดดจ้าจนหญ้าแห้ง

ลมพัดฝุ่นเข้ามาเปรอะพื้นบ้าน

คนเมืองหลวงบอกว่าฝุ่นในเมืองหายไปหมดแล้ว

ไม่ใช่ว่าอากาศดีขึ้นนะ

แต่คนทั้งเมืองต่างช่วยกันสูดฝุ่นลงปอดจนเมืองสะอาดเอี่ยม

แดดเปรี้ยงแม้บ่ายลงมากแล้ว

คนทั้งหมู่บ้านรวมตัวในวัด

ยกมือบังแดดเพราะนอนน้อยติดกันหลายวัน

เมื่อคืนกระสุนลั่นเปรี้ยงกลางวงพนัน

คนไม่ได้โกงโชคร้ายรับกระสุนแทน

บ่ายนี้แดดคล้อยเงาเคลื่อนยาว

ควันจากสุมาตราลอยมาสมทบ

ความกดอากาศต่ำจากจีนตามมาทัน

ควันจากปล่องเมรุคลุ้งขึ้นไปแล้วตีกลับลงล่าง

คนทั้งงานแตกฮือกระจัดกระจาย

ควันจากปล่องไฟขีดเขียนความห่วงใยส่งต่อถึงคนเมืองหลวง

ในความน้อยเนื้อต่ำใจของผู้ประสบควันท้องถิ่น

ปลอบใจว่ากลางวันที่ท้องฟ้าคลุ้งควันเราจะเห็นดาวสวย