โดย มธุริน อาร์มสมิทธ์

ไม่ได้แหงนหน้ามองท้องนภา
ไม่เห็นดวงจันทราดาราฉาย
ไม่เห็นหยาดน้ำค้างพร่างประกาย
ไม่ยินเสียงสายลมไหวในพงพี

ไม่เห็นดอกหญ้าบานบนลานกว้าง
ไม่เห็นลายใบหูกวางกระจ่างสี
ไม่ยินเสียงหริ่งเรไรร่ายดนตรี
เพราะชีวีที่เร่งรีบบีบรัดเอา