กวีกระวาด/พิเชฐ แสงทอง

จำ-พราก

 

เรารู้ และเราก็เข้าใจ                      รสรักตักให้ได้ชื่นหวาน

ดื่มกินรินร่ำสุขสำราญ                   อยู่ในจิตวิญญาณอันดิ้นรน

นัยน์ตา ลึกแท้ความแก่เก่า              ร้อนเร่ายึดครองอยู่หมองหม่น

ก่อรูปหม่นมัวของตัวตน                 เสี้ยวมุกแต่ละคนละคนมา

กระจาย สลาย และแตกออก           ล่องลอยราวไอหมอกเหนือดอกหญ้า

สวรรค์สามัญชนคนธรรมดา            ซ้อนทับแต่มูลค่าไม่เทียมกัน

เธอยิ้ม และยิ้มนั่นเหยาะหวาน         เธอรู้-เซาะซ่านวิญญาณฉัน

ฉันยิ้ม-เหยาะค่าสารพัน                ฉันรู้-เธอพบสวรรค์มุกมรรคา

พับเก็บ เจ็บร้าว ราวผ้าเก่า-            ในหีบหับจับเขม่าและฝุ่นหนา

ท่องทะเลสีทองของน้ำตา               ยืนยันคุณค่าโหยอาลัย

หากหมาย จึ่งหมายไม่สมมาด         โลกจักยังขืนขาด ยังเจ็บไข้

โลมลม ลมรักหากยากไร้                โลกจึ่งสมรักให้ใฝ่หารัก

เพื่อให้รักมีค่าน่าปรารถนา              รักจะบ่ายหน้าอยู่ไม่รู้จัก

รอรอยยิ้มทักทายไม่ทายทัก            และหาญหักหัวใจเคยใฝ่กัน

 

ชั่วเวลานาทีน้ำสีทอง                      ผาดผ่องคืนค่าใสกว่าฝัน

เราต้องจาก จูบหมองของครึ่งวัน       คือการหักสะบั้นของฝันร้าย

เราต้องจาก จูบหมองของคืนวัน        คือการตื่นสู่ฝันอันเป็นจริง