กวีกระวาด/นายทิวา

…เวลา(แห่ง)ชีวิต…

 

๏ เพียงแค่เม็ดทรายในขวดแก้ว                 ไหลร่วงลงแล้วเวลาผ่าน

ไม่เร็วไม่ช้าไปตามกาล                            ปัจจุบันไม่นานรอผ่านพ้น

๏ มีแค่เวลาที่มีอยู่                                  เราต่างรับรู้เหตุและผล

เวลาทั้งหมดจากด้านบน                         ร่วงหล่นลงล่างหมดเวลา

๏ เม็ดทรายแห่งชีวิตพินิจความ                แทนคำตอบด้วยคำถามถึงคุณค่า

ขณะลมหายใจผ่านไปมา                        ในความกลัวมีความกล้าหรือไม่มี

๏ เราขลาดกลัวเวลาจะล่วงเลย               เราจึงเลือกอยู่เฉยไม่เคลื่อนที่

อยู่กับตัวของเราเพียงเท่านี้                    โดยไม่ไยดีมีเยื่อใย

๏ เราขลาดกลัวชีวิตจะลับลา                  เราจึงหยุดแสวงหาหนทางใหม่

หนทางแห่งชีวิตลมหายใจ                     ทั้งเพื่อเขาเพื่อใครและเพื่อเรา

๏ ในความกลัวมีความกล้าหรือไม่มี          กล้าพอจะเคลื่อนที่จากที่เก่า

กล้าที่จะให้ไม่แค่เอา                             ออกจากความขลาดเขลารู้เท่าทัน

๏ ในความกลัวมีความกล้าหรือไม่มี           กล้าจะแต่งแต้มสีอย่างสร้างสรรค์

กล้าจะก้าวต่อก้าวผ่านคืนวัน                   ให้ชีวิตได้ยืนยันลมหายใจ

๏ มีแค่เวลาที่มีอยู่                                  และเราต่างรับรู้หรือมิใช่

เวลาที่มีอยู่รอหมดไป                             มีเวลาเพื่อเลือกใช้อีกไม่นาน

๏ เพียงแค่เม็ดทรายในขวดแก้ว                 ลมหายใจแผ่วรอพ้นผ่าน

คำถามรอคำตอบอยู่ในกาล                   ระหว่างกระแสธารของชีวิต!.