กวีกระวาด/นิภา บางยี่ขัน

ธรรมดา

 

หลงทางเสียเวลากว่าจะถึง

หลงลืมจึงขาดหายในบางสิ่ง

หลงใหลอาจเสียใจใช่ความจริง

หลงตัวยิ่งเหลือร้ายตายทั้งเป็น

 

ปากกับใจตรงกันนั้นสิ่งดี

แต่บางทีใจทุกข์เปี่ยมขุกเข็ญ

ปากยังต้องยิ้มได้เหมือนใจเย็น

ให้โลกเห็นจดจำว่าธรรมดา

 

อยู่คนเดียวให้ระวังยั้งความคิด

อย่าปล่อยจิตล่องเตลิดเลยเถิดบ้า

อยู่หลายคนให้ระวังยั้งวาจา

หากพูดแล้วไม่เข้าท่าอย่าพูดไป

 

ถ้าสุขคือได้ทุกสิ่งดังประสงค์

ชีวิตคงไม่มีค่าหาสุขไม่

ถ้าสุขคือความพอดีและพอใจ

ก็อาจใช้ชีวิตนี้มีสุขอิง

 

ฆ่าความโกรธเสียได้ใจเป็นสุข

ฆ่าความหลงพ้นทุกข์ทุกทุกสิ่ง

ฆ่าความโลภง่ายงามในความจริง

ไม่ละทิ้งยังถือสา ฆ่าตนเอง