กวีกระวาด/ประกาย ปรัชญา

รอยยาวของระยะ

 

เช่นที่แสงไฟในสวนมิด่วนร้างรา

ข้ามฟากมาค้างคาหน้าต่างห้อง

แนบนิ่งดื่มด่ำกับทำนอง

บนหมุนวนกริ๊งกร๊องกริ๊งกร๊องกล่องดนตรี

ฝนก่อนค่ำ หยุดพรำสาย

เหลือสิ่งซึ่งปริ่มเงาฉายหลายแหล่งที่

แขวนดวงกับราวตากผ้า, อ้อยอิ่งกับชิงช้ายิ่งกว่ารอรี…

มวลมุกน้ำนี้กี่รายเรียง

กระทั่งแสงจันทร์แม้สัญจร

ผัดผ่อน จะผละจะพรากจากเฉลียง

อยู่ประโลมจานดาวเทียมหม่นมัว – จั่วและกันสาดลาดเอียง

เคียงเขตก่อสร้างอย่างรอมชอม

เช่นที่ใบชาค้างคาในกาใบน้อย

หอมอันอ้อยสร้อยหอม

ยอมหญิงสาวหากเติมน้ำใหม่ ใบชายอม

ข้ามคืนสิ้นทะนุถนอมไปพร้อมกัน

 

ฉายจากครึ้มสวน แสงนวลต้อง

ฉายสู่ชั้นสองของแมนชั่น

คือมิตรตรงข้าม ในความใยยองของสัญจรจันทร์

มีถนนสายสั้น คั่นกลาง

ความสิ้นเยื่อของชายสะพายกระเป๋า จะหวนเงากลับมามั้ยนะ?

ถนนเฉอะแฉะ และสะท้อนแต่ระยะห่าง

หญิงสาวเติมน้ำใหม่ในกา อา… หอมจาง

รอยเปลี่ยวนอกหน้าต่าง อ้างว้างนัก

แสงไฟ… แสงเป็นเพื่อนใจไปจนรุ่ง?

กรุ๊งกริ๊งกรุ๊งกริ๊งบางจังหวะตะกุกตะกัก

หมุนเพลงรักของใคร ได้หมดรัก

หมุนรอสักกี่รอ ก็หมดลาน