โดย : สันติพล ยวงใย (วรรณกรรมนกกระดาษ)

ฉันโอบกอดความคิดถึงเต็มอ้อมแขน
ครุ่นคำนึงถึงคราวเมื่อเราอยู่ด้วยกัน
ในค่ำคืนที่เม็ดฝนกล่าวถ้อยคำเปียกชื้น
ดวงดาวทุกดวงตกเป็นของเรา
แม้แต่ดวงจันทร์ก็ตกเป็นของเรา
กระทั่งแดดเช้าส่องแสงหม่นผ่านช่องหน้าต่าง
การจากไกลเดินทางมาเคาะประตู
จูบหวานซึ้งแทบสลายกลายเป็นความฝัน

ฉันโอบกอดความคิดถึงเต็มอ้อมแขน
วอนขอและตั้งตารอคอยอีกคืน
ที่ดวงดาวและดวงจันทร์จะตกเป็นของเราอีกครั้ง
แอบหวาดกลัวว่าโอกาสนั้นอาจจะไม่มีอีกแล้ว!