ที่มา | มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 4 - 10 มกราคม 2562 |
---|---|
คอลัมน์ | กวีกระวาด |
เผยแพร่ |
กวีกระวาด/พิเชฐ แสงทอง
โลกอำลา
ทิ้งไปให้หมด ความทรงจำจับจด เป็นชิ้นส่วน
บางอย่างเรารู้ ไม่คู่ควร หอมบางกลิ่นอุ่นอวล แค่กลิ่นอาย
โชยเข้าประสาทโสต โจษขาน ช้า-นานมิอาจคำนวณได้
จนกว่าแสงเช้าผ่าวผ่านไป ดูดระยิบระยับไยสูญใสพ้น
ช้า-นาน อยู่ในขณะจะสำนึก ตื้น-ลึก อยู่ที่รากจะหักป่น
สุข-เศร้า อยู่ที่รับจะปรับปรน เจ้าไม่เคยอดทนสักหนใด
ให้รู้สึกล่องไหลไปวันวัน เป็นชิ้นส่วนร้อยพัน หวั่นไหว
ลงหลักปักรากในกากใย ทางไปสู่หนใด ไม่เลือกเลย
โลกอำลาพร้อมตะวันผันดวงตก เมื่อเงาปีกของนกบินผกเผย
มืดมนหม่นเศร้า ใช่ เจ้าเอย ข้าจะเอ่ยคำใดให้เจ้าฟัง
เหมือนจอมยุทธ์หมดเคล็ดเกร็ดวิชา สิ้นแล้วมนตราแต่ครั้งหลัง
ยุทธจักรหักทรุดเกินหยุดยั้ง วิชาถ่ายพลังคั่งค้างคืน
เหมือนนักเขียนเอียนอับศัพท์แถลง สาปแช่งปากกา จะเป็นอื่น
กระดาษเปล่าเฉาว่าง น้ำค้างชื้น สิ้นทางฟื้นอารมณ์คมความคิด
ยุคแห่งส่วนชิ้นถวิลหวัง พ่ายพังยับเยินเกินต่อติด
ลาพรากจากใจไม่แม้มิตร ดีกว่าใกล้ชิดลิดรอนกัน