โดย อมรศักดิ์ ศรีสุขกลาง

ฉันเดินถือความรักไปริมทะเล
สะดุดทรายล้มลงเค้เก้เปียกปอน
รีบกอบกุม เก็บความรักขึ้นมา
ไม้หันอากาศหล่นหายไป!

ในแป้นพิมพ์ของโน้ตบุ๊กก็ด้วย
พอเขียนบทกวีรก
ก็กลายเป็นบทกวีรก
แต่พอเขียนคำว่าอกหัก
ไม่หันอากาศเจ้ากรรมก็ไม่ได้หายไปไหน
แขวนไว้เหนือหอหีบอยู่อย่างน้น
โอ้ความรกของฉนมนไม่ยอมเป็นความรก
เหมือนเวลาที่เราพิมพ์คำสนติภาพ
แล้วกลายเป็นคำว่าสนตะพาย
คลื่นคงซดไม้หันอากาศไปไกลแสนไกล
โอ้ความรกของฉน!