กวีกระวาด /สมพงษ์ ทวี’

ไม่รู้จบ

 

ความเศร้าเกาะกุมผมอยู่อย่างลี้ลับ

วันคืนผันผ่าน รุ่งอรุณและสนธยา

กาลเวลากลายเป็นความฝัน

สรรพสิ่งล้วนจับต้องไม่ได้โดยแท้

 

โลกหมุนไป

เหวี่ยงชีวิตเข้าสู่ความตาย

มองหาความหมายใดกันเล่า

ผมแปลกใจเสมอ

การเกิดเพื่อดับสูญ

แก่ชราเพื่อจะป่วยไข้

 

ความทุกข์ทรมานขับขานไม่รู้สิ้น

ไม่ว่าคุณหรือผม

ไม่ว่าคำถามใดๆ

คำตอบที่จะได้รับ

คือเงาที่ทอดยาวไปไกลแสนไกล