กวีกระวาด / ชาคริต โภชะเรือง

 

แสงแรก

 

ขอบฟ้า

น่าเสียดายที่ไม่ไกลพอ

ปาดน้ำตาไปบนผิวน้ำราบเรียบ

มันคงท่วมท้นเป็นอุทกภัยใหม่

ในความดำมืด

แสงแรกแผ่คมบาดลึกจนคนร่ำไห้

ฟ้าเปลี่ยนสี

ลมเปลี่ยนทิศ

ฝนตกหนัก

 

อ่อนไหวปานใด

หัวใจ

ขู่อย่างกราดเกรี้ยวไม่พอให้เร้นกาย

น้ำตาท่วมท้นพสุธา

ไม่พอลบล้างความเจ็บปวดภายใน