กวีกระวาด / พิเชฐ แสงทอง

 

โปรดขยับที่ให้กวีนั่งด้วย

 

ในสถานการณ์สงคราม

กวีมักแปลงกายเป็นตัวตลก

เล่าขานตำนานและความฝันแห่งสันติภาพ

ตวัดเส้นภาษาวาดนกสีขาวกระพือปีกบินไปไหนก็ไม่รู้

แต้มดวงดาวบนท้องฟ้ามืดมิดเป็นสีขาวและเหลือง

สมมติว่าเป็นแสงน้อยๆ ในโลกมืด

ที่จักงอกงามลุกลามสว่าง

 

แล้วจึงตวัดวรรคทอง

“โลกจักงามด้วยวิถีสันติภาพ”

…………………………

ไยผู้เหนี่ยวไกจะไม่รู้เล่า

เขามีพ่อมีแม่มีลูก

เขามีกล่องใส่ดวงใจอยู่คนละหลายๆ กล่อง

 

ไยรามสูรผู้ฟาดขวานฉีกฟ้าอสุนีบาตจะไม่เข้าใจ

เขามีเมขลาอันเป็นที่รักและหมายปอง

เขามีดวงแก้วอันเรืองอร่ามงามสม

 

กวีพึงประดับประดาถ้อยคำอันสุนทรียรส

เพื่อสายฟ้าที่ฟาดลงมาจากหัวใจตระหนักรู้

ต่างอันใดเล่ากับสายฝนที่พร่างพรมระดมความเย็นชื้น

ประปรุงทังสเตน

ผู้ที่ให้แสงสว่างแก่โลกได้ ทว่ามิให้

ผู้ที่ส่องทางให้แก่ตนได้ ทว่ามิส่อง

ผู้ที่แกร่งที่สุดในปรโลก ทว่ายวบหยุ่น

…………………………..

ในสถานการณ์สงคราม

กวีจึงไม่ต่างอันใดกับนักปรุงอาหาร

ปรุงและเสิร์ฟบริการแด่ผู้อิ่มทิพย์