กวีกระวาด / จิตฯ คัมภีรภาพ

 

ปลวกใต้ฐานพระ

 

นั่นองค์พระเอกองค์ทรงธรรมะ                   บริบูรณ์ด้วยสัจธรรมสมัย

สงบนิ่งในวิหารเบิกบานฤทัย                     สาธุชนกราบไหว้ด้วยใจงาม

เนิ่นนานผ่านสมัยมาหลายยุค                    สงบสุขเปี่ยมศรัทธาน่าเกรงขาม

ผ่านหนาวร้อนแสงจันทร์ตะวันวาม            ผ่านลมปากถากถามประณามร้าย

ยังสงบนิ่งสงัดกำจัดมาร                           ประหัตประหารกิเลสใจให้แพ้พ่าย

ในวิหารเก่าผุฉลุลาย                                 ผ่องประภัสร์จำรัสฉายประกายธรรม

 

ธรรมองค์พระสัมมาสัมพุทธะ                     คือปล่อยวางลดละสิ่งชั่วต่ำ

มากเมตตาปารมีที่น้อมนำ                         ท่ามมารตำตอกลิ่มรุมทิ่มแทง

รัศมีแห่งธรรมยิ่งย้ำชัด                             ยิ่งอุบัติเป็นบุญมิ่งยิ่งเปล่งแสง

มั่นคงไม่หวั่นไหวไม่เปลี่ยนแปลง             ยิ่งชัดแจ้ง แจ่มชัดความสัตย์จริง

มาถึงยุคของสมัยจัญไรยุค                         ยุคเข็ญขุกอัปรีย์ยุคผีสิง

ยุคคนบาปกลับกลอกหลอกเป็นลิง             ยุคทากปลิงดูดกัดอสัตย์ครอง

เอาของเน่าใส่บาตรตวาดพระ                    สาดสีป้ายปะจนสีหมอง

อาฆาตมาดหมายใจร้ายปอง                       จับจ้อง เหยียบย่ำให้ลำเค็ญ

 

เหมือนรังปลวกใต้ฐานวิหารพระ                กินตะกละจนสำรากกลิ่นปากเหม็น

ฐานพระผุกร่อนกระดอนกระเด็น              บาปบุญเห็นไม่เรียนรู้บุราจารย์

และไม่นานใต้ฐานก็รานแตก                    แตกแยกเข็ญขุกไปทุกด้าน

โบสถ์วิหารจะร่ำไห้ไปอีกนาน                   ผืนดินยิ่งร้อนสะท้านสะเทือนยุคฯ