กวีกระวาด/อัลวี วาโญ

 

กอบเก็บร่างกายประกอบใหม่ในทุกเช้า

 

ฉันแตกกระจายเป็นชิ้นๆ

ในยามเช้าที่เสียงอาซานแว่ว

ค่อยๆ กอบเก็บมาประกอบใหม่อีกครั้ง

เพื่อถูกเหวี่ยงไหวไปมา รอบแล้วรอบเล่า

ด้วยคำดูถูกเหยียดหยามของปวงผู้ถือศรัทธามาแต่กำเนิด

พวกเขาชี้หน้าฉัน

จงก้มหน้าและสงบเสงี่ยมเจียมตัว

แกเป็นแค่ผู้ศรัทธาใหม่ ไฉนจะศรัทธาได้มากไปกว่าเรา

แกไม่ได้ถือกำเนิดจากครรภ์ของผู้ศรัทธา!

 

ฉันประคองร่างกายที่กอบเก็บมาประกอบใหม่ขึ้นช้าๆ

และร่วงลงแตกกระจัดกระจายครั้งแล้วครั้งเล่า

เศษชิ้นส่วนร่างกายบางส่วนบาดเท้าจนแปลบปวด

ไม่ปรากฏหยดเลือดหรือหยาดน้ำตา

ต่างตกแตกละเอียดไม่อาจประกอบใหม่

เสียงฉันตกแตกดังลั่น

ปวงผู้ศรัทธาพระเจ้ามาแต่กำเนิดหลับใหลบอดใบ้

 

ฉันกระจัดกระจายรับแสงเช้า

เสียงอาซานในยามเช้าดังแว่วจากที่ไหนสักแห่ง

เรียกร้องผู้ศรัทธามุ่งสู่มัสยิดเพื่อสวดสรรเสริญพระเจ้า

พวกเขาไม่เคยได้ยิน อาจแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

ฉันข่มตาหลับใหล

และพยายามกลายร่างเป็นปลาทอง