กวีกระวาด /ประกาย ปรัชญา [email protected]

 

คลาดคล้อย : ดอกสร้อย 3 บท

 

ยายเอ๋ยยายเอื้อม…

รับค่าสาเกเชื่อม เอื้อมรับถึง

ลูกค้าหนีเค้าไหนใกล้แผ่ตรึง

จู่ลานอ้าวลมอึงคะนึงซัด

ยายวางเงินบนเงินเงิ่นเงิ่นงกงก

พายุยกคะเคว้งคะคว้างบางธนบัตร

วิบหายสี่สิบบาทตลาดนัด

เค้าฝนพัดปลิวจากกระจาด… คลาดคล้อยเอย

 

ตูบเอ๋ยตูบอ้วน

พลบสูญกลางแปลกสวน ชวนขวัญหาย

พลัดหลงมาจากไหน ไร้เจ้านาย

ตื่นลาน ZUMBA คล้ายแยกย้ายทยอย

ครองค่ำใครจักเท่าหมาเจ้าถิ่น!

รุมอ้วนตามกัดดิ้นสิ้นทางถอย

“เจ้านายครับ…” เลือดพลั่กคละคลั่กรอย

พ้นค่ำคืนคาดคอย… คลาดคล้อยเอย

 

เก้าเอ๋ยเก้าอี้

หวายดูทน ด้อยที่สีลอกหาย

มีเก้าอี้รุ่นหลังนั่งสบาย

สวยกว่าเก้าอี้หวายอีกหลายตัว

จึงขนของเช้าตรู่สู่บ้านใหม่

เขาไม่เอาเจ้าไป ไม่เห็นหัว

ข้างบ้านเก่า – หวายเฒ่าเหงาและกลัว

ฝันค่ำสลัว ฝันคอย… คลาดคล้อยเอย