กวีกระวาด/พิเชฐ แสงทอง

เส้นทางสืบหา “พฤษภาทมิฬ”

 

โอ…ช่างสูงชันน่าหวั่นหวาด

เกินยอดคนเก่งกาจอาจฝืนได้

นกแก้วแจ้วจำถ้อยคำใคร

นกขุนทองร้องไห้เพราะใครช้ำ

กระสุนที่สาดเมืองอยู่เบื้องหน้า

ลุงป้าน้าอาผู้ร้องร่ำ

หญิงชราล้มลุกคลุกคะมำ

ถักทอความทรงจำ, วาทกรรมตุลาฯ

โน่น…ดงลวดหนามสายน้ำเน่า

เกินกว่าผองเจ้าจะเข้าฝ่า

ยอดโดมสุดสูงจนเสียดฟ้า

เจ้าพระยาก็ลึกล้ำ

แล้วโขลงยุงกระหายเลือดในซอกเก่า

ร้าวเร่ากว่ากระบองหวดกระหน่ำ

เจ็บทั้งรักผนึกในหัวใจจำ

ผื่นพิษจ้ำแผ่ลามความชาเย็น

กระสุนที่สาดเมืองอยู่เบื้องหลัง

มวลใจที่เกลียดชังอาจดั่งเช่น –

ฟางหญ้าแห่งฤดูร้อนซุกซ่อนเร้น

กระสุนฝังก็จะเป็นกระสุนไฟ

ปากกระบอกปืนส่ายไม่เคยบอก

แห่งความย้อนยอกของหยากไย่

วิถีกระสุนคือตรงไป

ก่ายกองเท่าไรใครจะรู้

โอ…เส้นทางสืบหาพฤษภาทมิฬ

โชยกลิ่นอยู่ใกล้ใกล้ ไม่กล้าสู้

หนทางชัน, ยอกย้อนทั้งกลอน-ประตู

ผู้ตายกลายเป็นผู้เชิดชูรัก

รักที่แค่คงอยู่เคียงผู้ตาย…