ที่มา | มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 11 - 17 พฤษภาคม 2561 |
---|---|
เผยแพร่ |
กวีกระวาด/อรุณรุ่ง สัตย์สวี
ห้องเย็น
เกล็ดน้ำแข็งเกาะพราวชาวนาหน้าซีด
แม่ค้าหาบเร่ยืนแข็งทื่อบนฐานอนุสาวรีย์แห่งการเสียสละ
เด็กนักเรียนบนรถเมล์อัดแน่นไว้กินได้อีกเป็นชาติ
กรรมกรโรงงานกลอกดวงตาเจ็บร้าว ณ จุดเยือกแข็ง
คนกวาดขยะนอนขดงอขากรรไกรสั่นอยู่ริมบาทวิถี
ความหนาวเย็นแผ่คลุมเมืองเล็กๆ หลังเทือกเขา
ดวงอาทิตย์เหมือนอยู่ไกลแสนไกล
ร้านรวงปิดประตูกักเก็บความอบอุ่นไว้ใช้แค่จำเป็น
ลมพัดใบไม้แห้งปลิวเกลื่อนถนนร้างสัญจร
วีรบุรุษแช่แข็งยืดอายุออกไปชั่วกัปกัลป์
โรงพยาบาลแห่งชาติเงียบงันราวป่าช้า
สุสานกองเกลื่อนศพไร้กลิ่น
คนใกล้ตายและคนตายความหมายไม่ต่างกัน
สัตว์เลื้อยคลานคล้ายไดโนเสาร์หลากสายพันธุ์ถือปืนเดินส่ายอาดๆ
พวกมันทนต่ออุณหภูมิมหาโหดเช่นนี้ได้
ความศรัทธาก้อนนั้นนั่นเองที่เรืองแสงอยู่กลางหน้าผากปูดโปน
เชื้อไฟในโลกไซเบอร์ลามเลื้อยเป็นเส้นซิกแซ็ก
คบไฟความจริงส่งต่อแรงขัดขืนกระเพื่อม
มองออกไปนอกหน้าต่างบานกระจกสยามห้องเย็น
เห็นโลกอีกใบเลื่อนไหลผ่าน
ข้างนอกนั้นใช่ไหมที่เรียกว่าแสงแดด
ใครคนหนึ่งกะพริบตาถามตัวเอง