โดย ธนวรรษน์ บุญนาม

 

เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ภาพอันดำมืดที่ไกลออกไปทุกอย่างว่างเปล่า สมองของเขากลวงเปล่า จำไม่ได้แม้แต่ชื่อตัวเอง ได้แต่เดินตามหญิงสาวข้างหน้าอย่างช้าๆ เขายังจำได้วินาทีที่ตื่นขึ้น เธอคนนี้ปรากฏตัวพร้อมกับประโยคที่ร่ายยาวนานน่าทึ่งที่เธอจำมันหมด

“สวัสดีค่ะคุณสุพนธ์ ฉันโมนาลิซ่า ยินดีต้อนรับสู่การตื่นขึ้นมา ตอนนี้คุณอาจจะจำเรื่องราวอะไรไม่ได้แต่ไม่เป็นไร เราจะพาคุณไปห้องพักฟื้นก่อน และ…” หญิงสาวมองชายหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า

“และจัดการกับร่างกายของคุณให้เรียบร้อย เชิญตามมาค่ะ”

สุพนธ์คือชื่อของเขาตามที่เธอเรียก สมองของเขายังคงสับสน คลับคล้ายคลับคลาว่าจะนึกอะไรออกได้ แต่ทุกอย่างก็เลือนจางไปหมด มันดำมืดอย่างภาพข้างนอกนั่น ที่โมนาลิซ่าเรียกว่าอวกาศ…

เมื่อมาถึงห้องพักฟื้น เขาก็หลับไปอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย แต่ก่อนจะหลับตา เสียงของโมนาลิซ่ายังบอกแก่เขาว่า

“ไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ เมื่อคุณตื่นขึ้นอีกครั้งร่างกายของคุณจะเป็นปกติ”

 

สุพนธ์ตื่นขึ้นอีกครั้ง เหมือนรับรู้ว่าตัวเองเพิ่งนอนไปเมื่อไม่กี่นาทีนี้เอง การตื่นขึ้นครั้งนี้ เขาพบว่าสมองเขาปลอดโปร่ง เส้นผมและเล็บมือเล็บเท้าถูกตัด ทำให้เขารู้สึกแช่มชื่นขึ้น แต่เขาก็ยังจำไม่ได้อยู่ดีว่าเขาเป็นใคร คำถามมากมายทิ่มแทงโพรงสมอง และก็มีแต่ความสับสนเท่านั้นที่เป็นคำตอบ เรื่องที่เขาพบเจอนี้เหลือเชื่ออย่างมาก อุปกรณ์ต่างๆ ที่เขาได้พบเห็นมัน ทำให้เขาไม่สามารถหาเหตุผลใดมาอธิบายได้

โมนาลิซ่าพาเขาไปทานอาหาร เขาเพิ่งสังเกตว่าเธอสวยสมกับชื่อภาพวาดที่สวยที่สุดในโลกจริงๆ ใช่ผมจำได้แล้ว แต่สำหรับเรื่องของตัวเองมันยังพร่าเลือนอยู่ เขาก็มีแต่คำถามที่อยากให้เธอตอบ เธอบอกว่าจะได้พบกับบุคคลที่มีอำนาจสูงสุดในยานลำนี้

“คุณจะได้รู้ทุกอย่างที่คุณสงสัยอย่างแน่นอน” เธอบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

เขาจ้องมองอาหาร หรืออะไรที่โมนาลิซ่าเรียกว่าอาหาร ความจริงแล้วมันเหมือนยามากกว่า เป็นแคปซูลเม็ดเล็กๆ แต่กระนั้นเขาก็กินมันเพราะความรู้สึกหิวพุ่งจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว ราวกับว่าเขาไม่ได้กินข้าวมานานมากแล้ว และอีกประการเพราะความอยากที่จะไปพบกับผู้นำสูงสุดในที่แห่งนี้

สุพนธ์ ถูกพามาอยู่ในห้อง เพื่อรอคอยผู้นำสูงสุดของยานโฮปแลนด์ 71 ในห้องที่เหมือนบัลลังก์ และมีเก้าอี้นั่งอยู่ตรงกลาง เหมือนกับห้องพิจารณาคดีอะไรสักอย่าง ชายหนุ่มรู้ว่าเขาควรนั่งตรงไหน เขานั่งเก้าอี้ด้วยกิริยาสำรวมจ้องมองไปบนบัลลังก์ที่อยู่สูงไปเล็กน้อย ไม่นานนักชายวัยห้าสิบก็เดินเข้ามาในห้อง เขายิ้มแย้ม แลดูเป็นกันเอง

“ยินดีที่ได้พบคุณนะสุพนธ์ เรียกผมว่าโนอาห์ก็ได้ ผมเป็นผู้ดูแลยานลำนี้ เอาเถอะ ผมเชื่อว่าตอนนี้คุณคงมึนงงไปหมดแล้ว ผมจะตอบคำถามทุกคำถาม แต่ก่อนอื่นผมอยากให้คุณดูอะไรบางอย่าง”

ผู้นำสูงสุดไม่รอคำตอบจากเขา ไม่นานห้องทั้งห้องก็มืดลง ตรงกลางระหว่างเขากับบัลลังก์ก็ปรากฏภาพขึ้นพร้อมเสียงบรรยายคล้ายกับสุพนธ์กำลังดูภาพยนตร์

สุพนธ์ตั้งใจดู เขาเห็นภาพมากมาย ภาพโลกที่กำลังล่มสลายทั้งด้านมลพิษสงครามและปัญหาน้ำท่วมโลก และเขาก็รู้ว่าองค์การนาซ่าได้พัฒนาการเดินทางทางอวกาศและดำเนินโครงการนับร้อยนับพันโครงการที่จะพามนุษย์หาที่อยู่ใหม่ โปรเจ็กต์โฮปแลนด์ ดินแดนแห่งความฝันจึงก่อกำเนิดขึ้น เดินทางเพื่อออกตามหาดวงดาวเพื่อการอาศัยอยู่ เพื่อหาทางรอดให้กับมนุษยชาติ จากการค้นหาดวงดาวที่พออยู่อาศัยอยู่ไกลมาก มนุษย์ทุกคนจึงถูกทำให้หลับลึกในแคปซูลแช่แข็งเพื่อให้เดินทางอย่างปลอดภัย

ภาพยนตร์ฉายจบลงหายวับไปต่อหน้า ห้องสว่างอีกครั้ง

“อย่างที่คุณได้เห็น ซึ่งยานลำนี้คือลำที่ 71 ของโครงการ ตอนนี้คุณอาจจะงงว่าคุณเป็นใคร ทำไมถึงได้เป็นหนึ่งในสองพันคนที่ได้เดินทางมาในยานลำนี้ การคัดเลือกผู้ที่เดินทางเราจะคัดผู้มีความสามารถอย่างแท้จริงเพื่อไปสร้างโลกใหม่ เราจึงคัดจากไอคิวและอีคิว โดยผ่านการใช้เครื่องวัดค่าความฉลาดทางสติปัญญาและอารมณ์ คุณจึงเป็นผู้โชคดีในนั้น”

“โชคดีอย่างนั้นหรือ” สุพนธ์ทวนคำอย่างไม่ค่อยจะเห็นด้วย

โนอาห์ยิ้ม “คุณโชคดีจริงๆ นะคุณสุพนธ์ เพราะคุณคือคนสุดท้ายแล้วที่ตื่นจากเครื่องจำศีล”

“แล้วคนอื่นล่ะ”

“ตายขณะที่อยู่ในเครื่องจำศีลเพราะเกิดการขัดข้องของเครื่อง”

“แล้วทำไมคุณไม่ปลุกเขาตื่นมาจากเครื่องนั่นก่อนล่ะ”

“เสียใจด้วย ออกซิเจนและพลังงานในยานก็เหลืออีกไม่มากแล้ว หลังจากยานโดนชนจากสะเก็ดดาวหางเมื่อยี่สิบปีก่อน พลังที่เหลืออยู่เราคำนวณได้เพียงให้ไปถึงบนดาวเป้าหมายเท่านั้น ตอนแรกเรานึกว่าผู้คนคงเสียชีวิตไปหมดแล้ว แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์น่าทึ่ง ก็คือเครื่องจำศีลของคุณหยุดทำงานหลายเดือน จนกระทั่งเราจับสัญญาณชีพของคุณได้เมื่อเช้านี้ มันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมากๆ คุณนอนสงบนิ่งอยู่ในเครื่องนั้นอย่างไม่น่าเชื่อ ผมถึงเรียกว่าคุณเป็นคนโชคดีมากยังไงล่ะ”

“…”

“นอกจากนั้น อีกไม่กี่เดือนยานโฮปแลนด์ 71 ก็จะเดินทางถึง SG41 ดาวเป้าหมาย คุณจะเป็นมนุษย์เพศชายเพียงคนเดียวที่ได้อยู่ในดาวดวงนี้ ยินดีด้วยจริงๆ” โนอาห์ยังยิ้มแย้ม

“พูดเหมือนคุณไม่ใช่มนุษย์” ชายหนุ่มพูดแล้วตาเบิกกว้างมองหน้าโนอาห์อย่างไม่อยากจะเชื่อ

“คุณเป็นคนฉลาดนะคุณสุพนธ์ ใช่ผมพนักงานบนยานลำนี้คือแอนดรอยด์ เป็นปัญญาประดิษฐ์ที่ทำงานในยานลำนี้มาร้อยกว่าปีแล้ว”

สุพนธ์ตาค้าง “แล้วโมนาลิซ่า…” เขาคราง โนอาห์พยักหน้า

“แสดงว่าผมคือมนุษย์คนเดียวบนยานลำนี้?”

“ผมบอกว่าเป็นเพียงมนุษย์เพศชายเพียงคนเดียว…ยานลำนี้ยังมีคนที่รอดชีวิตอยู่อีกคนหนึ่งซึ่งเป็นผู้หญิง แต่ไม่ต้องรีบร้อน คุณต้องเจอกับเธอแน่ คุณยังมีคำถามอะไรอีกหรือเปล่า”

“ไม่มีแล้ว…อ้อมีครับ ผมอยากรู้ว่าผมคือใคร ผมรู้แต่ว่าตัวเองคือสุพนธ์ แต่ก็อยากรู้ว่าผมเป็นใครในโลกที่เราจากมา”

“ปกติแล้วคนที่ตื่นจากเครื่องจำศีลจะมีความทรงจำกลับมาในเวลาไม่กี่ชั่วโมง แต่กรณีของคุณผมก็ไม่รู้ อาจเพราะว่าคุณนอนมานานเกินไปสมองในส่วนความจำอาจถูกทำลาย แต่ก็ไม่แน่ ผมแค่วิเคราะห์ความเป็นไปได้เท่านั้น แต่บางทีการที่เราจำอดีตไม่ได้ มันอาจเป็นเรื่องที่ดีกว่าก็ได้นะครับคุณสุพนธ์” โนอาห์บอก

ก่อนขอตัวออกจากห้องไป

 

ชายหนุ่มออกจากห้อง เดินขบคิด เขาเองก็อยากรู้ว่าเขาคือใคร เขาอยากเป็นผู้เลือกทิ้งอดีตโดยที่รู้ทุกอย่างดีกว่าการลืมอดีตโดยไม่รู้อะไรเลยเช่นนี้ คิดไปคิดมาเขาก็อาจเป็นนักวิทยาศาสตร์หรือเป็นคนเก่ง เพราะยานคัดเลือกเอาแต่ผู้มีไอคิวสูงๆ แล้วสุพนธ์ก็พอใจกับคำตอบที่เขาเดาเอาเอง

โมนาลิซ่ามาพาเขากลับห้อง ยิ่งมองเขาก็ยิ่งตกใจ หุ่นยนต์ที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์มากขนาดนี้ แถมยังพูดโต้ตอบอย่างเป็นธรรมชาติ

เมื่อเขาถามเธอว่าเป็นหุ่นยนต์จริงๆ หรือ เอไอสาวกลับโกรธน้อยๆ ใบหน้าบึ้งกับคำถามนั้น บอกว่าการถามหุ่นยนต์ว่าเป็นหุ่นยนต์หรือเปล่า ถือว่าเป็นการเสียมารยาทอย่างหนึ่ง

ชายหนุ่มหัวเราะเก้อๆ เฉไปคุยเรื่องมนุษย์อีกคนที่โนอาห์บอกอยู่ที่ไหน

โมนาลิซ่ากลับมายิ้ม ยินดีที่จะนำทางให้เขาไปพบเธอคนนั้น

เธอชื่อเชร่า อายุประมาณยี่สิบปี เชร่าเป็นสาวที่หน้าตาสวยคม หญิงสาวดีใจมากที่ในที่สุดเธอก็ได้พบมนุษย์อีกคน เชร่าบอกเธอเป็นชาวยุโรป และบอกสุพนธ์ว่าเขาคือชาวเอเชีย เชร่าขึ้นยานในฐานะลูกเรือที่อายุน้อยที่สุด ด้วยวัยเพียงเก้าปี เธอคือเด็กอัจฉริยะและตื่นจากการจำศีลเมื่อสิบเอ็ดปีก่อนเพราะเครื่องเกิดขัดข้อง

เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวจำได้หมดว่าตัวเองเป็นใครจากโลกเดิมที่จากมา ซึ่งสุพนธ์รู้สึกอิจฉา

“ดีแล้วที่คุณจำไม่ได้ โลกที่เราจากมาเลวร้ายมาก มาคุยเรื่องดาวใหม่ของพวกเราดีกว่า คุณดีใจไหมที่เรากำลังกลายเป็นอดัมกับอีฟ”

เมื่อเห็นสีหน้างุนงงของชายหนุ่ม เชร่าบอกต่อว่า

“ก็มนุษย์คู่แรกของโลกยังไงล่ะ เราคือชายหญิงในดาว SG41 ซึ่งจะสร้างโลกใหม่ ดำรงซึ่งเผ่าพันธุ์ของมนุษยชาติต่อไป”

จู่ๆ สุพนธ์ก็รู้สึกแปลกๆ ขึ้น ดำรงเผ่าพันธุ์อย่างนั้นหรือ ความรู้สึกสำนึกผิดบางอย่างแล่นเข้ามาจับในใจ อะไรบางอย่างที่อยู่ภายในจิตใจออกแรงค้านคำพูดของหญิงสาว

เขาขอตัวกลับห้อง การได้นั่งนิ่งๆ และหลับตา ทำให้เขามีจิตใจที่สงบขึ้น

 

โนอาห์และโมนาลิซ่ามองหน้าจอ ภาพมนุษย์เพศชายคนเดียวในยานลำนี้นั่งหลับตานิ่งอยู่บนเตียง

“ท่านจะไม่บอกความจริงให้เขารู้หรือคะ”

“เพื่ออะไรล่ะ อย่าดีกว่า อีกไม่กี่เดือนเราก็จะถึงโลกใหม่ ยิ่งเขารู้เรื่องของตัวเองน้อยเท่าไหร่ก็เป็นเรื่องดี”

“แต่ลักษณะตัวตนของเขาเริ่มจะแสดงออกมามากขึ้นทุกวัน อีกไม่นานเขาก็อาจจะจำได้ว่าตัวเองเป็นใคร” แอนดรอยด์สาวกล่าว

โนอาห์ไม่ตอบ ได้แต่ยิ้ม

อีกสองสัปดาห์ยานจะถึงดาวเป้าหมาย

โนอาห์ไม่ได้นั่งบัลลังก์อย่างคราวก่อนในยามที่ชายหนุ่มเดินมาหา แอนดรอยด์วัยกลางคนยืนยิ้มให้เขา สุพนธ์เข้ามาในห้องอย่างช้าๆ แม้ท่วงท่าจะดูสุขุมคัมภีรภาพ แต่แววตาของชายหนุ่มกลับตื่นตระหนก ราวกับพบเจอกับเรื่องตกใจ

“ผมรู้แล้วว่าตัวเองเป็นใคร” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น โนอาห์พยักหน้า

ชายหนุ่มแปลกใจ “คุณก็รู้…แต่ทำไมไม่บอก”

“แล้วท่านจะทำอย่างไรล่ะ ท่านคือบุรุษเพศเดียวที่เหลืออยู่บนยานลำนี้ และจะกลายเป็นบุรุษเพศคนเดียวในดาวดวงใหม่ ท่านจะทำอย่างไร จะปล่อยให้ชีวิตของมนุษยชาติล่มสลายไปหรือยังไง”

สุพนธ์นั่งเงียบรู้สึกคิดหนัก

“ผมรู้ว่ามันคงเป็นเรื่องลำบากใจสำหรับท่าน ท่านครองตัวในเพศบรรพชิตมาตั้งแต่เด็ก แต่ท่านลองคิดให้ดี ศาสนาจะยังประโยชน์อันใดหากไร้มนุษยชาติ จะไม่เป็นการดีกว่าหรือหากท่านได้สร้างสิ่งมีชีวิตขึ้นมาบนโลก และได้สั่งสอนพุทธศาสนาในโลกใหม่ โลกที่จะมีแต่ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ และท่านเองนั่นแหละที่จะเป็นผู้สร้างยุคพระศรีอาริย์ ยุคที่พุทธศาสนิกชนรอคอยมาอย่างเนิ่นนาน”

“แต่…มันผิดศีล”

“ศีลคืออะไร หากท่านจะเสียสละ…เสียสละเพื่อสร้างโลกใบใหม่ มันยิ่งใหญ่มากกว่าศีลทุกข้อ ทุกอย่างอยู่ในมือท่าน ถ้าถึงโลกใหม่โฮปแลนด์ดินแดนแห่งความหวัง ท่านต้องตัดสินใจ จะหลีกหนีไปปฏิบัติธรรมแสวงหาความหลุดพ้นเพื่อบรรลุนิพพาน หรือจะสร้างโลกใหม่ โลกที่มีแต่ศีลธรรมจรรยา ท่านต้องเลือก”

พระสุพนธ์นั่งนิ่งสงบ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เดินผ่านห้องโถงกว้างมองกระจกหนาที่สามารถมองออกไปนอกยานได้ ดาว SG41 อยู่ตรงหน้าไม่ไกลนัก ดาวที่มีลักษณะคล้ายโลกทุกประการ

พระสุพนธ์หลับตาก่อนจะเดินกลับเข้าห้องของตนด้วยท่าทีที่สงบ

“ท่านคงตัดสินใจได้แล้ว” โมนาลิซ่าเอ่ยขึ้นขณะมองภาพ

“ใช่ ท่านตัดสินใจแล้ว” โนอาห์ตอบยิ้มๆ