เรื่องสั้น / พิณพิพัฒน ศรีทวี

 

อนุสรณ์แห่งจิ้งหรีดกรีดร้อง (จบ)

 

[ผ้าอนามัย]

ไม่ควรเรียกว่าบ้าน ชิโนว่าเล่า สามคูณสี่เมตรคือขนาดห้องเช่าของเซือง แต่เธอเรียกมันว่าบ้าน ก่อนเปิดประตูเธอบอกบ้านฉันรกเหมือนกองขยะ ชิโนว่ายิ้ม บ้านคือเรือนร่างของชีวิต บ้านใครๆ ก็มีกองขยะทั้งนั้นแหละ คราวนี้เซืองยิ้มบ้าง มือจับลูกบิด ผลักประตู

มีกองขยะสูงถึงเพดาน

กลิ่นเน่าทะลักเข้าโพรงจมูก ไม่ใช่กลิ่นของบ้าน บ้านไม่ใช่กลิ่นแบบนี้ ต้องขอโทษ บ้านฉันรกเหมือนกองขยะ เซืองย้ำขณะแววตาเลื่อนลอย บางอย่างคงส่งไวรัสเข้าสมองเธอ ทำลายทรงจำทุกอย่าง ยกเว้นกองขยะเหม็นเน่า

“บ้านฉันรกเหมือนกองขยะ…” เธอพูดด้วยประโยคเดิม

“หันไปรอบๆ สิ คุณเห็นอะไร” ไม่แน่ใจว่าเป็นคำขอหรือคำสั่ง ชิโนว่าทำตามง่ายๆ เขากวาดตาไปทั่วห้อง ไม่มีอะไรอื่นนอกจากขยะ เปลี่ยนตัวเองเป็นกล้องมุมสูง เขาเห็นตัวเองกลายเป็นชิ้นส่วนเล็กจ้อย ขณะที่ชิโนว่าเงยเห็นตัวเองที่ปลอมตัวเป็นกล้องใต้เพดาน วินาทีนั้นเขาคิดว่าตัวเองไม่ใช่ตัวเอง ขณะที่ตัวเขาอีกตัวกลับเชื่อว่าตัวเองคือตัวเอง ชิโนว่าเริ่มสับสน ตัวเองเป็นใคร และยืนเหยียบอยู่ในบ้านของใครกันแน่

“คุณเห็นอะไร” หญิงสาวถาม คุณเห็นอะไร เธอถามอีก ก็เห็นอยู่ พลาสติก ถ้วยมาม่า ขวดนมเปรี้ยว เปลือกส้ม ขวดน้ำ ดูเหมือนโปรแกรมประมวลผลการตอบรับกับเครื่องมือวิเคราะห์ความพึงพอใจถูกถอดจากเธอไปแล้ว เธอจึงทำเหมือนไม่ได้ยินเขาตอบ คุณเห็นอะไร เธอถามย้ำ ดูสิ อะไรที่ไม่ควรอยู่ในห้องนี้

“ผ้าอนามัยใช้แล้ว…มันอยู่มานานแค่ไหน” ชิโนว่าชี้ไปที่เครื่องมือซับเลือด

“สามเดือนก่อน มันเป็นผ้าอนามัยชิ้นสุดท้าย…” เธอตอบ ชิโนว่าหันมาสนใจ กูเจอคนบ้าเข้าแล้ว ชิโนว่าคิด เขาขอนั่ง เอาขยะชิ้นหนึ่งมารองก้น เธอนั่งตาม เอาขยะสักชิ้นมารองก้นเช่นกัน จากนั้นเล่าเรื่องผ้าอนามัย

“มันเป็นอนุสรณ์ อย่ามองแบบนั้นสิ ฉันไม่ต้องใช้มัน แค่เก็บไว้เตือนใจและบูชา สี่เดือนแล้วที่เขาระเหิดหาย ทิ้งอุปกรณ์บางอย่างไว้ในมดลูกฉัน เพิ่งรู้หลังจากเขาตายได้ราวเดือนหนึ่งมั้ง ชีวิตมันโคตรเฟล พี่ว่ามั้ย ฉันตั้งชื่อก้อนเนื้อน่าสมเพชว่าอุปกรณ์สลายความฝัน ตั้งแต่รู้ว่าท้อง ฉันไม่เคยฝันอะไรอีก โคตรว่างเปล่าเลยนะพี่ ฝันที่ไม่มีขอบเขตอะไร แม้แต่ความไม่มีขอบเขตก็ยังหาขอบเขตไม่ได้ งงมั้ย แบบตื่นขึ้นมาก็จำอะไรไม่ได้เลยน่ะ” ชิโนว่านิ่งทบทวน ไม่มีขอบเขตอะไรแม้แต่ความไม่มี ราวเอกภพมืดดำ

คนสองคน เกิดวันเดียวกัน เดือนเดียวกัน ปีเดียวกัน มารักกัน พี่คิดว่าเป็นเพราะอะไร เธอถาม เขาตอบ พรหมลิขิต ไม่ใช่ เธอว่า ยื่นมือมาสิ กางมันออก จับท้องฉันไว้ พี่กับเด็กจะได้สัมผัสกันและกัน

พ่อของเด็กเป็นฝาแฝดฉันเอง

 

[งานฉลอง]

ในงานมีนางรำหลายคน ทุกคนแต่งตัวเป็นเจ้าหญิง เสื้อผ้าหน้าผมบล็อกเดียวกันราวสินค้าจากโรงงาน ใครจะแยกออกคนไหนเป็นเจ้าหญิงองค์สุดท้าย แต่ทุกคนก็ยังคงเป็นเจ้าหญิง ลมหนาวกรูเกรียวแต่ผมอุ่นซ่าน อยากเข้ากอดเจ้าหญิงสักคนให้แน่นที่สุด เสียงจิ้งหรีดสงบขณะเพลงภาษาเวียดนามดังก้อง ถอยออกมาอัดบุหรี่ ยืนมองแสงไฟวูบวาบกระทบวัดเสาเดียวจำลอง เสียงเพลงเวียดนามยังตามมาเป็นพื้นหลังของภาพตรงหน้า ผู้คนหัวร่อต่อกระซิก ไหนเจ้าหญิง ไหนเจ้าหญิง สะดุ้งตกใจตอนมีเสียงตอบ ต้องการเจ้าหญิงหรือคะ ไปตรงโน้นกับเราสิ ใบหน้าสาวประเภทสองโผล่มาจากไหน ผมนึกถึงชิโนว่า รีบตอบเธอ ไม่เป็นไร ไว้คราวหน้า ก่อนเดินกลับเข้าหาแสงไฟ

เดินวนในงานฉลองราวชั่วโมงครึ่ง ใบหน้าละลานสวนทาง ผมเปิดโปรแกรมภาพสโลว์โมชั่นเพื่อตรวจหาใบหน้าเคยคุ้น ไม่เจอสักคน เพลงเวียดนามและเสียงประกาศขายของกลายเป็นเสียงหัวเราะของชิโนว่า จิ้งหรีดกรีดร้องอีกแล้ว กรี๊ด ชิโนว่าหัวเราะ จิ้งหรีดกรีดร้อง กรี๊ด ชิโนว่าหัวเราะอีก จิ้งหรีดกรีดร้องและกรีดร้องซ้ำๆ ไฟปรารถนาในการฆ่าลุกโหม ผมเดินหาเจ้าหญิงในชุดสีแดงเพลิง นึกถึงตอนปฏิเสธสาวประเภทสองในชุดเจ้าหญิงเวียดนามและเสียงหัวเราะคิกคักตามหลัง กรี๊ด นึกถึงคำของชายบ้าแค็กตัส ชีวิตสาวเวียดนามทุกคนโคตรร้าวราน หากใครสักคนยิ้มหรือหัวเราะ นั่นหมายถึง ความร้าวรานของเธอได้แตกสลายลงแล้ว และเธอพร้อมสลายไปในโลกของคนอื่น ตอนนี้ผมพร้อมที่จะทำให้สองคนนั่นสลายไปในโลกลี้ลับของผม ที่แม้แต่ผมเองยังหยั่งไม่ถึง ทดแทนความอยากฆ่าเจ้าหญิงองค์สุดท้าย และการทำลายเสียงหัวเราะหลอกหลอนของชิโนว่า

กรี๊ด

กรี๊ด

ผมจ้วงแทง กรี๊ด

สาวประเภทสองตาเหลือก กรี๊ด

ผมจ้วงแทงอีก กรี๊ด

ปากเธอขยับ หน้าตาบิดเบี้ยวเหมือนกระป๋องเก่าๆ ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่าเห็นแต่ภาพ เสียงที่ได้ยินทั้งหมดเป็นจิ้งหรีดกรีดร้องในหัว

กรี๊ด

 

สองวันหลังงานฉลอง ผมกลับมาซบตัวอยู่ริมบึงแก่นนคร หลับยาวหลายชั่วโมง ฝันว่าสาวประเภทสองในชุดเจ้าหญิงตามจ้วงแทง กระเสือกกระสนลงบึง กินน้ำอย่างกระหายที่สุดในชีวิต สะดุ้งตื่นลำคอแห้งเป็นกระดาษทราย ซดน้ำในตู้เย็นหมดขวด เปิดสมาร์ตโฟน ทวิตเตอร์ของชิโนว่าปรากฏรูปแม่น้ำ พร้อมข้อความ บักดั่ง สายน้ำแห่งสงครามงี่เง่า…

กำลังเชื่อมต่อ…

ข้อความขาดหาย

กำลังเชื่อมต่อ

สัญญาณห่วยแตกในเกสต์เฮาส์กระจอก ผมโผเผย้ายไปเปิดโรงแรมคืนละแปดร้อยห้าสิบบาท ขอพาสเวิร์ดสัญญาณอินเตอร์เน็ต เปิดเว็บไซต์สายการบินเพื่อซื้อตั๋วไปเวียดนาม

คืนนั้นหมดไปกับการเข้าดูบิโก ไลฟ์ และซ้อมวิธีฆ่าชิโนว่า

 

[เซือง]

เซืองยังไม่มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ เธออยู่ในโลกของตัวเอง ในโลกที่มีผ้าอนามัยเปื้อนเลือดเป็นอนุสรณ์ ใครสักคนได้รับเลือด ใครสักคนได้รับเลือดที่มีเชื้อร้าย พี่ชายฝาแฝดของเซืองไม่เคยกลับมาหลังเลือดถุงที่มีเชื้อนั้นเข้าสู่ตัวเขา โรงพยาบาลปฏิเสธความรับผิดชอบ เซืองมองหน้าเจ้าหน้าที่คลังเลือด จดจำ สักวันจะแก้แค้น ชิโนว่าเล่าเรื่องเซืองให้ฟังบ่อยๆ เขาบอกว่าผมกับเซืองมีอะไรบนใบหน้าที่คล้ายคลึงกัน นั่นเท่ากับว่าผมกับพี่ชายแฝดของเซืองก็มีเบ้าพิมพ์คล้ายกันด้วย

“คุณคิดว่า ผู้หญิงคนหนึ่งจะทำแค่ไหนกันเพื่อให้ผู้ชายสักคนตาย” ชิโนว่าถาม

“ซื้อปืนสักกระบอก เข้าสนามยิงปืนซ้อมสักสามเดือนมั้ง” ผมหัวเราะ จินตนาการถึงท่าทางจับปืนของเซือง ผู้หญิงที่ผมไม่เคยเห็นหน้า แต่ราวรู้จักสนิทสนมมานาน โดยมีเรื่องเล่าของชิโนว่าเป็นอุปกรณ์เชื่อมต่อ

“เซืองยอมนอนกับผู้ชายทุกคนที่เจอ…”

“เพื่อหลอกให้ไอ้คนเฝ้าคลังเลือดจอมตอแหลตายใจ แล้วยิงตอนเขาหันหลังเข้าห้องน้ำ?” ผมถาม หนังเกรดบีหลายเรื่องเขียนบทไว้แบบเดียวกันทั้งนั้น

“เปล่า เธอมั่วกับผู้ชายไปทั่ว เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น”

“เพื่อ…”

“ตรวจเลือด ไม่ติดเชื้อก็นอนกับใครสักคนต่อจนกว่าจะติด”

“เพื่อ…”

“เพื่อสร้างตัวเองเป็นเครื่องมือผลิตความตายเอาไปใช้กับคนชั่ว”

“เซืองยอมตาย เพื่อแก้แค้นให้กับพี่ชายแฝด” ผมเริ่มเข้าใจ ความแค้นทำให้คนยอมตายเสมอ

“เธอบอกว่าแค่อยากกลับมาฝัน”

ชิโนว่าเล่าต่อ เจ้าหน้าที่คลังเลือดยังคงอยู่ แต่เซืองหายไปจากบ้านขยะ เขาคิดว่าเห็นครั้งสุดท้ายที่ซ่องแถวอ่าวฮาลองเบย์แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นเธอ ผมไม่เข้าใจ ความรักทำให้ใครสักคนตายหรือดำรงอยู่กันแน่ ชิโนว่าบอกว่าเขาเฝ้าภาวนาอย่างเจ็บปวดให้เซืองติดเชื้อโรคร้ายเสียที

ชิโนว่าได้ยินจิ้งหรีดกรีดร้องบ้างไหม

กรี๊ด

 

[พิธีกรรม]

ในกล่องมีแค็กตัสกับเสียงจิ้งหรีดกรีดร้อง ผมหันหลังจากเคาน์เตอร์เคอรี่ ปล่อยวางทุกสิ่ง ไม่ติดค้างอะไรกับเธออีก ไม่มีน้ำตา ทำทุกอย่างให้เรียบง่ายที่สุดสำหรับเรา พิธีกรรมของการจากลาไม่จำเป็นอะไร อีกสองถึงสามวันอาจเป็นเจ้าหญิง ชิโนว่า เซือง หรือไม่ก็ปู่-ย่า-ทวดของชิโนว่า ในบรรดาสามสี่คนนี้แหละจะได้รับแค็กตัสต้นนั้นพร้อมเสียงจิ้งหรีด หรือหากเครื่องควบคุมประตูมิติรวนอาจเป็นผมที่ได้รับจดหมายของตัวเอง อ้อ ยังมีกระดาษสองแผ่นด้วย แผ่นหนึ่งเป็นวิธีการให้ปุ๋ยให้น้ำ ทำอย่างไรถ้ารากเน่า อีกแผ่นเป็นกระดาษว่างเปล่า ผมเขียนอะไรลงไปไม่ได้ หัวใจผมว่างเปล่าเสียยิ่งกว่ากระดาษแผ่นนั้นเสียอีก

ล้วงกุญแจ ไม่มี เผลอคิดว่ายังอยู่เมืองไทย เรียกแท็กซี่ ขึ้นนั่ง เกือบพลั้งปากว่าไปบ้านชิโนว่า ตั้งสติใหม่ บอกไปห้องเช่าของเซือง คนขับส่ายหน้าไป-มา สีหน้ายุ่งยากใจ นึกขึ้นได้ เปลี่ยนคำสั่งใหม่ ไปฮาลองบกแมนชั่นรถเคลื่อนที่ออก เหนื่อยจนอยากนอนราบลงกับเบาะนั่ง อดทนเอาไว้ก่อน สติรางเลือน เสียงตึงตังในสมองราวกับเพลงกล่อม วุ่นวายแต่ก็สงบ เห็นภาพชาย-หญิงขุดขนดินสร้างกำแพง ชายหนุ่มขี้โรคคนแล้วคนเล่าล้มลงกระดูกหัก เปราะบางเหลือเกินหนอชีวิต ทหารถือปืนตรงเข้าหา ยกปลายกระบอกเล็งตรงหัว เปรี้ยง ผมสะดุ้งตื่น

ถึงแล้วครับ ฮาลองบกแมนชั่น คนขับแท็กซี่บอก

 

[คู่รัก]

เคาะประตูสามครั้ง ประตูสีน้ำตาลเข้มถูกแง้มจากข้างใน เข้ามาสิ น้ำเสียงละมุนอุ่น คุ้นหูราวเสียงกระซิบผ่านมดลูกสู่ทารก กลิ่นเหม็นเปรี้ยวทะลัก ผมผลุบกายเข้า ชะงัก ผ้าอนามัยใช้แล้วใส่กรอบวิทยาศาสตร์วางระหว่างเรซิ่นโมเดลนครขีดขินกับวัดเสาเดียว ทุกอย่างราวปรากฏอย่างประหลาด เพิ่งเผยตัวขึ้นตอนผมกะพริบตาหรือเปล่า แสงจากนีออนสีนวลขาวกระทบโดนเหลี่ยมมุมที่ไม่อาจพบในพื้นที่จริง พราวพราย ประกายวับวาวราวความฝันของเด็กน้อย ขนลุก ไม่นึกว่าผ้าอนามัยเปื้อนเลือดสกปรกจะงดงามขนาดนี้ นาทีนั้นผมเข้าใจเซืองยิ่งกว่าเป็นตัวเธอเอง นี่สินะอนุสรณ์

“ตามฆ่าผมเหรอไอ้พี่ชาย…” เสียงชิโนว่า

ชายหนุ่มปรากฏตัว ผมพยายามบังคับกายไม่ให้สั่น ชิโนว่าถาม คิดถึงรสจูบมั้ย ผมอยากอ้วก ตอบชิโนว่า การตายของเขาจะทำให้ทุกอย่างจบสิ้น ผมรู้แล้วว่าเขาคือแฝดของผม ชิโนว่าหัวเราะลั่น ทบทวนใหม่ดีๆ แล้วชิโนว่าก็หัวเราะอีก บ้าชัดๆ ผมประมวลผลข้อมูล ทบทวนเรื่องราวทั้งหมด เสียงกรี๊ดดังในหัว ผมยอมแพ้ กรี๊ด

ผมกับชิโนว่าคือคู่รักในชาติภพต่างๆ หรือเป็นคู่แฝดในภพของเซืองกันแน่ ห่า ไม่ต่างกันนี่หว่า กรี๊ด ตัวละครทั้งเจ้าหญิง ปู่ทวด ย่าทวด แฝดเซือง พระเจ้าไกรสร ชิโนว่า และผม ถูกเหวี่ยงไปมาบนเครื่องเล่นของเวลา ขณะผมกำลังมึนงงชิโนว่าก็ตรงเข้าฉีกทึ้งเสื้อผ้า ปวดเจ็บและสุขสมสุดชีวิตตอนเขาจ้วงแทงทรวงอก นึกถึงใบหน้าเจ้าหญิงตอนกรีดร้อง กรี๊ด สะดุ้งเฮือก กรี๊ด กว่าจะปรับตัวรับรู้รสชาติหอมหวานจากปลายมีดได้เล่นเอาแทบแย่ ผมโผเข้ากอด ชิโนว่าประสาน กระซิบให้ผมแทนตัวเขาว่าเซือง ผมรับรู้ความรู้สึกของปู่-ย่า-ทวดของชิโนว่าตอนเป็นทาสพระเจ้าไกรสร ไอ้ห่าชิโนว่า กูเป็นทาสมึง ผมเรียกชิโนว่าว่าน้องสาวตอนผลักอกเขาออก ล้วงมีดของตัวเองจ้วงแทงใส่มันบ้าง กองขยะส่งกลิ่นรุนแรง ป่านนี้คู่แฝดผมคนใดคนหนึ่งคงเซ็นรับกล่องเคอรี่แล้ว และคงกรีดร้องตอนสูดกลิ่นแค็กตัสเน่าผสมน้ำยาสลายเนื้อเยื่อ กรี๊ด กรี๊ด ผมโคตรมีความสุข

ตรงจุดกึ่งกลางระหว่างโมเดลนครขีดขินกับวัดเสาเดียว อนุสรณ์เปื้อนเลือดกำลังสั่นสะเทือนรุนแรงตามจังหวะทะลวงของปลายมีด ชิโนว่าบอกให้ผมหยุดแทง ชี้ให้ผมดูกล้องที่แอบวางไว้เป็นอุปกรณ์เล็กๆ ประกอบฉาก เขากระซิบด้วยเสียงของเจ้าหญิง พี่กับฉันก็แค่ซากเน่าของอดีตที่กำลังประจานตัวเองผ่านแอพพลิเคชั่นของโลกปัจจุบัน ดูนั่นสิไอ้พี่ชายโง่ ดู ดู จำนวนยูสเซอร์ที่เข้ามาชมเราในบิโก ไลฟ์มากมายแค่ไหน

กรี๊ด

กรี๊ด

ผมหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แล้วจ้วงแทงชิโนว่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า