| ที่มา | มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 7 - 13 พฤษภาคม 2564 |
|---|---|
| คอลัมน์ | เรื่องสั้น |
| เผยแพร่ |
เรื่องสั้น / พิณพิพัฒน ศรีทวี
อนุสรณ์แห่งจิ้งหรีดกรีดร้อง (2)
[สู่สงคราม]
คุณเป็นคนโง่ที่สุดในโลก ชิโนว่าพูด เจ้าหญิงองค์สุดท้ายไม่เคยมีอยู่จริง ในฐานะอะไรก็แล้วแต่ ผมควรเลิกตามหาเจ้าหญิงและรับฟังเขาบ้าง เชื่อเรื่องเวียนว่ายตายเกิดมั้ย เขาถาม นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมจะเชื่อ ผมตอบ เลิกตามหาเธอ ชิโนว่าขึ้นเสียง การตามหาจะทำให้เธอหายไป ลืมเธอแล้วคุณตายไปซะ วันที่คุณเกิดใหม่เธอจะกลับมา ความผูกพันจะนำพาเจ้าหญิงมาหาคุณเอง กรี๊ด จิ้งหรีดกรีดร้อง ชายปลูกแค็กตัสบ้าไปแล้ว เขาคงพยายามตัดตอนคุณค่าและความภูมิใจหนึ่งเดียวที่ผมมี ไอ้ห่า บิโก ไลฟ์ ทำให้ผมมีชีวิตอยู่ เจ้าหญิงคือน้ำหล่อเลี้ยงพืชพันธุ์โง่งมของผม ชิโนว่าโยนกรรไกรตัดแต่งไม้แคระทิ้ง ถอนใจ ผมเห็นแววตาขุ่นมัวปนสมเพชที่เขามอง เป็นแววตาเดียวกับเจ้าหญิงตอนผมขอแต่งงานก่อนเธอหายไป จิ้งหรีดกรีดร้อง ผมมองชิโนว่า กรี๊ด จิ้งหรีดร้องอีก ความชิงชังและรักใคร่สะท้อนไป-มาระหว่างเรา ผมกลั้นน้ำตาขมขื่น
ริมฝีปากชิโนว่าจู่โจมตอนผมเผลอ ลิ้นอุ่นซอนแทรก ผมเผลอตวัดลิ้นรับ กลิ่นโคลนฉุนจมูก นึกถึงรสจูบของเจ้าหญิง ผมผวาเฮือก ถอนริมฝีปาก ปล่อยหมัดเข้าใส่ใบหน้าคนฉวยโอกาส เขายืนนิ่งหลายสิบวินาที ไม่โต้ตอบ ยิ่งทำให้ผมบ้าคลั่ง จิ้งหรีดกรีดร้อง กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด
ชิโนว่าตะโกนไล่หลังตอนผมวิ่งจากมาว่า ไปตายแล้วเกิดใหม่ซะไอ้โง่ ผมชะงัก เท่าที่จำได้น่าจะเป็นครั้งแรกที่ผมอยากให้ชิโนว่าหายไปจากโลก เหมือนมีสัญญาณกึกก้องบอกว่าผมต้องฆ่าเขา สักพักผมกลับหวาดกลัวความคิดตัวเอง ผมยังไม่อยากให้เขาตาย แค่ต้องการให้ชิโนว่าหายไปสักระยะ แต่แล้วผมก็อยากฆ่าเขาขึ้นมาอีก อ้วก ผมก้มคายของเก่า เช็ดปาก กะพริบตา ชิโนว่าหายไปตอนนั้นเอง ผมลนลานมองหาประตูมิติ เจอแล้ว ผมผลักประตูเต็มแรง
กรี๊ด
มีความเป็นไปได้กี่เปอร์เซ็นต์ที่ใครสักคนจะเข้าสู่สงครามโดยไม่รู้ตัว จิ้งหรีดกรีดร้อง กรี๊ด ผมโผล่ที่เวียดนาม กลิ่นโคลนของชิโนว่ายังกรุ่น ผมเดินวุ่นไปทั่วแนวแม่น้ำบักดั่ง กลิ่นดินปืนคลุมอยู่จางๆ ทั่วบริเวณ ผมเกิดไอเดียตอนคิดถึงเรื่องเล่าบรรพบุรุษของชิโนว่า คงฉลาดกว่าถ้าตามหาปู่ทวดกับย่าทวดของชิโนว่าเพื่อฆ่าให้ตายก่อนที่ทั้งสองจะพบรักกัน ไม่เกี่ยวกับสงคราม ถึงอย่างไรผมก็ไม่มีอำนาจหยุดมัน ผมเพียงต้องการตัดตอนเรื่องราวห่วยแตกทั้งปวง หากปู่ทวดกับย่าทวดของเขาไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด ชายบ้าแค็กตัสก็จะสูญพันธุ์จากทุกภพตรงฝั่งแม่น้ำบักดั่งผมเห็นเงาทะมึนของกองทัพเรือรบห้าร้อยลำที่มืดมัวและแจ่มชัดสลับกัน ขอนไม้ติดเหล็กแหลมของไดเวียดที่ปักไว้ทั่วลำน้ำคือปีศาจกินเรือเสบียงของทัพโอมาร์ข่าน ศพทหารหลายหมื่นกับเชลยศึกมีมากเกินไป บักดั่งมีกลิ่นคาวและเต็มไปด้วยเชื้อโรค
กำลังเชื่อมต่อ…
กำลังเชื่อมต่อ…
กำลังเชื่อมต่อ…
สัญญาณเครื่องรับหรือเครื่องส่งกันแน่ที่ไม่เสถียร กี่นาที กี่ชั่วโมง หรือกี่วันในสมรภูมิบักดั่งที่ผมหาเป้าหมายไม่พบ เครื่องบอกเวลารวนไปหมด ดวงอาทิตย์ถูกบดบังด้วยฝุ่นควัน ผมฆ่าปู่ทวดกับย่าทวดของชิโนว่าไม่ได้ ภารกิจล้มเหลว ผมบอบช้ำพอกับแม่น้ำบักดั่งวันใกล้สิ้นสุดสงคราม ผู้ชนะอย่างกองทัพไดเวียดก็คงบอบช้ำปานกัน ผมตัดสินใจกลับสู่เมืองไทยในวันที่โอมาร์ข่านกับเชลยถูกไดเวียดปล่อยตัวคืน ข่าวการส่งเครื่องราชบรรณาการเจรจาประนีประนอมกับมองโกลกระจายไปทั่วแนวแม่น้ำบักดั่ง ศพทหารหลายหมื่นฟื้นขึ้นโห่ร้องและเต้นรำ ผมกลับถึงเมืองไทยเสียงโห่ร้องยังดังก้องหูต่อเนื่องอีกหลายร้อยปี ซึ่งต่อมาเสียงศพพวกนี้เองที่แปรเป็นเสียงจิ้งหรีดกรีดร้องในหัว
กรี๊ด กรี๊ด
[กำลังเชื่อมต่อ]
ชิโนว่าเคยบอก หากคุณเริ่มมีความหวัง เวลาของคุณจะเดินถอยหลังครึ่งหนึ่งเสมอ ชายบ้าแค็กตัสพูดถูก ผมถูกสปริงของเวลาเด้งกลับสู่อดีตคนเดียว ส่วนเธอ เจ้าหญิงองค์สุดท้ายหายไปกับเวลาอีกครึ่งที่เดินไปข้างหน้า หากเวลาเป็นเส้นวงกลม คำนวณแล้วผมกับเจ้าหญิงจะมาเจอกันในวันนี้ แทนที่จะมาขอนแก่นด้วยเครื่องบินเหมือนทุกครั้ง ผมเลือกขับรถยนต์มาเอง เพื่อจะได้ไม่ย้อนเวลาเร็วเกินไปจนมาถึงก่อนเธอ อีกอย่างผมต้องใช้เวลาครึ่งวันที่นครขีดขินเพื่อตามหาชิโนว่า ผมต้องฆ่าเขา จากนั้นค่อยฆ่าเจ้าหญิง ชิโนว่าเคยบอกเช่นกัน ให้สังเกตต้นสาละอินเดียใกล้กำแพง เขาชอบปรากฏตัวแถวนั้น ทำไม ผมถาม บริเวณนั้นสัญญาณชัดดี เขาตอบ
นั่นเป็นก่อนที่ผมจะรู้ตัวว่าเป็นคนโง่ที่สุดในโลก
กำลังเชื่อมต่อ…
ลมเย็นเกรียวผ่านกำแพงโบราณ ปะทะกายเนื้อก่อนทิ่มแทงทะลุวิญญาณ ลูกกระพรวนกรุ๋งกริ๋งแผ่วจากตรงนั้นตรงนี้ กระตุ้นให้เสียงจิ้งหรีดกรีดร้อง กรี๊ด ไม่มีกลิ่นดินโคลนอย่างชิโนว่าบอก ไร้ร่องรอยเขาด้วย กรี๊ด ทุกอย่างมืดดำไปหมดไม่เว้นแม้แต่สีของกำแพง ผมตกอยู่ในสีของทาส กำลังเชื่อมต่อ ผมนึกภาพพระเจ้าไกรสรไม่ออก กรี๊ด สิ่งเดียวที่ปรากฏคือภาพร่างของการหลอกหลอน กรี๊ด ผมพ้นจากตัวเอง วิญญาณลอยสูง ก่อนละลิ่วสู่อาณาจักรโบราณเบื้องล่าง ไม่กระแทกแต่เจ็บแค้นยิ่งกว่าการถูกกระแทก ผมรู้สึกโกรธแค้นพระเจ้าไกรสรขึ้นมาดื้อๆ กรี๊ด กรี๊ด ยิ่งนึกภาพใบหน้าคนใจโฉดไม่ออกยิ่งทวีความคั่งแค้น กรี๊ด กรี๊ด ชิโนว่าควรให้ผมฆ่าเพื่อหยุดเสียงจิ้งหรีดกรี๊ดในหัวและเรื่องราวหลอกหลอนทั้งหมด
กระพรวนโบราณยังกรุ๋งกริ๋งเป็นพื้นหลังตลอดเวลา เสียงจิ้งหรีดดังลึกกว่านั้น กรี๊ด ตรงบริเวณริมคูเมืองผมเจอมีดเหล็กกับต่างหูโลหะวางเรียงราย เจ้าหญิงชอบต่างหู กำลังเชื่อมต่อ สัญญาณภาพรางเลือน สัญญาณเสียงพอจับใจความได้ว่าพระเจ้าไกรสรต้องการให้ผมคว้ามีด กรี๊ด เศร้าและโกรธแค้นถึงขีดสุด กรี๊ด กำลังเชื่อมต่อ…ผมเดินวนไปวนมา เหงื่อท่วมตัว กลิ่นเหม็นเปรี้ยวปนในเหงื่อ สัญญาณดับสนิทตอนโผเผถึงแถวกำแพงโบราณที่มีต้นสาละอินเดีย ผมลองเดินถอยออกมาจึงพบสัญญาณระดับต่ำ
กำลังเชื่อมต่อ…
ทำไมหาชิโนว่าไม่เจอ ผมคิดว่าพบคำตอบแล้ว
การหายไปของเขาจะตามหลอกหลอนผมไปตลอดชีวิต ผมต้องฆ่าเขาให้ได้ก่อนพบตัวเจ้าหญิง จิ้งหรีดกรีดร้องอีกแล้ว กรี๊ด กำลังเชื่อมต่อ ชิโนว่ารู้ว่าตรงไหนเป็นจุดอับสัญญาณจึงพรางตัวหลบ แม่ง ร้ายนะมึง
กำลังเชื่อมต่อ
จิ้งหรีดกรีดร้อง กรี๊ด
กำลังเชื่อมต่อ
กรี๊ด กรี๊ด
ผมแปลงร่างเป็นระเบิดซีโฟร์สิบหกปอนด์ พุ่งเข้าทำลายกำแพงนครขีดขินพังพินาศ รวบรวมร่างกายที่กระจัดกระจายของตัวเองเข้าด้วยกัน นั่งลงริมคูเมือง สั่งให้กายเนื้อตัวเองแปรสภาพเป็นพระเจ้าไกรสร ลมโบราณแห่งนครขีดขินพัดวน ใบไม้กรูเกรียว เสียงอึกทึกปรากฏทั่วทั้งแปดทิศ กลิ่นโคลนคละคลุ้ง ในก้นคูเมืองผมพบตัวละครชาย-หญิงเนื้อตัวสกปรกถูกจัดวาง ทุกคนรู้บท ก้มลงขุดดินโคลน คุ้ยโยนสู่ขอบคู พระเจ้าไกรสรหน้าตาถมึงทึง สอดส่ายหาคลื่นความร้อนของใครคนหนึ่งราวงูเห่าหาลูกหนู ไอ้ทาสริยำมันหายหัวไปไหน มึงลืมแล้วหรือกูเป็นเจ้าชีวิต คำสั่งของกูแม้แต่วิญญาณบรรพบุรุษของมึงทั้งหลายยังหัวหด แล้วผมในร่างพระเจ้าไกรสรก็ชักดาบกุมแน่น ตวาดลั่น
“ไอ้ชิโนว่า มึงออกมา!”
กำลังเชื่อมต่อ…
กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด
หลังจากพาตัวเองหลงรอบบึงแก่นนครราวสิบห้านาที ที่ตลาดต้นตาลตัวเมืองขอนแก่น ผมสั่งตำแตงปูปลาร้ากุ้งสดที่เธอเคยบอกชอบ นั่งมองรสชาติของอดีตจนส้มตำชืดข้าวเหนียวแห้งแข็ง ลมหนาวกรูเกรียวโอบคลุมสถานที่พลุกพล่าน ผมกับเจ้าหญิงพบกันครั้งสุดท้ายที่นี่ ผมลุกฝ่าฝูงคนหาซื้อแหวนเงินให้กับตัวเอง ลวดลายแบบที่เคยซื้อให้เธอหมดไปนานแล้ว เอาแบบไหนก็ได้ บอกคนขายสาวรุ่น ยังไงผมก็ไม่ได้ซื้อเพื่อสวมอยู่แล้ว จากนั้นขับรถต่อไปยังวัดเสาเดียว บางอย่างถูกกำหนดด้วยอะไรบางอย่างทั้งสิ้น วัดถูกกำหนดให้ถอดแบบมาจากวัดเสาเดียวที่เวียดนาม ไม่มีใครรู้ น้ำในบึงวัดต้นฉบับมีส่วนผสมของน้ำตา ผมถอยหลังเวลาไปที่นั่นหลายครั้ง เสียน้ำตาไปหลายหยดโดยมีรูปปั้นโฮจิมินห์เฝ้ามองไม่ห่าง แต่เวลานี้ที่ขอนแก่นยังไม่มีน้ำตา รอยยิ้มของคนเวียดนามหลายพันในงานฉลองครบรอบสิบปีการก่อสร้างวัดกำลังเริ่มขึ้น เธอคงอยู่ที่นั่น บนเวทีฟ้อนรำในฐานะเจ้าหญิง
กรี๊ด
กรี๊ด
