กรุงเทพฯ ไม่หนาวนานแล้ว น่าจะเกินสิบปี บางปีแค่เย็นอยู่ห้าวันเจ็ดวัน ความหนาวเย็นก็ถอยร่นกลับคืนเมืองจีน

มีข้อความชวนออกไปเดินเล่น เราต่างไม่ใช่คนลึกลับต่อกันอีกแล้ว วันหยุดบุษบาชวนออกไปเดินเล่น ผมกำลังคิดว่าจะไปหาซื้อเสื้อแมวให้ลูกๆ ใส่ คืนวานไม่ได้เปิดแอร์แต่พวกเขากลับไปมุดในตู้เสื้อผ้า ที่นอนประจำตรงมุมห้องเขาอาจไม่อุ่นพอ

ได้เสื้อแมวมาสองตัว ซูเปอร์แมนและกัปตันอเมริกา มีฮู้ดติดมาด้วย แน่ละ ไม่ใช่ผมที่เลือก

“พวกเขาจะปกป้องโลก โลกของคุณ” บุษบาบอก

เรานั่งด้านหน้าร้านกาแฟรับแสงอ่อนอุ่น ลมพัดกระชากเส้นผมเธอปลิว สองสามวันข้างหน้าลมคงแรงแบบนี้ ผมรักความรู้สึกที่กำลังดำเนินไป วันหยุด อากาศแสนสบาย คุยกับเพื่อนสักคนที่คุ้นเคย ผมมีเพื่อนคนเดียว

โลกไม่ได้กลม นี่เป็นเพียงเรื่องบังเอิญ

ผมถามถึงเวียง

“วันก่อนในลิฟต์อยู่กันสี่คน เขายืนด้านหลังแล้วแตะไหล่ฉัน ชวนไปดูหนัง”

“กัปตันอเมริกาหรือซูเปอร์แมน” ชอบหยอกเธอ สาวเนิร์ดคนนี้เวลาฉุนเฉียวดูตลกดี

“หนังผีสยองขวัญ” บุษบาหัวเราะ เธอหัวเราะง่ายชะมัด “เวียงควรถามก่อนว่าฉันชอบดูหนังผีรึเปล่า”

ไม่ต้องเดาอะไรให้เหนื่อย บุษบาชอบดูหนังซูเปอร์ฮีโร่ “เขาคงเศร้า”

“ไม่มั้ง อย่างเวียงน่าจะหาคนไปดูด้วยง่าย”

“คนที่พูดว่าไม่เป็นไร สบายดี มักร้องไห้ในใจ”

ไม่ว่ากรณีใดของความรัก คนที่พูดว่า โอเค ไม่เป็นไร สบายดี คนเหล่านั้นภายในล้วนยับเยินไปแล้ว เรามักลวงคนอื่น กลบเกลื่อนเจ็บช้ำในรูปแบบต่างกันไป ด้วยคำพูดหรือพฤติกรรม ทว่าที่จริงภายในกำลังพังครืน ทรุดสลายกองกับพื้น หลอกลวงด้วยคำพูดต่อผู้อื่นเพื่อพยุงขาเราไว้ให้มีเรี่ยวแรง

ผมนึกถึงวันนั้นที่เราวิวาทกัน แค้นใจไม่หาย เวียงควรมีเหตุผลมากกว่านี้ แต่เข้าใจเขาเช่นกัน การถูกกลั่นแกล้งครั้งนั้นมันแรงไป ผมไม่รู้ว่าใครคือมือมืดเอาขนแมวไปโปรยหว่าน ไม่รู้จริงๆ

บุษบาเอามือลูบเนื้อผ้าเสื้อแมว ดูเธอชื่นชอบเหล่าฮีโร่พวกนี้มาก

ผมรีบเปิดดูโปรแกรมหนังที่เข้าฉาย ดูซิ มีของค่ายมาร์เมลหรือดีซีไหมนะ

โครงการเราคืบหน้ามาถึงจุดเกือบสิ้นสุด อาทิตย์หน้าจะมีการทดสอบในสนามจริง เนื้อที่กว่าห้าสิบไร่ด้านหลังหน่วยงาน กระสุนชุดใหม่สำหรับหุ่นสังหารสมบูรณ์ ผมคำนวณระยะหวังผล เผื่อแรงลมแรงต้านหรือสิ่งกีดขวางที่ไม่หนากว่าสิบเซนติเมตรในสถานการณ์จริง โจทย์มันมีแค่ว่าต้องเบาเล็กกะทัดรัด ผมออกแบบติดตั้งเรียบร้อย ไม่เหลืออะไรให้ทำแล้ว เพียงรอเวลา ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามเบื้องบนคาดหวัง เราจะเป็นเบอร์ต้นๆ ที่ผลิตหุ่นนักฆ่าได้ ทุกฝ่ายพร้อม เหลือการแก้ไขบางส่วนจากทีมโปรแกรมเมอร์ ตอนนี้การเคลื่อนที่ของมันเร็วในอัตราหกสิบสองกิโลเมตรต่อชั่วโมง ไม่ว่าภูมิประเทศแบบไหนไม่ต้องกังวล มันทำความเร็วกว่าทหารราบที่โลกมีหลายเท่าตัว

ตั้งแต่วันที่ฟาดปากกัน เวียงมักใช้เวลาบนออฟฟิศน้อยกว่าเคย เขาคงช้ำใจด้วยที่บุษบามาสนิทสนมกับผม เราไปไหนด้วยกัน กินข้าว กลับบ้าน หยอกล้อกัน ผมรู้สึกดี ไม่แน่ใจว่าเป็นความรักรึเปล่า เธอคงคิดเหมือนกัน ไม่มีใครเคยพูดอะไร เราแค่เกือบจับมือกันตอนข้ามถนน ก็เท่านั้น มีเส้นบางๆ กั้นอยู่

มีคนบอกเวียงไปช้ำใจเรื่องนี้กลายเป็นหนุ่มอกหักช้ำรัก ฝังตัวลงหลุมมืดที่ร้านกาแฟด้านข้างสนามทดสอบ ใครเล่าให้ฟังผมก็ยักไหล่ ทำไงได้ จะบอกบุษบาให้ไปคุยกับเขาเหมือนเดิมงั้นหรือ บ้าไปแล้ว หัวใจใครหัวใจมัน นี่ไม่ใช่เอไอที่เราเขียนโปรแกรมสั่งงานได้

แมวของผมหายไปหนึ่งตัว

ผมยังคงพาแมวมาเลี้ยงที่ทำงานทุกวัน จำได้ว่าตอนยกกรงลงจากสำนักงานไปที่รถ ผมปิดฝากระโปรงหลังแล้ว นึกได้ว่าลืมกุญแจห้องจึงเดินกลับไปเอา พอกลับลงมากระโปรงท้ายเปิด มาลียังอยู่ แต่เสือน้อยหายไป ตามหาทั่วบริเวณลานจอดและรอบๆ จนค่ำ จุดนั้นกล้องวงจรปิดไม่มี ผมขอดูกล้องตัวอื่นจนหมดแต่ก็ไม่เห็นมันเดินผ่าน ฝากยามรักษาการณ์ผลัดดึกช่วยหา ยัดเงินให้เขาจำนวนหนึ่ง เบื้องลึกผมสะอื้นไห้ เราผิดเอง ผมไม่โทษฟ้าดิน โทษความสะเพร่าที่ตัวเองลืมปิดท้ายรถ

ผมทวีตข้อความตามหา ลงรูป บอกลักษณะเด่นของมัน ซึ่งไม่ช่วยอะไรมากเลย แมวลายสลิดมีเยอะแยะ ผมไม่เคยใส่ปลอกคอเพราะรู้สึกรำคาญแทนแมว เสือน้อยหายไปจากท้ายรถเมื่อเย็น

มีข้อความกลับมาจากบุษบา ขอโทษที่ไม่ได้ช่วยตามหา เธอรีบกลับไปทำธุระที่บ้าน บุษบากำลังปรินต์ภาพและข้อมูลสั้นๆ เพื่อว่าพรุ่งนี้เอาไปติดรอบนอกสำนักงาน ถามว่าผมเป็นยังไงตอนนี้

ขอบคุณ ยังสบายดี แค่นอนไม่หลับและคิดถึงแมว

“คนที่พูดว่าไม่เป็นไร สบายดี มักร้องไห้ในใจ”

“โธ่ นั่นประโยคของผมนี่” เอาละ อย่างน้อยผมก็ยังยิ้มได้

ชีวิตหนุ่มมีเท่านี้ งาน บ้าน แมว พวกมันคือสองตัวแรกในชีวิต ผมรักพวกมัน คืนนี้มาลีคงเคว้งคว้างที่พี่น้องมันหายไป ผมอยากทำโทษตัวเอง

นอนลืมตาในความมืดทั้งคืน ข้างนอกอากาศยังเย็นอยู่ คิดสารพันว่ามันจะนอนไหน กินอะไร ใครผ่านไปเจอจะอุ้มเล่นรึเปล่า เสือน้อยติดคน ชอบเล่นกับมนุษย์ทุกคนที่เข้าใกล้

ผมนอนไม่หลับ คิดถึงแมวเหลือเกิน

พิมพ์ส่งข้อความไป คิดถึงทั้งคุณและแมว

ตึ้ง มีข้อความกลับมา

แค่ใบหน้ายิ้ม

ที่สำนักงาน ความเศร้ายังกดไหล่ผมไว้ ผมรักพวกเขาประหนึ่งลูก คนไม่เลี้ยงแมวมักหยอกเวลาเรียกแมวว่าลูก พวกเขาอาจมีคนรัก รู้ว่าจะมอบความรักให้อีกฝ่ายยังไง เพียงหลงลืมว่าความรักมีมิติรูปแบบต่างออกไป บางคนเกิดมาเพื่อบางสิ่ง ผมรู้ตั้งแต่วันแรกเลยทีเดียวว่าสองตัวนี้เกิดมาเพื่อผม ให้เจ้าของคนนั้นปล่อยทิ้งพวกมันที่วัด รอคนไปพบเพื่อกระจายข่าวสารมาถึง รอให้ผมเข้าไปหาในออนไลน์แล้วพากลับบ้าน

ยังเช้านักตอนเวียงเดินเข้ามา อย่างที่บอกงานเขาสิ้นสุดแล้ว ปกติจะพบเขาในร้านกาแฟข้างสนามทดสอบ

ดูหน้าซีดๆ นะ เขาตะโกนทักทาย ทุกคนรู้ว่าบัดนี้เราไม่กินเส้นกัน ผมหลบสายตาเพื่อไม่อยากมีเรื่องอีก ไม่ใช่ช่วงเวลาที่จะมีปัญหากับใคร

“แมวหายใช่ไหมวะ” เขาตะโกนมาอีก เมื่อก่อนเวียงไม่เคยหยาบคายกับผมเลย

ผมดีดตัวลุกจากเก้าอี้ จ้องมองเขาผ่านหัวใครต่อใครไป รอฟังเขาพูดต่อ

เวียงเงียบ เขาพูดแค่นั้น นั่งลงบนเก้าอี้แล้วหันหน้าเข้าจอของตัวเอง เสียงผิวปากหลอนประสาทผม แม้เขาจะผิวสั้นๆ ก็ตามที

บุษบาคงได้ยินเมื่อครู่ ส่งข้อความข้ามจากอีกฟากสำนักงานมา ทำไมเขารู้ว่าแมวหาย

นั่นสิ ทำไมเขารู้

กลัดกลุ้มร้อนรน ผมได้แต่เอามือเคาะโต๊ะเบาๆ ทำไมเวียงรู้ว่าแมวหาย บุษบายังไม่ได้เอาป้ายกระดาษตามหาไปแปะเลย

หรือพวกพี่ รปภ.เล่าให้ฟัง บุษบาส่งข้อความมา

อาจเป็นไปได้

สนามทดสอบรูปทรงเกือบจะสี่เหลี่ยมด้านเท่าขนาดห้าสิบไร่ เราทุกคนในสำนักงานพร้อมหน้า ผู้ใหญ่ของกองทัพ ผู้เกี่ยวข้องทั้งมวลอยู่ให้ห้องสั่งการควบคุมเพื่อติดตามผล ห้องกระจกกว้างบรรจุคนราวหนึ่งร้อย ด้านข้างผนังมีจอแสดงรายละเอียดยิบย่อยในการปฏิบัติภารกิจครั้งนี้ ทีมทหารแนวหน้าพา TH904 สิบตัวไปรอแล้ว เรารอชมเคลื่อนไหวอันพลิ้วราวซามูไร ความแม่นยำการสังหาร การถอยร่นกลับหลังภารกิจ

บุษบาบีบมือผมตลอดเวลา เราเลือกนั่งแถวหลังสุดเพื่อเฝ้ามอง

ไกลออกจากกระจกไปในสนามทดสอบ พื้นที่ถูกจัดให้มีรูปแบบกึ่งเมือง ขึ้นโครงสร้างหยาบๆ แล้วทับด้านนอกด้วยเมือง บ้าน อาคารสูงสาม สี่ ห้าชั้น ร้านรวง ซอกซอย เป็นเหตุการณ์สมมุติว่าต้องบุกเข้าไปในเมืองที่ข้าศึกรอตั้งรับ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาวุธที่ตอบโต้เลย พวกมันทนทานได้ดีทีเดียว นอกจากจำพวกกระสุนขนาดใหญ่เท่านั้นจะหยุดมันได้

หุ่นยนต์อีกชุดถูกพัฒนาขึ้น ขึ้นรูปร่างให้ใกล้เคียงมนุษย์มากที่สุด อย่างที่ผมบอก มันยากตรงที่การแยกแยะ หุ่นอีกชุดถูกพัฒนาขึ้นให้มีการเคลื่อนไหวเสมือนจริง นั่ง ยืน หมอบ คลาน ทุกท่วงท่าเสมือนคนจริงๆ อาจติดขัดดูขัดเขินเล็กน้อยด้วยข้อจำกัดบางประการ เวียงทำได้ดีในส่วนนี้ มันถูกติดตั้งอาวุธโดยผมเองเพื่อโต้ตอบกับชุดสังหาร TH904

บุกไปเลย ใครสักคนตะโกนขึ้น

ราวกับดูสงครามในแนวหน้าสมรภูมิ พวกมันวิ่งตรงไปประหนึ่งทหารราบหรือหน่วยจู่โจม มีหยุด แอบ หันรีหันขวาง สอดส่ายไปมา ชิพสั่งการส่วนการมองเห็นมองทะลุผนัง พวกมันกำลังประมวลผล ผมเชื่อมือในทีมนั้น

ปัง ผมดูจอแสดงผลขนาดใหญ่ มีจุดสีแดงเกิดขึ้น เป้าหมายร่วงแล้วหนึ่ง สนุกดี เหมือนตัวเองกำลังนั่งกดเกม

จะสนุกกว่าและตื่นเต้นยินดีกับการทดสอบถ้าเสือน้อยยังมีชีวิต

ผมบีบมือบุษบาแน่น ผมแค้น เธอรู้ ลูกผมเพิ่งจากไป

ค่ำวานผมรับโทรศัพท์จากพี่รักษาความปลอดภัย วางสายเสร็จรีบโทร.หาบุษบา ชวนกันย้อนไปสำนักงาน พี่ๆ สองคนพาเดินออกจากประตูหน้าสำนักงานเลี้ยวไปตามถนน ผ่านอาคารของสำนักงานอื่นจนไปหยุดที่ตึกรกร้าง โครงสร้างตึกแถวยังค้างคา รั้วสังกะสีที่กั้นไว้หลุดเปิดหายจนเกือบหมด หัวใจผมสั่นรัว ไม่พร้อมจะเห็นภาพอะไรตั้งแต่ที่เขาโทร.แจ้งว่ามาพบเสือน้อยแล้ว

ใต้บันไดขึ้นชั้นสองของโครงสร้างตึกร้าง ลูกหลับที่ตรงนั้น เสือน้อยนอนหลับตานิ่งงันราวกับตุ๊กตาแบตเตอรี่หมด เสือน้อยไม่มีแผลสักแห่ง

แต่คอหมุนรอบได้

บุษบาบีบมือผมแน่น

บุษบาโทร.หาเพื่อนสนิท อีกข้างบีบมือผมแน่น

ดาวเรืองมีหน้าที่ดูแลภาพรวมการทดสอบปฏิบัติการในทุกครั้ง เธอสองคนจบจากคณะเดียวกัน ผมไม่ค่อยสนิทกับดาวเรืองมากเท่าไหร่

เธอดูหยิ่งๆ เชิดๆ

พวกดรัมเมเยอร์เป็นแบบนี้กันทุกคนรึเปล่า

ในจอแสดงผลมีบางสิ่งไม่เป็นไปตามแผน จุดแดงคือการแจ้งบอกว่าเป้าหมายได้ถูกทำลายลง ผมดูจอใหญ่พลางสลับไปดูจอมอนิเตอร์ ภาพที่ได้จากดวงตาหุ่นสังหารทุกจอ มีหนึ่งตัวสายตาไม่ได้มุ่งหน้าไปยังเขตเมืองจำลองที่จะเข้าไปต่อสู้

มันหันไปทางร้านกาแฟที่ไกลออกด้านข้างสามร้อยเมตร มีแนวพุ่มไม้สูงแสดงตัวเป็นกำแพงกั้นระหว่างสนามทดสอบกับพื้นที่ด้านนอก จุดแดงขึ้นที่ตรงนั้น

มีคนส่งเสียงเอะอะแล้วแจ้งทุกคนว่าปฏิบัติการผิดพลาด มีหนึ่งจุดที่ไม่ใช่เป้าหมาย ทว่าคนมีอำนาจจากกองทัพสั่งให้ทดสอบต่อไป เขาพูดให้ทุกคนได้ยิน เล็กน้อยน่า ไหนดูซิภารกิจใกล้จบรึยัง เขามองที่จอใหญ่นับจุดสีแดง

รู้ใช่ไหม ว่าใครเป็นจุดสีแดงที่ร้านกาแฟ

แลกเปลี่ยนชีวิตกันแบบนี้ก็ถูกแล้ว เขาฆ่าลูก ผมฆ่าเขา เจ๊ากันไป หนึ่งแลกหนึ่ง คืนวานที่อาคารร้างหลังนั้นผมพบสเปรย์พ่นแก้หอบหืด เมื่อปะติดปะต่อเรื่องก็เชื่อว่าเป็นของเวียง ผมหยิบขวดนั้นเก็บกลับมาแล้วส่งภาพให้คนในสำนักงานดู พวกเขายืนยันว่าเวียงใช้ยี่ห้อนี้พ่นตอนหืดหอบมีอาการแพ้ขนแมว

บุษบาโทร.หาเพื่อนสนิท อีกข้างบีบมือผมแน่น

ดาวเรืองมีหน้าที่ดูแลภาพรวมการทดสอบปฏิบัติการในทุกครั้ง เธอสองคนจบจากคณะเดียวกัน ผมไม่ค่อยสนิทกับดาวเรืองมากเท่าไหร่ เธอดูหยิ่งๆ เชิดๆ พวกดรัมเมเยอร์เป็นแบบนี้กันทุกคนรึเปล่า

บุษบาบีบมือผมแน่น เธอเล่าทั้งหมดให้เพื่อนฟัง เราต้องการล้างแค้น เลยรับรู้ว่าครั้งหนึ่งเวียงเคยถ่มน้ำลายใส่เท้าดาวเรือง พวกเขาทะเลาะกันมาก่อนแล้ว คืนนั้น ผม บุษบา ดาวเรือง เราย่องเข้าสำนักงานกัน ตามอีกคนมากลางดึกเพื่อแก้โปรแกรมการสั่งงานให้เป็นแบบกึ่งอัตโนมัติ โกหกไปว่าผู้ใหญ่สั่ง มีหนึ่งตัวที่ต้องควบคุมได้เผื่อเกิดกรณีฉุกเฉินไม่คาดคิด ตัวนี้จะคอยตามจัดการเช็ดล้างทุกสิ่ง

ในการปฏิบัติการทดสอบจะมีหนึ่งตัวที่เราสามารถบังคับได้เองแบบหุ่นยนต์สงครามยุคเก่า โกหกเขาไปแบบนั้น

แล้วต่อมาก็มีเสียงทหารผู้ดูแลการทดสอบคนนั้นตะโกนลั่น

ผมคลายมือจากเธอ จ้องจอเล็กหนึ่งในสิบที่แสดงผลจากดวงตา ความผิดปกติเกิดขึ้นกับหุ่นหมายเลขแปด มันหยุดจับจ้องเป้าหมายนานเกินไป ความลังเลไม่ควรเกิดในภารกิจ เพราะนั่นอาจหมายถึงการถูกโจมตีกลับ พวกมันควรฉับไว

แล้วระบบประมวลผลหมายเลขแปดก็ขยายจอภาพตัวเองไปที่เป้าหมาย

นั่นแมว นายทหารตะโกน “หยุด หยุด ยกเลิกการทดสอบด่วน” เสียงเขาดังจนเรารู้สึกถึงพลังอำนาจผสมความตื่นตกใจ

แมวไม่อยู่ในชุดคำสั่งการสังหาร

นั่นเสือน้อยผมเอง ยังใส่เสื้อกัปตันอเมริกาอยู่เลย

เราอยู่ในอพาร์ตเมนต์ ผม บุษบา และลูกทั้งสอง เสือน้อยถอดเสื้อกัปตันอเมริกาออกไปแล้ว สกปรกมอซอเปื้อนดินโคลน เศษหญ้าติดประปราย ที่จริงผมทราบแล้วว่าเสือน้อยยังไม่ตาย หนึ่งวันหลังแมวหาย มาทบทวนดูจนแน่ใจว่านอกจากลืมปิดฝากระโปรงรถแล้ว ตัวเองลืมไม่ได้เอาเชือกผูกกรง ผมเพียงใส่กลอนประตูไว้ แมวผมฉลาด คงลืมเล่าไป แมวของหลายคนคงเป็นเหมือนกัน พวกมันฉลาดพอจะเอื้อมเท้ามาล้วงเขี่ยเปิดประตูได้ไม่ยาก

“แล้วแมวที่เราเจอที่ตึกร้าง” บุษบาทำสีหน้าบอกอาการไม่ถูก

ผมส่ายหัว บอกเธอว่ามันแค่คล้าย แต่ไม่ใช่ แมวลายสลิดหาง่ายจะตายไป ในโรงอาหารก็เคยเห็นเดิน แมวพี่แม่บ้านก็มีแบบนี้ แมวลายเสือ

“เวียงอาจจำผิดตัว” ผมคิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้นนะ

“ไม่หรอก เสือน้อยสวมเสื้อกัปตันอเมริกานี่ไงวันนั้น เวียงก็เห็นตอนคุณยกกรงเข้า-ออกตึก จำได้ไหม เขาเบี่ยงตัวหลบคุณหน้าลิฟต์ตอนเช้าที่ขึ้นไปทำงาน…ฉันลืมนึกเรื่องนี้เลยตอนเจอแมวที่ตึกร้าง”

ผมควรเสียใจดีไหม ที่ฆ่าเพื่อนร่วมงาน

แต่เราสองคนรู้ว่าสเปรย์พ่นหอบหืดเป็นของเขาแน่นอน เพื่อนตำรวจยืนยันลายนิ้วมือหลังส่งไปให้ตรวจสอบ เวียงมีเจตนาเพื่อฆ่าอยู่แล้ว ผมควรเสียใจดีไหมที่ฆ่าเพื่อนร่วมงาน

ลูกสองตัวกระโดดลงจากตักเราสองคน วิ่งหยอกกันกลางห้อง ผมหันหน้ามองเธอเพื่อดูอาการหลังรู้ความจริง

ผมเข้าทวิตเตอร์หาอะไรอ่านไปเรื่อย หลังโครงการปิดตัวลงทุกคนกลับสู่การงานเดิม พวกเราแปดสิบชีวิตได้พักร้อนสามเดือน กิจวัตรประจำวันผมเนิบเนือย ไม่คิดจะย่างกรายออกไปไหนถ้าไม่จำเป็น มีความสุขที่ได้วิ่งไล่จับแมวอุ้มขึ้นมากอด โตเข้าวัยหนุ่มสาวแล้วสินะ กอดครึ่งนาทีก็ดิ้นสะบัดหนีไป ชีวิตดูเหมือนน่าเบื่อ ตื่น กิน นอน อ่านข่าวสาร เปิดเพลงฟัง อ่านหนังสือ บางวันผมนึกเบื่อตัวเองเหมือนกัน ไม่ได้คุยหรือมีปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์เลย มีแค่แมว

บุษบาเองก็หายไปแล้ว ทั้งโลกจริงและในทวิตเตอร์

แอ็กเคาต์เธอไม่ปรากฏอีกเลย