ภายในงานมีสินค้าโอท็อปให้เลือกซื้อเลือกชิมมากมาย อ้นและญารัลต่างเพลิดเพลินกับงานแสดงศิลปะและสินค้าโอท็อปนี้จนลืมเวลาและพลาดรถตู้เที่ยวสุดท้ายที่จะไปส่งที่สถานีรถไฟฟ้าฟรี ทำให้ต้องเดือดร้อนหาวิธีกลับบ้านเอง

…ทำอย่างไรดี…รถหมดแล้วยัยญา…อ้นตะโกนเสียงสูง

นั่งรอรถทัวร์สิ เผื่อมันจะผ่านมา…ญารัลแนะนำ

…ขอติดรถคนแถวนี้ไปแล้วให้เงินเขามั้ยล่ะ…อ้นเสนอ

อ้นและญารัลจึงเดินไปถามพวกพ่อค้าแม่ค้าที่กำลังจะเดินทางกลับเพื่อขอติดรถไปด้วย พ่อค้าแม่ค้าต่างบอกว่า รถเต็มแล้ว ต้องขอโทษด้วย มีแต่รถกระบะบรรทุกตู้แช่แข็งอาหารทะเลซึ่งสามารถนั่งท้ายได้ 1 คน มีที่ว่างอยู่ อ้นจึงอาสานั่งไป ส่วนญารัลสามารถว่าจ้างรถมอเตอร์ไซค์ในราคา 1 พันบาทไปส่ง ซึ่งอ้นบอกว่า ให้เขาไปเถิด เดี๋ยวจะไม่ได้กลับบ้าน

ทันเวลา ญารัลจึงจำยอมจ่ายในราคานี้

เมื่อญารัลและอ้นได้นัดหมายไปเจอกันที่สถานีรถไฟฟ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่างก็แยกย้ายกันไปตามทางของตน คนขับมอเตอร์ไซค์คันดังกล่าวส่งหมวกกันน็อกให้ญารัลไว้สวมใส่ พร้อมขับเคลื่อนมุ่งไปยังเส้นทางที่ญารัลได้เดินทางมา สักครู่ ญารัลเริ่มแปลกใจ เนื่องจากเส้นทางเส้นนี้มิใช่เส้นทางเดิมที่รถตู้ได้นำเธอและอ้นมา หากแต่เป็นเส้นทางชลบุรีสายใหม่ มิใช่ทางเลี่ยงเมืองชลบุรีสายเก่า เธอจึงตะโกนว่า

…จอดนะ…จอดจอด…นี่มันทางไหน…จะไปไหน จอดสิจอด…เสียงญารัลร้องตะโกนลั่น

แต่คนขับไมมีทีทาว่าจะจอดรถมอเตอร์ไซค์เลย ญารัลเลยตัดสินใจกระโดดลงจากรถมอเตอร์ไซค์ที่กำลังวิ่งอยู่ด้วยความเร็วสูง ทำให้เธอกลิ้งลงไปบนกลางถนน เคราะห์ดีที่ไม่มีรถวิ่งตามมาทับร่างของเธอ จากนั้นสติสัมปชัญญะของเธอก็ดับวูบลง

วิชาฉีดเลือดของเขาเข้าร่างของญารัล อันเป็นวิธีที่ใช้เพื่อเชื่อมญาณกันระหว่างเขาและเธอ ส่วนเขาเองก็กัดเข้าที่คอของญารัล และแปลกใจว่า สิ่งที่เขารับรู้เรื่องสมชายและญารัลนั้น เป็นเรื่องที่เข้าใจผิด สมชายและญารัลเป็นสามีภรรยากันตั้งแต่อดีตชาติ โดยที่ญารัลไม่มีโอกาสล่วงรู้เลย และเพราะญารัลตัดสินใจเลือกทางเดินมนุษย์นั่นเอง ทำให้สมชายปล่อยญารัลจากเส้นทางสมิง แต่เมื่อญารัลมาเกิดและถูกรังแก สมชายก็ไม่สามารถทนดูได้ เขาต้องคอยช่วยเหลือญารัลมาตลอด ด้วยการแทรกเข้ากายทิพย์ของเธอ ฆ่าเธอ เพื่อหวังว่าเธอจะกลับไปเป็นสมิงอีกครั้งหนึ่ง

ในฝันของญารัลนั้น ช่างเป็นความเจ็บปวดที่แสนอ่อนหวานเหลือเกิน ญารัลบรรจงเอียงก้านคอขาวผ่องให้วิชาฝังเขี้ยวลึกอย่างไร้เดียงสา เธอร้องเจ็บปวดทรมานเพียงชั่วครู่ วิชาก็บรรจงดูดเลือดของเธอและกอดเธอไว้ในอ้อมอกของเขาอย่างแน่นหนากึ่งบังคับ ทำให้ญารัลไม่สามารถปฏิเสธแรงกดขนาดมหาศาลนี้ได้ วิชากดน้ำหนักตัวทับลงไปบนร่างของญารัล ญารัลส่งเสียงร้องเพราะเสียเลือดไปเยอะที่ลำคอด้วยภาวะจำยอมที่อ่อนหวาน

ญารัลเป็นสาวบริสุทธิ์…วิชาตกใจมากเพราะไม่นึกว่าเธอจะไร้เดียงสาจนกระทั่งอายุสามสิบกว่า ด้วยความไม่แน่ใจ วิชาป้อนท่านอนที่ทำให้บั้นเอวของเธอกดกระแทกกับเตียงโดยที่ไม่มีหมอนนุ่มๆ มารองรับ เธอก็ทำตามโดยที่ไม่รู้ว่าเธออาจหลังหักได้ สักครู่ ด้วยความสงสาร เขาจึงเอาหมอนนุ่มมารองบั้นเอวให้เธอ เพราะเธออาจจะพิการได้ หากไม่ใช้มัน

ญารัลตกอยู่ในมนต์สะกดและเซรุ่มแวมไพร์ ทำให้มีอารมณ์ใคร่และไม่สามารถดับกระหายได้เลยจนวิชาต้องเติมเต็มให้เธอตลอดระยะเวลาสองชั่วโมงที่เธอได้รับพิษแวมไพร์เข้าไปทางไซรินจ์ที่วิชาฉีดให้

เมื่อตื่นขึ้นมา ญารัลจะไม่สามารถจดจำอะไรได้ทั้งนั้น นอกจากความระบมที่หว่างขาน้อยๆ ของเธอและคราบความบริสุทธิ์ของเธอที่เปรอะเปื้อนบนเตียง ดังนั้น วิชาจึงดึงเอาผ้าปูที่นอนออกมาเก็บไว้ที่ตู้เสื้อผ้าอย่างรู้ทัน

ข่าวการหายตัวไปของญารัลแพร่สะพัดไปทางเฟซบุ๊กและเว็บพลังจิต เพื่อนๆ ของเธอโพสต์ตามหา และแล้วเธอก็ติดต่อกลับมาว่าเธอจะกลับบ้านในวันนี้ เธอหายออกไปจากบ้านสองวันสามคืนเพราะเธอมอเตอร์ไซค์คว่ำ เคราะห์ดีที่เจ้าของปราสาทช่วยเอาไว้ และเจ้าของปราสาทคือคุณวิชาที่ขับรถผ่านมาพอดี นี่คือเรื่องเล่าย่อๆ ที่เธอเล่าให้มารดาฟังทางโทรศัพท์

ขอบคุณคุณวิชาที่ช่วยดิฉันเอาไว้นะคะ ว่าแต่คุณเป็นเจ้าของปราสาทแห่งนี้อีกแล้วหรือคะ…ญารัลถามเสียงสะลึมสะลือ

ใช่ครับ ผมเป็นเจ้าของปราสาทแห่งนี้เอง…วิชาตอบ

คุณหายโกรธดิฉันที่วิจารณ์คุณไปสี่หน้ากระดาษเอสี่หรือยังคะ…หญิงสาวถาม

คุณได้ชดใช้ให้ผมแล้วครับ เชื่อผมเถอะ…วิชาตอบเสียงใส

อ๋อ เหรอคะ…เพราะมาป่วยที่นี่หรือคะ…คุณเลยสะใจที่เห็นฉันในสภาพนี้หรือคะ…หญิงสาวไม่เข้าใจ

ผมจะให้ลูกน้องพาคุณไปส่งบ้านนะครับ…วิชาเอ่ยตัดบท

ค่ะ…ขอบคุณนะคะ…หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณด้วยความอ่อนแรง

เมื่อกลับถึงบ้าน ทุกคนถามว่าเกิดอะไรขึ้น ญารัลเล่าให้ฟัง ทุกคนตื่นเต้นพร้อมบอกว่า ญารัลโชคดีที่เจอวิชามาช่วย มิเช่นนั้นอาจโดนลากไปข่มขืนที่ไหนสักแห่งก็เป็นได้ ญารัลยิ้มดีใจที่ได้กลับบ้าน

กลางดึกคืนนั้น ญารัลได้ยินเสียงผู้ชายที่คุ้นเคยคนหนึ่งพูดกับเธอว่า

เธอมิใช่ของของฉันอีกแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแปรเปลี่ยนไปตามกฎแห่งกรรม ฉันทำอะไรไม่ได้ มันผันแปรไปตามกฎวัฏสงสาร ฉันได้แต่เฝ้ามองเธอแต่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธอไม่ได้อีกแล้ว ฉันมาลาเธอ ไปก่อนนะ บัดนี้เธอกับฉัน หากมีวาสนาต่อกัน คงได้เจอกันอีก หากเธอเลือกเป็นสมิงอีกครั้ง ซึ่งคงมีโอกาสเป็นไปได้น้อยมาก เลือดของเธอก็ติดเชื้อแวมไพร์ด้วย เขาใช้เทคโนโลยีสมัยใหม่กับเธอ เพื่อครอบครองเธอ ขโมยเธอไปจากฉัน…สมชายตัดพ้อต่อว่าหญิงสาวและกระโจนจากไปในความเงียบงัน

ญารัลมั่นใจว่าเธอถูกละเมิดทางกายเพราะประจำเดือนเธอไม่มา เธอไม่รู้จะทำอย่างไร เธอจึงตัดสินใจไปพบวิชาที่บริษัทของเขา วิชาตกใจมากที่ตัวเองประมาทเช่นนี้ เนื่องจากผู้หญิงรอบกายของเขาล้วนคุมกำเนิดแล้วทั้งนั้น ส่วนญารัลเองก็ตกใจมากที่วิชาทำกับเธอแบบนั้น ญารัลถามเขาว่า เกิดอะไรขึ้นคะ รู้สึกว่าตัวอ่อนจะกัดและดูดเลือดที่ปีกมดลูกของเธอ เธอเจ็บปวดมาก เธอไม่เคยมีลูกมาก่อน วิชาเฉยๆ เพราะลูกของเขาคงเป็นสายเลือดผสมระหว่างมนุษย์และแวมไพร์ธรรมดาๆ แต่อาการที่ญารัลจ้องมองเขานั้น สายตาของญารัลแปลกๆ เหมือนกับไม่ใช่เธอ

ญารัลเห็นตุ๊กตากวางที่เขาตั้งไว้ในสนามหญ้าหน้าบริษัทก็กระโดดเข้าไปอย่างรวดเร็ว วิชาเห็นดังนั้น จึงเรียกญารัลมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมกระโจนเข้าหากวางแบบนั้น สายตาของญารัลยังไม่สงบ แต่แวววาวกลมโตเหมือนนักล่า วิชาจึงรู้ทันทีว่าญารัลกลายเป็นสมิงไปแล้ว ว่าแต่เธอกลายเป็นสมิงไปตั้งแต่ตอนไหน ตอนก่อนจะท้องหรืออย่างไร เช่นนั้นแสดงว่าลูกของเขาและเธอเป็นพันธุ์ผสม ซึ่งเป็นเรื่องที่ต้องปิดเป็นความลับอย่างยิ่งยวด เนื่องจากเป็นที่รู้กันว่า สำนักพญายมราชและสมิงเป็นคู่ต่อสู้กัน ต่างไม่เคยลงรอยกันเลย เพราะสมิงคิดว่าตนเองอยู่เฝ้าประเทศมานานด้วยพระเวทลึกลับที่สืบทอดกันจากรุ่นสู่รุ่นต่อๆ กันมา และรับหน้าที่สำคัญๆ ของประเทศชาติไว้หลายยุคหลายสมัย ส่วนสำนักพญายมราชนำเทคโนโลยีใหม่เข้ามาพัฒนาประเทศและพยายามลดบทบาทของสมิงลงไปด้วยการนำวิวัฒนาการสมัยใหม่เข้ามาใช้ เช่น โปรแกรมคอมพิวเตอร์พยากรณ์ชีวิต การทำโคลนนิ่ง สเต็มเซลล์ เป็นต้น

ลูกของญารัลและเขาจะนำความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันมาสู่สมิงและสำนักพญายมราช เขาคิดในใจ หากแต่ญารัลกลายเป็นสมิงได้อย่างไร นี่คือคำถาม ญารัลกลายเป็นสมิงโดยบังเอิญใช่มั้ย สมชายตามหาญารัลเจอที่เขมรเพราะสมชายผูกพระเวทกับดวงจิตญารัลเมื่อปี 2543 โดยทำพิธีเสาร์ห้าเอาไว้ ทำให้วิชาขโมยดวงจิตญารัลไปขายที่เขมรไม่ได้ จากนั้นญารัลถูกสมชายแทรกกายทิพย์เข้าไปด้วยการฆาตกรรมญารัลในห้องที่ขาดอากาศ นั่นแหละวิชาของสมิงที่วิชาไม่รู้

ดังนั้น ญารัลจึงเป็นสมิงในคราบมนุษย์ก่อนที่จะมานอนกับวิชา และให้กำเนิดลูกของเขา ช่างเป็นศาสตร์กายทิพย์ที่ล้ำลึกอะไรเช่นนี้

หากใครๆ ล่วงรู้ว่าลูกของเธอและเขาเป็นพันธุ์ผสม คงจะหาทางกำจัดทิ้งก็เป็นแน่ เขาต้องไม่บอกเรื่องนี้กับใครเลย ยกเว้นสมชาย

เป็นที่รู้กันว่าสมชายนั้นติดต่อยาก วิธีที่จะติดต่อวิธีหนึ่งนั้นคือการเรียกจากกายทิพย์ที่บาดเจ็บสาหัสหรือใกล้จะตาย ดังนั้น ด้วยเทคโนโลยีของวิชา วิชาจับญารัลฉีด โพแทชเซียมคลอไรด์ เมื่อหัวใจของเธอใกล้หยุดเต้น เสียงดังแทรกมาว่า

…อะไรอีกนะ นี่เธอบาดเจ็บสาหัสเหรอ เธอใกล้จะตายอีกแล้วเหรอ…เสียงประกาศการมาของสมชายดังลั่น

วิชาตอบว่า…ท่านสมชาย…เราเองวิชา…เราเป็นพ่อของเด็กสายพันธุ์ผสมในท้องของเธอกับเรา สมิงกับแวมไพร์ ท่านจะว่าอย่างไร…

สัญญาณชีพของญารัลเริ่มเป็นเส้นตรง เสียงของสมชายเริ่มดังขึ้นว่า

เรารับรู้แล้ว และจะไม่บอกใคร เธอเป็นสมิงใช่มั้ย

ใช่…วิชาตอบสั้นๆ

เมื่อเสียงสัญญาณชีพดับลงพร้อมกับเสียงสนทนาของสมชายและวิชา

วิชาฉีดโดปามีนและใช้เครื่องชอร์ตไฟฟ้าที่เตรียมไว้กระตุ้นหัวใจให้ญารัล

จนกระทั่งญารัลฟื้นขึ้นมา

แปดปีถัดมา เด็กชายเติบโตขึ้นมาท่ามกลางข้าทาสบริวารและสมบัติพัสถานรอบตัว เขาเป็นเด็กที่ไม่เคยเจ็บป่วยเลย และมีพรสวรรค์ในทุกด้าน โดยเฉพาะสายตาที่ว่องไวประดุจเหยี่ยว เลือดของเขานั้นได้ช่วยชีวิตคนมากมายที่เจ็บป่วย เพราะมีไกลโคซิเดสเอ็นไซม์ตัวที่สามารถเปลี่ยนเลือดกรุ๊ปเอ บี เอบี ให้กลายเป็นเลือดกรุ๊ปโอได้ เพื่อถ่ายเลือดบริจาคให้กับเลือดทุกหมู่ พอจะทราบมั้ยล่ะว่าเลือดของเขาสามารถทำอะไรได้บ้าง แน่นอนว่า เลือดของเขาจะถูกเก็บเป็นอย่างดี ในฐานะเลือดต้นแบบ ที่พ่อของเขาภูมิใจเป็นอย่างมาก เพราะช่วยลดข้อทะเลาะวิวาทระหว่างเผ่าพันธุ์ทุกเผ่า และยุติข้อบาดหมางทุกอย่างเพียงแค่เลือด 1 หยดของเขาเท่านั้น

แต่กระนั้น สภาพของฉันจากหญิงสาวที่ไร้เดียงสา ก็ต้องมีชีวิตอยู่เป็นร้อยปี วันคืนผ่านไปแล้วผ่านไปเล่า ฉันต้องเฝ้ามองผู้คนที่ฉันรักตายลงไปทีละคนสองคน สายลมเหน็บหนาว หากไม่มีลูกชายที่ฉันรักคอยประคองกอดให้ความอบอุ่น ฉันจะทำเช่นไร เราสองแม่-ลูกไม่มีโอกาสพบเจอกันบ่อยก็จริงเนื่องจากเหตุผลด้านความปลอดภัย แต่ฉันก็เฝ้ามองดูเขาเติบโตอย่างห่างๆ ด้วยความรัก ฉันยังไม่รู้ว่าจะต่อลมหายใจไปได้อีกสักกี่ปี แต่ทุกวันนี้ฉันตั้งหน้าตั้งตาทำความดีเพื่อลบล้างกรรมชั่วในอดีตชาติของตนเอง ที่ทำให้ฉันต้องตกอยู่ในสภาพนี้ กึ่งมนุษย์ กึ่งสมิง สัตว์ประหลาดต้องคำสาปที่มีเวรมีกรรม หาได้เป็นสัตว์ประเสริฐเช่นมนุษย์ไม่

แต่ยังดีกว่ามนุษย์ผู้ซึ่งสิ้นหวังในความเป็นมนุษย์แล้วนั่นเอง ฉันมีชีวิตอยู่อย่างเฝ้ามอง เติบโต และเรียนรู้บนยอดดอยแห่งนี้ ภูกระเจียว…