โกสต์ไรเตอร์กับนักเขียนเรียงความรางวัลชนะเลิศ

ลูกปิงปองสีขาวลอยเคว้งชั่วขณะ ก่อนร่วงหล่นลงมากระแทกกับแผ่นยางสีแดงที่บ่ายหน้าเข้ามาบรรจบ กระทั่งกระเด็นลงสัมผัสกับโต๊ะสีน้ำเงิน ทว่ากลับกระดอนข้ามไม่พ้นตาข่ายสีเขียวอ่อน

ไม้ปิงปองของเธอตามมาตะปบหลังจากนั้น ทว่าไม่ทันการณ์ มันกลิ้งหลุนๆ ลงสู่กระเบื้องปูพื้นสีฟ้าไม่ไกลจากรางชอล์กของกระดานดำฝั่งทิศใต้

ไม่มีใครสนใจมุมซ้ายบนของกระดานดำซึ่งระบุวันเดือนปีของเมื่อ 8 ปีก่อน เฉกเช่นเดียวกันกับโน้ตเพลงค้างคาวกินกล้วยที่อยู่เฉียงลงมาทางขวา มันยังคงทำหน้าที่อธิบายรายละเอียดอย่างอดทนและเปี่ยมไปด้วยความหวังเฝ้ารอผู้ขับขานบรรเลงตอบสนอง

“ศูนย์ – หนึ่ง เธอตาม”

เหนือกระดานดำเกือบจรดเพดาน พระพุทธรูปนั่งขัดสมาธิอยู่บนหิ้ง หน้าต่างฝั่งทิศตะวันออกถูกแง้มเปิดเพื่อถ่ายเทความสลัวราง พัดลมเพดานสองตัวหมุนวนเวียนตามเข็มนาฬิกาด้วยอัตราความเร็วเบอร์สาม โต๊ะปิงปองอีกตัวหนึ่งถูกพับไว้ครึ่งหนึ่งขนานกันกับบอร์ดแสดงผลงานนักเรียนทางฝั่งซ้ายสุดของผนังฝั่งทิศใต้

เธอฝึกตีโต้อยู่ตรงนั้นตามลำพัง ลูกปิงปองเด้งกระแทกกับโต๊ะที่ตั้งฉาก วิถีของลูกเดินทางอย่างตะกุกตะกัก เธอเหลือบมองเขาซึ่งเดินใกล้เข้ามาพลางหลบหลีกนักเรียนคนอื่นๆ ที่กำลังยืนถือไม้ปิงปองรายล้อมโต๊ะกึ่งกลางห้อง ต่างฝ่ายต่างสงวนท่าทีไม่ปริปากซักถามหรือรายงานผลการประกวดเขียนเรียงความที่เพิ่งผ่านพ้นไปเมื่อช่วงเช้า

“ศูนย์ – สอง เขานำ”

ด้านหลังโต๊ะปิงปองตั้งฉาก เป็นบอร์ดแสดงผลงานนักเรียนที่เธอไม่รู้จัก มีภาพวาดดอกไม้ยากจะระบุสายพันธุ์ปรากฏบนกระดาษเอสี่ปะติดเอาไว้ 3 แถว แถวละ 5 แผ่น ภาพกึ่งกลางแถวที่ 2 หลุดห้อยย้อยลงมาราวบาดแผลบนเนื้อหนังยามหกล้ม

ทุกภาพใช้สีชอล์กหลากหลายเฉดระบายแต่งแต้ม ต่างกันบ้างก็ตรงที่บางแผ่นมีสามดอก สี่ดอก ห้าดอก และบางดอกก็มีสี่กลีบ ห้ากลีบ หกกลีบ ผลิบานไปตามจินตนาการของผู้สร้างสรรค์

ส่วนบอร์ดทางขวาใกล้ผนังฝั่งทิศตะวันตก โปสเตอร์ค่านิยม 12 ประการ ประทับสัญลักษณ์ทางคณิตศาสตร์ บวก ลบ คูณ หาร มากกว่า น้อยกว่า เท่ากับ ไม่เท่ากับ กระจัดกระจายอยู่ภายในกรอบไม้สีเดียวกับรางชอล์ก

ลูกปิงปองยังคงเด้งข้ามไปข้ามมาเหนือตาข่าย สายตาเธอมุ่งมั่นตั้งอกตั้งใจขณะเหวี่ยงไม้รับลูกซึ่งถูกกระแทกกลับมาอย่างออมมือเพื่อประวิงเวลาตีโต้ให้เนิ่นนาน กระทั่งนักเรียนคนอื่นๆ สังเกตเห็นและเริ่มกระวนกระวาย เขาจึงถูกเร่งเร้า

ทว่ากลับกลายเป็นเขาเองที่คะเนจังหวะผิดพลาด ลูกปิงปองลอยมากระทบกับนิ้วชี้ที่แนบชิดกับขอบหนังสีดำ

ก่อนจะตกลงสู่กระเบื้องปูพื้นแล้วกลิ้งไปตามร่องยาแนว

“หนึ่ง – สอง เธอไล่มา”

ห้องนี้เคยเป็นห้องพยาบาล ทว่าก็เพียงแต่ในนาม มันถูกปิดล็อกมาเนิ่นนาน กระทั่งเมื่อต้นเทอม สถานการณ์บังคับให้เขาไขกุญแจเข้ามายืนมองพินิจ

ตู้ห้าตู้ตั้งขวางกึ่งกลางห้อง แบ่งออกเป็น 2 ตู้ทางตะวันออก 3 ตู้ทางตะวันตก และเว้นช่องตรงกลางซึ่งมีความกว้างเท่ากันกับกระเบื้องปูพื้น 3 แผ่นดั่งประตูเข้า-ออก

พื้นที่พยาบาลอยู่ทางฝั่งนั้น ครึ่งหนึ่งจากกึ่งกลางจรดผนังฝั่งทิศเหนือ เตียงนอนซุกตัวเงียบงันตรงมุมขวา หมอนสีแดงฝุ่นจับอยู่บนฟูกที่ปราศจากผ้าปูและเต็มไปด้วยขี้จิ้งจกขี้ตุ๊กแก ส่วนผนังฝั่งทิศตะวันออก ตู้ยาสามัญประจำบ้านถูกเจาะติดในระดับสายตา ฝั่งซ้ายของตู้เป็นกระจกใสเปิด-ปิดสองบานติดสติ๊กเกอร์ยารับประทาน ด้านในมียาธาตุน้ำขิงหมดอายุไปเมื่อ 3 ปีก่อน วางคู่กันกับยาธาตุน้ำแดงที่เหลือแต่ขวดเปล่า

ส่วนฝั่งขวาเป็นบานพับไม้ปาร์ติเกิลติดสติ๊กเกอร์ยาทาภายนอก ด้านในชั้นบนมีแอมโมเนียฉลากยาหลุดลุ่ย 1 ขวด ชั้นล่างยา phamamin 1 แผง วางตัวในแนวราบ เม็ดยาสีเหลืองทั้ง 12 เม็ด ยังไม่ถูกนำไปใช้ป้องกันและรักษาอาการคลื่นไส้ อาเจียน มึนงง จากการเมารถหรือเมาเรือ

ห้องพยาบาลสมควรถูกเยียวยารักษามากกว่าใคร ทว่า เขากลับวางแผนที่จะเปลี่ยนแปลงไม่ให้หลงเหลือคราบไคลความเจ็บไข้ได้ป่วยที่ครั้งหนึ่งเคยได้รับการบรรเทา

“สอง – สอง เธอตีเสมอ”

เขาก้มลงมองกระเบื้องปูพื้นด้วยความสงสัย ก่อนวางกระดาษเอสี่ทาบลงไปแล้วพบว่าเป็นเพียงรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสที่มีขนาดความกว้างเท่ากันกับความยาวของแผ่นกระดาษที่เต็มไปด้วยตัวอักษรและรอยขีดฆ่า

ราวหาตัวไม่ทราบค่าของสมการ เขาลุกขึ้นเดินตรงไปยังหน้าต่างฝั่งทิศตะวันออก ย่ำเดินไปตามกระเบื้องปูพื้นในแนวขวาง ก่อนจะหยุดยืนแน่นิ่งอยู่กึ่งกลางห้องค่อนไปทางทิศตะวันตก เขานับจำนวนกระเบื้องใต้ฝ่าเท้ารวม 20 แผ่น

แล้วเขาก็เดินย้อนกลับไปใกล้พระพุทธรูปที่ยังคงนั่งนิ่งไม่กระดิกกระเดี้ย ก่อนออกเดินย่ำไปตามกระเบื้องปูพื้นในแนวยาว หยุดยืนนิ่งเมื่อใกล้ถึงเครื่องชั่งน้ำหนักสุดผนังฝั่งทิศเหนือ คราวนี้เขานับจำนวนกระเบื้องได้รวม 30 แผ่น

เขาหันกลับไปมองป้ายผู้สนับสนุนด้านงบประมาณจากหน่วยงานท้องถิ่นกลางประตูหลัง ก่อนจะจับเก้าอี้ไร้พนักสีน้ำเงินลากไปยังโต๊ะปิงปองสุดมุมห้อง พลางหาพื้นที่ห้องปริซึมทรงสี่เหลี่ยมนี้ด้วยสูตรการคำนวณ กว้าง คูณ ยาว

“สาม – สอง เธอขึ้นนำ”

ระหว่างสะสางพื้นที่ หน้ากากอนามัยถึงกับเลอะคราบสกปรกซักไม่ออก

ตู้เหล็กสูงท่วมหัวสองตู้ถูกดันไปยังผนังฝั่งทิศเหนือ แยกซ้ายขวาจัดวางชิดติดตรงมุมห้อง ตู้สามตู้ซึ่งมีขนาดเล็กและเตี้ยกว่าถูกดันไปยังผนังฝั่งทิศตะวันตกเยื้องมาทางประตูหน้า ตู้ที่เตี้ยที่สุดและมีชื่อ ส.ส.แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ วางตัวตั้งตรงจับจองพื้นที่ใต้โครงเหล็กสำหรับแขวนโทรทัศน์ขนาด 21 นิ้ว ปลั๊กของมันห้อยลงมาค้างเติ่ง

ราวเสี้ยววินาทีของอัตวินิบาตกรรม

“สาม – สาม เขาตีเสมอ”

นอกจากแยกสิ่งของที่ไม่จำเป็นทิ้งลงถังขยะ เขาได้แบ่งสิ่งของออกเป็นสามส่วนเพื่อวางกองไว้ยังจุดต่างๆ

หนึ่ง วางบนกระเบื้องปูพื้นขนานกันกับหน้าต่างฝั่งทิศตะวันออก มีงอบ 2 ใบ แฟ้มกระเป๋า 1 แฟ้ม อิฐมอญ 3 ก้อน เครื่องสำรองไฟที่ลงทะเบียนไว้เมื่อ 12 ปีก่อน หนังสือเรียน 3 ตั้ง สูงระดับหน้าแข้ง ซึ่งเขาสองจิตสองใจว่าจะทิ้งหรือจะเก็บเอาไว้รอการมาเยือนของรถรับซื้อของเก่า

สอง เขานำไปกองไว้บนเตียงพยาบาล มีสมุดบันทึกการจ่ายยาเมื่อ 9 ปีก่อน กล่องพลาสติกใส่เครื่องประดับนาฏศิลป์ 2 กล่อง กระสอบใส่ชุดรำใส่เสื้อผ้าอาภรณ์ 2 ใบ แปรงขัดห้องน้ำ 2 อัน เชือกฟางที่เขารวบรวมแล้วยัดใส่ถุงพลาสติก 1 ถุง หนังสือ 3 เล่ม ประกอบไปด้วย การประดิษฐ์ดอกไม้จากผ้าต่างๆ อาหารบำรุงสุขภาพ สนทนาภาษาอังกฤษ และเครื่องเล่นวิดีโอไร้ฝาปิดซึ่งกำลังโอบกอดม้วนวิดีโอที่เห็นแต่เพียงข้อความตรงสันว่า การใช้ยาเสพติดและการป้องกัน

สาม เขาวางไว้รอบตู้เหล็กใกล้ตู้ยา มีกลองยาว 5 ลูก ไล่เรียงตามระดับความสูง ระนาด 2 ผืน วางประกบคล้ายตัว L ระนาดที่เป็นหาง ผืนระนาดหลุดและถูกม้วนคร่อมไว้บนฝาประกบ ส่วนระนาดที่เป็นฐาน สงบสำรวมไม่พูดไม่จากับโหม่งที่ตั้งชิดติดคล้ายจุดฟุลสต๊อป

ทว่าอีกหนึ่งวันให้หลัง เขาตัดสินใจย้ายสิ่งของมากองไว้บนโต๊ะทำงาน ก่อนจะยกฟูกและถอดแยกชิ้นส่วนของเตียงนำมาพิงไว้ที่ประตูหลัง

“สี่ – สาม เธอนำอีกครั้ง”

แล้วมันก็ไม่ใช่ห้องพยาบาลอีกต่อไป โต๊ะปิงปอง 2 ตัวถูกย้ายเข้ามา ตัวหนึ่งวางกึ่งกลางตามแนวทิศเหนือ-ใต้ ตัวหนึ่งถูกพับไว้ครึ่งหนึ่งขนานกันกับบอร์ดแสดงผลงานนักเรียนสำหรับปลีกตัวทบทวนท่วงท่าให้คุ้นชินกับการเผชิญหน้า

เขานั่งและวางกระดาษแผ่นเดียวกับที่ใช้เปรียบเทียบขนาดความกว้างยาวของกระเบื้องปูพื้นบนครึ่งหนึ่งของโต๊ะปิงปองนั่น

ก่อนจรดปากกาลูกลื่นสีดำ ขัดเกลางานเขียนชิ้นใหม่ราวกับเป็นโต๊ะทำงานส่วนตัว

“สี่ – สี่ ดิวส์”

ทุกคนต่างรับรู้ว่าเธอได้รับรางวัลชนะเลิศ ทว่าเธอไม่กล้าเล่าให้เขาฟังว่าค่าตอบแทนงานเขียนเรื่องแรกหรือเรื่องราวของผู้คนที่ใช้เรือสัญจรไปมาหาสู่เพื่อสร้างปฏิสัมพันธ์ในครั้งอดีตกาล คือเงิน 300 บาท เธอได้แต่นึกถึงว่าเขาเคยเขียนเรื่องสั้นได้ตีพิมพ์มาก่อน และค่าตอบแทนงานเขียนเรื่องแรกที่มีชื่อว่าเหตุเกิดในโรงเรียนนั้นคือเสื้อยืดสีชมพูกับหนังสือ 2 เล่ม

ทว่าการประกวดประชันกับอีกสิบกว่าโรงเรียนเป็นเพียงจุดเริ่มต้น เธอจะต้องเป็นตัวแทนแข่งขันระดับจังหวัดในสัปดาห์หน้า

ซึ่งนั่นอาจจะทำให้เขาต้องสวมบทบาทเดิมอีกครั้ง

“ห้า – สี่ เขาแซง”

กติกาการเสิร์ฟสำหรับเกมสามศูนย์ห้าลูกเป็นไปอย่างง่ายๆ ใครเป็นฝ่ายเก็บลูกซึ่งเด้งไปอยู่ใกล้ก็มีสิทธิ์ได้เสิร์ฟไปโดยปริยาย และครั้งนี้ลูกปิงปองกลิ้งมาใกล้ เขาจึงเป็นฝ่ายเสิร์ฟในลูกชี้ชะตา

แล้วเธอก็ได้ยินเสียงเร่งเร้าให้เขาชนะ การแข่งขันจะได้ไม่ยืดเยื้อจนทำลายโอกาสของนักเรียนคนอื่นๆ ที่ยืนคอย