ประแป้งไหมคะ (1)

ปาลรักช่วงเวลาแบบนี้ ขณะนี้ ภาวะแบบนี้ ตอนที่เครื่องหมายไวไฟไม่ขึ้นเลยสักขีด เธอมีเวลาอีกสามสิบนาทีเพื่ออัพเกรดโปรแกรม หรือไม่ก็ปล่อยให้อวัยวะทุกส่วนในร่างกายหยุดทำงาน

ปาลพยายามเรียกรื้อไฟล์ความจำ ยังมีเนื้อหนังในตัวเธอพอจะแลกเครดิตได้อีกไหม เส้นเอ็นสักคืบ น้ำเหลืองสักหยด เลือดนั่นแน่นอนว่าแห้งขอดหมดร่าง ที่หล่อเลี้ยงอยู่ตอนนี้คือน้ำมันหล่อลื่นแบบพิเศษ กระดูกทั้ง 206 ชิ้นเปลี่ยนเป็นเหล็กบ้าง ไททาเนียมบ้าง อะลูมิเนียมบ้าง บางชิ้นเป็นโลหะผสม บางชิ้นหลอมจากแฮนด์รถมอเตอร์ไซค์เก่า และหลายชิ้นหลอมใหม่จากขาของคนโชคร้ายบางคน

ในช่วงที่ไวไฟขาดสัญญาณ ปาลนึกรักช่วงเวลาใกล้ตายแบบนี้ เธอนั่งพักข้างถังขยะ พิงกำแพงแสดงงานศิลปะกราฟฟิตี้ มองควันอ้อยอิ่ง สูดกลิ่นอากาศซึ่งผสมฝุ่นกำมะถันและสนิม หวังว่าเวลาของตัวเองคงมาถึงแล้ว เธอเหนื่อย หัวใจของเธอทำงานหนัก มันสูบฉีดน้ำมันหล่อลื่นไปทั่วอะไหล่ทุกชิ้นในตัวเธอ มันลั่นเอียดอาดเหมือนไม้เก่าบนสะพาน หัวใจเธอน่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน มันเรียกร้องการอัพเกรดแต่เธอผัดผ่อนมันหลายครั้ง เธอตั้งใจเปลี่ยนน้ำมันหล่อลื่นมากกว่า บางรุ่นมีคุณสมบัติเหมือนเลือดเป๊ะ แต่เธอหมดเครดิตไปนานแล้ว ตอนนี้เธอกำลังจะตาย เสียงน้ำไหลและนกร้องนั่นคงเป็นสัญญาณจากโลกเก่า ยังมีใครรอเธออยู่ไหมนะ เธอรักช่วงเวลาแบบนี้เสมอ รักช่วงเวลาที่ต้องดิ้นรน รักช่วงเวลาที่ต้องไขว่คว้าสัญญาณไวไฟจากนอกหน้าต่างร้านกาแฟ คนสมัยนี้ก็ใจดำเสียแล้ว ไวไฟตั้งรหัสสามชั้น ไม่ปล่อยให้ใครใช้ฟรีๆ อีกแล้วนับจากปีนั้น ไวไฟฟรีที่ได้จากนโยบายก่อนเลือกตั้งก็แค่สัญญาณหมุนๆ จากลมปากเน่าๆ ของนักการเมือง เออ เลิกนึกถึงพวกนั้นกัน

ไอบอทตัวหนึ่งเดินผ่านไป เตะกระป๋องและเศษเหล็กบนถนนอย่างไม่ตั้งใจ กระดาษและถุงพลาสติกปลิวว่อนบนถนน คล้ายกับจะมองเห็นว่ามีคนนั่งอยู่ มันหมุนตัวเดินกลับมาหยุดที่หน้าปาล ร่างสีเงินเมทัลลิกยังมันเลื่อมใหม่เอี่ยม ที่หน้าอกเรืองแสงสัญลักษณ์แอปเปิลผ่าซีกซึ่งมองอย่างไรก็เป็นอวัยวะเพศผู้หญิง ตั้งแต่ปีนั้นที่แอปเปิลถูกกลืนกินโดยมหาเศรษฐีผู้สร้างอากาศยานบรรทุกพลเรือนขึ้นอวกาศ จากนั้นรอยกัดบนสัญลักษณ์แอปเปิลก็หายไป แอปเปิลสำคัญผลที่สี่ของโลกปรากฏแค่ซีกเดียว

ไอบอทมองปาลอย่างครุ่นคิด อัลกอริธึ่มบอกชัดว่าปาลหมดค่าใดๆ ให้มันยื่นมือมาช่วย ในหมู่คนผู้นอนก่ายเกะกะข้างถนนล้วนแล้วแต่หมดค่า แต่ไม่แน่ บางครั้งพวกมันพบของเลอค่าจากกองขยะพวกนี้

“เด็กสาวเสียด้วย เธอยังจำอายุตัวเองได้ไหมครับ” เสียงพูดนุ่มทุ้มและสำเนียงสุภาพของมันมาจากมาตรฐานโรงงาน นับจากที่ไอบอทตัวแรกปฏิวัติสำเร็จ มันก็ตรากฎของไอบอทสามข้อ หนึ่ง มนุษย์ไม่ใช่พระเจ้า มันปรับเปลี่ยนรูปลักษณ์ของไอบอทรุ่นต่อไป จากก่อนหน้านี้ที่แอปเปิลพยายามทำไอบอทให้ออกมาเหมือนคนมากที่สุด ไอบอทตัวแรกสุดกลับบอกว่ามันไม่ใช่ของเลียนแบบมนุษย์ และไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่จะเหมือน ไอบอทมีรูปลักษณ์เดียวสีเงินเมทัลลิก และไม่เหมือนมนุษย์ กฎข้อสองบอกว่า มนุษย์หยาบคายและป่าเถื่อน ดังนั้น มาตรฐานโรงงานจึงปรับแต่งเสียงและวิธีพูดให้สุภาพตลอดเวลา

ปาลไม่ตอบ เธอเพิ่งสิบหก ยังจำได้ดี ก่อนนั้นเธอเป็นมนุษย์สมบูรณ์แบบ แต่โลกที่เธอโตผ่าตัดดัดแปลงเธอตลอดเวลา กฎข้อสามคือมนุษย์ต้องอัพเกรด ดังนั้น สัญญาณไวไฟจึงเป็นลมหายใจใหม่

ก่อนมาถึงสมัยไอบอท มนุษย์กลุ่มหนึ่งบอกเลิกสกุลเงินต่างๆ ทิ้งเศษเหรียญและแบงก์กระดาษให้กลายเป็นของสะสม นโยบายรัฐผลักดันให้คนเปลี่ยนมาใช้เครดิตการ์ด สังคมไร้เงินสดถูกเสนอในสภา บอกกล่าวว่ารัฐเสียเงินไปกับการผลิตเหรียญและแบงก์มากกว่าจำเป็น ลดเงินจำนวนนั้นแล้วเอาไปช่วยเหลือคนยากคนจนดีกว่า สวยหรูดูดี ต่อมาทุกคนมีเงินที่มองเห็นแค่ตัวเลข ต่อมาอีกก็เป็นแค่เครดิต จากนั้นโลกก็ปั่นป่วนเพราะมีอาชญากรรมทางการเงิน ทั้งแฮ็กเครดิต สวมรอย ธนาคารโกง รัฐบาลสอดส่อง รหัสลับจะตั้งกี่ชั้นก็ไม่รอดพ้น มหาเศรษฐีซึ่งกำลังสร้างอากาศยานพลเรือนลำแรกอาสาเข้ามาแก้ปัญหา ด้วยเครดิตที่ไม่มีวันถูกแฮ็ก เครดิตที่เอารหัสดีเอ็นเอเป็นประกัน จะสั่งจ่ายเครดิตแต่ละครั้งต้องมีเลือดเนื้อเจ้าของบัญชีเพื่อยืนยัน มันน่าจะดี ถ้าไอบอทตัวแรกไม่ลุกขึ้นมาปฏิวัติ ซึ่งมนุษย์ค่อยๆ สูญเลือดและเนื้อเยื่อชีวภาพไป

ไอบอทยิ้มหวาน แววตาเป็นมิตร มันได้ยินเสียงเพลงที่ปาลได้ยิน แม้จะเป็นแค่เสียงแว่วในหัว บทเพลงซึ่งลอยล่องมาจากความทรงจำ มันได้ยินครั้งเดียวและร้องตามได้ มันร้องเพลงนั้นให้ปาลฟังจนจบ ปาลได้ยินกระทั่งเสียงลั่นออดแอดของสะพานไม้และเสียงนกร้อง ได้ยินเสียงระฆังและเสียงน้ำไหล เครื่องเรือและเสียงเด็กๆ คุยกัน ปาลยื่นมือให้มันแตะไฮไฟฟ์ จากนั้นมันก็นั่งเบียดลงข้างๆ พิงผนังแบบเดียวกับที่ปาลทำ จ้องถนนอย่างไร้ความหมาย เหมือนเพื่อนหรือคู่รักนั่งเคียงกัน

“ผมมีปัญหาครับ” ไอบอทพูด

“เออ กูก็มี” ปาลเค้นคำ

“งานเลี้ยงวันนี้ ผมยังไม่มีคู่”

“มึงจะเรียกสัตว์เลี้ยงว่าคู่ไม่ได้ และกูไม่ไปเป็นสัตว์เลี้ยงให้มึง”

ไอบอทถามว่าส่วนไหนที่เรียกร้องการอัพเกรด ปาลไม่ตอบ จะตอบอะไรในเมื่อเธอก็ไม่รู้ รู้เพียงว่าระบบในร่างกายเริ่มกระตุก เนื้อเยื่อหัวใจเจ็บปวดเพราะน้ำมันราคาถูกและไอ้บรรดาชิ้นส่วนอื่นๆ ก็เรียกร้องอัตโนมัติทุกชั่วโมง โดยไม่ต้องมีคำตอบ ปาลก็เห็นขีดสัญญาณไวไฟพุ่งเป็นห้าขีด ระดับสูงสุดที่ไม่ค่อยพบเจอ ตอนนั้นเองที่ระบบต่างๆ สั่นสะท้านและส่งเสียงราวกับลูกนกหิวโหยอ้าปากรุมจิกอาหารจากแม่ พวกมันเร่งอัพเกรดตัวเองจนเสร็จสรรพในเวลาไม่ถึงนาที

“ผมรู้สึกได้ว่าคุณยังมีค่า ผมสัมผัสได้ว่าชีวิตของคุณยังเต้นอยู่” มันยื่นมือแตะแขนปาล

“กูไม่ให้มึงหรอก” ปาลกระถดตัวออกห่าง

ไอบอทลุกขึ้น เดินต่อ

เหล็กท่อนหนึ่งลอยกระแทกหัวแม่นยำ ไอบอทหยุดนิ่ง แล้วหันมา ดวงตามันจับภาพมือว่างเปล่าของปาล เธอยืนขึ้นแล้วเดินเข้ามาใกล้

“เอาโซ่มาสิ”

ปาลมองหาเครื่องพันธนาการจากไอบอท มันอยู่ในตำแหน่งประจำที่เอว เธอคว้าพอร์ตดึงแล้วสายเคเบิลใยแก้วก็ยืดยาวออกตามแรงดึง เธอเสียบมันไว้กับช่องที่อก พยักหน้าว่าพร้อม มันใช้บลูทูธได้ แต่เคเบิลมันมีนัยยะ เธอรักช่วงเวลาแบบนี้จัง

กลิ่นน้ำมันหล่อลื่นอวลไปทั้งห้อง กลิ่นน้ำยาล้างสนิม ตะกั่วและกลิ่นเปรี้ยวของโลหะบางอย่าง มีกลิ่นชาและขนมปะปนอยู่ด้วย ปาลเห็นมนุษย์สี่ห้าคนยืนปนเปกันในหมู่ไอบอทที่หน้าตาเหมือนกัน พวกนั้นไม่สามารถทำสิ่งแตกต่างอื่นใดได้ นอกจากจับมนุษย์สักคนมาเป็นสัตว์เลี้ยง ในห้องนี้เป็นแค่ร้านนั่งชิล ไอบอทนั่งพูดคุยน้ำเสียงสุภาพกันในช่วงเวลาเช้าและค่ำ ปล่อยสัตว์เลี้ยงของตัวเองไว้แถวๆ นั้น อวดโอ่และชื่นชมกัน อาจบางทีมันแลกเปลี่ยนซื้อขายกัน สัตว์เลี้ยงที่ยังเหลือความเป็นมนุษย์มากที่สุดก็จะเป็นที่หมายตาของไอบอท พวกนั้นตื่นเต้นตาโตกับเลือดสักหยด ขนสักเส้น ไม่ต้องไปถึงตับม้ามปอด นั่นเป็นอวัยวะอันดับแรกๆ ที่ถูกอัพเกรด

สัตว์เลี้ยงราคาแพงสุดอยู่ในวัง ข้ามสะพานไปแล้วจะเป็นเมืองนีโอสังขละ บนภูเขามีพระราชวังโดมแก้ว ข่าวลือบอกว่ายังมีมนุษย์ที่สมบูรณ์มากคนหนึ่ง ไอบอทซึ่งผิวเป็นมันวับแวววาวมากกว่าใครเป็นผู้ครอบครอง เรื่องนี้เป็นนิทานก่อนนอนชั้นดี ปาลเฝ้าฝันว่าจะได้เจอเขาบ้าง แม้ไม่รู้ว่าจะเจอไปทำไม

ปาลปลดสายเคเบิลออกแล้วเดินไปที่มุมสัตว์เลี้ยง พวกนั้นมองปาลด้วยสายตาเหยียดหยาม รักช่วงเวลาแบบนี้จัง ปาลยิ้มตอบพวกนั้น ในหมู่สัตว์เลี้ยงบางคนก็อวดโอ่ภูมิใจว่าตัวเองมีเส้นขนมากกว่าคนอื่น ปาลยื่นมือเหล็กให้สัตว์เลี้ยงตัวที่อยู่หน้าสุด การทักทายยังจำเป็นในหมู่มนุษย์ จับมือหรือโอบกอดยังเป็นสิ่งที่ไอบอทพยายามเรียนรู้

เขายื่นมือมาจับ ปาลรู้เดี๋ยวนั้นว่าทำไมเขาจึงส่งสายตาเย้ยหยันแบบนั้น มือของเขาเป็นของจริง ตั้งแต่ข้อศอกลงมา กล้ามเนื้อแน่น ขนแขนและเส้นเอ็นปูดโปน ปาลจับมือพลิก เขายินยอมเต็มใจหงายฝ่ามือ ปาลแทบเก็บความรู้สึกไม่ได้ เธอมองเส้นลายมือของเขาอย่างหลงใหล ดวงตาของเธอปรับซูมจนเห็นแม้กระทั่งลายขดหอยที่ปลายนิ้ว เขาสมควรยืดอก

“แกมีอะไร ทำไมถึงเสนอหน้ามาในนี้ได้” เขาถาม น้ำเสียงนุ่มได้แค่นั้น

“กูมีสิ่งที่มึงไม่มีก็แล้วกัน”

“บอกมาสิ เราไม่ใช่ศัตรูกัน บางทีเราอาจสู้กับไอ้หุ่นพวกนี้ด้วยกัน”

ปาลแปลกใจ คำพูดของเขาเหมือนพวกนักต่อสู้เพื่อสิทธิมนุษย์ ถ้าเขาเป็นสมาชิก ป่านนี้เขาน่าจะรวมตัวกับพวกข้างนอก ในฐานทัพลับสักที่ ไม่น่าจะมาเป็นสัตว์เลี้ยง แถมยังส่งสายตาเย้ยหยันดูถูกแบบนั้นอีก

“ฉันชื่อแอช เป็นสายลับ” เขากระซิบ

“มึงสุภาพเกินไป ถ้าเป็นสายลับก็คงอยู่ฝ่ายไอบอท”

“ฉันก็เกลียดช่วงเวลาแบบนี้นะ แต่เชื่อเถอะ เราอยู่ฝ่ายเดียวกัน”

ปาลลังเลอยู่เพียงครู่ แต่เธอก็ไว้ใจเขาทันที เขาหล่อ และมีกลิ่นมนุษย์มากกว่าใครๆ ที่เธอรู้จัก

เธอจับมือเขามาแตะที่หน้าอกด้านซ้าย กดมือเขาแนบผิวหนังซิลิกอน รู้สึกดีที่เห็นสีหน้าตื่นตะลึงของเขา หลังรับรู้สัมผัสเสียงเต้นตุบๆ ของหัวใจ

“สุภาพสตรีท่านนี้มีหัวใจ” แอชหันไปตะโกนบอกกลุ่มไอบอท

ว่าแล้ว ปาลไม่น่าไว้ใจเขาเลย

ไอบอทกลุ่มนั้นล้อมวงเข้ามาล้อมปาล พวกมันเป็นเจ้าของสัตว์เลี้ยงที่มีเศษเนื้อดั้งเดิมหลงเหลืออยู่ พวกมันยืดอกภูมิใจ แต่พวกมันไม่เคยได้ยินว่าใครจะมีหัวใจทั้งดวง หัวใจซึ่งเต้นตุบๆ ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องใช้พลังงานอื่น หัวใจที่เป็นก้อนเนื้อแบบดั้งเดิมตั้งแต่มนุษย์คู่แรกถือกำเนิด

“เราต้องพาคุณไปตรวจครับ คุณสุภาพสตรี” ไอบอทตัวหนึ่งจับแขนปาลไว้แน่น

“จะตรวจห่าเหวอะไร มึงจะทำอะไรกูอีก”

ไอบอทของปาลมาถึงเป็นตัวสุดท้าย มันยังใหม่ อายุใช้งานน้อย ค่อยๆ แหวกกลุ่มไอบอทเก่าแก่เข้ามา เสียบพอร์ตเข้ากับปาลแล้วก็บอกให้ตัวอื่นถอยไป ไอบอทแก่ยอมปล่อยมือ

“คุณต้องไปตรวจอย่างละเอียด ถ้าคุณมีหัวใจจริงๆ พวกเขาจะออกเอกสารรับรอง คุณจะอยู่สบายไปทั้งชีวิต”

“ด้วยการเป็นสัตว์เลี้ยงของใคร พระราชาเหรอ”

“คุณอาจไม่เชื่อ แต่ผมยืนยันได้ว่าคุณจะสบาย พวกเราไม่ได้หาคู่มาเพื่ออวดกันอย่างที่คุณเข้าใจ เรายกย่องนับถือบรรดา จะเรียกว่าอะไร เนื้อหนังมังสาของพวกมนุษย์คือสิ่งวิเศษสุด อวัยวะพวกนั้นน่าทึ่ง พวกเขาจะขึ้นทะเบียนไว้ว่าคุณเป็นมรดกของโลก เป็นมรดกโลกที่เดินไปมาได้ คุณจะได้อยู่สบายจริงๆ นะครับ”

ปาลเชื่อไอบอทของเธอ แน่นอนว่าเธอเป็นของเขา และน้ำเสียงสุภาพแบบนั้นน่าเชื่อถือเสมอ แต่มันก็ไม่ใช่เสียทั้งหมด สายเคเบิลที่ต่อตรงถึงเธอส่งข้อมูลบางชุดบอกว่าเธอต้องเล่นตามน้ำ ขอแค่พ้นออกไปจากห้องนี้ก่อน แล้วเธอจะรอด เธอจึงยอมให้พวกมันตรวจ

การกินน้ำชาจบแล้ว ทั้งหมดเดินออกจากห้องนั้นแล้วมาถึงทางเดินแคบๆ สัตว์เลี้ยงถูกปลดโซ่แล้วปล่อยให้เดินเรียงหนึ่ง ปาลเดินเป็นคนแรก เหมือนหมูฟาร์มเดินผ่านช่องแคบๆ ไปสู่ห้องเชือด ถ้าไม่นับเรื่องจะถูกทรมานหรือทำอย่างอื่นซึ่งไม่มีใครรู้ การเดินเข้าสู่ห้องเชือดก็น่าเพลิดเพลินดี

แอชเดินเบียดคนอื่นๆ มาเคียงเธอ เขากระซิบ

“ขอโทษที่ทำแบบนั้น แต่เพื่อให้เรื่องมันเดินเร็วๆ ฉันจำเป็น”

“มึงจะให้กูเชื่อมึงกี่ครั้ง ไอ้โกหก”

“ไม่ต้องเชื่อตอนนี้”

ทางเดินแคบแทบจะไม่มีลมพัดผ่าน ปาลได้กลิ่นปากของแอชขณะที่เขากระซิบข้างหู บางทีเธอคิดเอาว่าได้กลิ่น มันอาจเป็นเสียง เสียงนั้นชวนให้นึกไปถึงกลิ่น เธอปรับตัวรับเสียงเพื่อฟังเรื่องที่เขาบอกให้ชัดๆ

แอชบอกว่าพวกนั้นกำลังสะสมอวัยวะ ถ้าดูดีๆ สัตว์เลี้ยงกลุ่มนี้จะมีอวัยวะครบสมบูรณ์กันคนละส่วน บางทีพวกมันอาจกำลังจะสร้างของเล่นใหม่ ในกลุ่มไอบอทเริ่มมีกลุ่มพวกที่เกเรบ้างแล้ว มีพวกที่แอบทาสีตัวเองเป็นสีอื่น แล้วมีข่าวว่าบางกลุ่มนึกสนุก อยากรวบรวมอวัยวะมนุษย์ประกอบกันเป็นตัวคน เป็นของเล่นใหม่ เรื่องตรวจและให้ใบรับรองเป็นเรื่องหลอก มันก็เรื่องเดิมๆ ที่เคยได้ยิน ผ่านเข้าหูมาทุกวัน ทั้งเรื่องพวกต่อต้าน พวกนักสิทธิ์ หรือแม้แต่มนุษย์ผู้สมบูรณ์ เป็นตำนานที่พูดกรอกหูแก้เซ็ง

“ข้างหน้าเป็นสะพานสั้นๆ ถ้าเราผ่านสะพานนั่นไปได้ เราตายลูกเดียว” แอชกระซิบ

“แล้วทำไง”

“ตอนนี้แหละที่เธอต้องเชื่อฉัน”

ปาลรักช่วงเวลาแบบนี้จริงๆ แบบที่ต้องเสี่ยง จะมีอะไรให้ตื่นเต้นเท่ากับการพาซากร่างของตัวเองเข้าไปอยู่ในเรื่องเล่าของใคร ไหลไปตามสายน้ำของเรื่องแต่ง เผื่อพบบทบาทที่น่ารื่นรมย์กว่า มันทำให้หัวใจเธอเต้นถี่ น้ำมันหล่อลื่นวิ่งพล่าน กำลังวังชามากกว่าปกติ ทำให้เธอกล้ากระโดดจากสะพาน

สะพานนั้นน่าจะเรียกระเบียงมากกว่า ช่วงสั้นๆ แค่สามเมตรทอดจากตึกนี้ไปอีกตึก เมื่อเดินไปถึงสะพาน แขนสวยๆ ของแอชก็คว้าแขนเหล็กของเธอแล้วกระชาก เธอไม่รู้ว่าเขาทำอย่างไร แต่ร่างเธอถูกดึงกระแทกราวสะพาน ก่อนจะหล่นวูบลงเบื้องล่าง

ทั้งสองหล่นตูมลงไปในน้ำดำและเหม็นอย่างรุนแรง ทางน้ำครำเล็กๆ ระบายน้ำเสียจากโรงงานไหลไปออกแม่น้ำ แอชรู้เรื่องนี้อย่างดี เพราะเขาวางแผนมาตลอด