ตอนที่ 1 ตอนที่ 2 ตอนที่ 3

อำลา…ไบคาล-โอลขอน

ปิกนิกกลางป่า เกรียนและปังมาก ความสดของปลาโอมุล ความดิบของผักสลัด-แตงกวาชิ้นละคืบ มะเขือเทศเนื้อหนาชิ้นเบิ้ม เติมพลังคึกคักให้กับสมาชิก “ทัวร์รอบเกาะ” ผ่อนคลายและคุ้นเคยกันมากขึ้น บรรยากาศลุยต่อไปข้างหน้าจึงยิ้มย่องผ่องใส เส้นทางสายทุ่งหญ้าสีน้ำตาล ก็ดูเป็นมิตรมากขึ้น

โชเฟอร์จอดรถให้พวกเราลงไปดูยอดเขาคู่เคียงกัน ตัวแทน “คู่ผัวตัวเมีย”

ยอดเขา “เจ้าพ่อ” โขดหินปูนตะปุ่มตะป่ำขนาดใหญ่ก่อตัวทับถมกันเหนือผืนน้ำเป็นภูเขาหินปูนขรุขระสูงยอดแหลมอยู่ที่ชายเกาะ

ส่วน “เจ้าแม่” เป็นภูเขาเตี้ยๆ สีเขียวหุ่นระฆังคว่ำ

ยอดเขาทั้งสองเป็นความหวังสำหรับคู่รัก-คู่แต่งงานที่อยากมีลูก มาขอพรเจ้าพ่อ-เจ้าแม่บนยอดเขา

พวกเราปีนขึ้นยอดเขา “เจ้าพ่อ” ไม่ได้ขึ้นมาขอลูก ขึ้นมาขอถ่ายรูปหมู่-รูปเดี่ยวคู่กับยอดเขาเจ้าพ่อสูงชันเสียดฟ้าแค่นั้น

ขณะที่หนุ่มสาวรัสเซียปีนยอดเขา “เจ้าแม่” ขึ้นไปจูบ “ขอลูก” กันอย่างดูดดื่ม แล้วก็ลงจากยอดเขา “เจ้าแม่” มาจูบกันต่อ ตั้งแต่เชิงเขาเจ้าพ่อ ไหล่เขาเจ้าพ่อ หน้าผาเจ้าพ่อ

ช็อตเด็ดคือจูบกันบนยอดเขา “เจ้าพ่อ” ดูดดื่ม และเนิ่นนาน กองเชียร์นั่งรอ-นั่งลุ้นอยู่ในรถตู้-ชื่นชมและเอาใจช่วย ขอให้ทั้งคู่สมหวังดังปรารถนา

เป็นจุดชมวิวปิดท้าย “ทัวร์รอบเกาะ” ของพวกเรา-จบสวยค่ะ

ชีวิตคือการเดินทางอยู่แล้ว แม้จะไม่ไปไหนเลยก็ตาม Unseen “ไซบีเรีย-มองโกเลีย” ที่เกิดขึ้น จึงเป็น “บงการ” ชีวิตที่เราเลือกเองได้-ระดับหนึ่ง

มีค่ำคืนอันแสนพิเศษ มิตรภาพข้ามขอบฟ้าระหว่างประพิมพรรณ ไกด์รับเชิญของสองเรากับ “นีน่า” ครูสอนภาษาเยอรมันแห่งโอลขอน จัดดินเนอร์มื้อพิเศษแด่-สามเราผู้หิวโหย

ขอแนะนำให้รู้จัก “นีน่า” และ “สเวี้ยตต้า” เพื่อนครูสอนคณิตศาสตร์ชาวบูร์ยัตของเธอ

และที่อยู่บนโต๊ะ คือสลัดผักสดจากสวนครัวหลังบ้านของเธอเอง

มะเขือเทศสีแดงผ่าชิ้นพอคำเรียงสวย แตงกวาและพริกฝรั่งสีแดงหั่นเรียวเรียงรอบจาน ต้นหอมซอยในถ้วย ซอสเปรี้ยวสีส้ม สเต๊กปลาโอมุลรอเสิร์ฟอยู่บนตะแกรงเตาผิง

นีน่ารินนมวัวเปรี้ยวใส่จอกแก้วเล็กๆ ให้ทุกคน อธิบายประเพณีชาวบูร์ยัต เพื่อความสวัสดีมีชัยทั้งแขกและเจ้าบ้าน

“อึกแรก” จากนั้นใช้นิ้วจุ่มลงในจอกนมวัวเปรี้ยว ดีดให้กระเซ็นไปรอบๆ แล้วจิบอึกที่ 2 กลืน แล้วจึงอึกที่สาม “หมดจอก” เสร็จพิธีกรรม

อึกแรกของพวกเรา ผ่านลำคอ-ร้อนวาบลงกระเพาะ เสียงอุทานจากแดงดังลั่น “โอ…แม่เจ้า นี่มันกลิ่นขี้วัว เอ๊ย…กลิ่นวัวทั้งฝูงเลยนะเนี่ย”

สมัยขอชาร้อนแทน ไม่ได้ค่ะ…จุ่มปลายนิ้วดีดนมวัวเปรี้ยวกระเซ็นกระสายให้ทั่วก่อน แล้วกลั้นลมหายใจ อึกที่ 2 กลืน แล้วกรอกอึกที่ 3 หมดจอก

คอรส์แรกคือ ซุป Mongolian Dumpling แป้งห่อเนื้อสับพิมพ์เดียวกับเกี๊ยวซ่า ขนมจีบ กินพลางคิดถึงเกี๊ยวน้ำหมูแดงพลาง โรยต้นหอมซอยเยาะๆ ราดซอสเปรี้ยวลงไป เติมเกลือ พริกไท เพิ่มรสชาติแล้วก็ยังไม่หมดค่ะ

คิวต่อไปสเต๊กปลาโอมุลที่รอคอยวางตรงหน้า-หมดเกลี้ยงเหลือแต่ก้าง

ตามด้วยมันฝรั่งบด-อร่อยล้ำ ก็มันฝรั่งจากสวนของเธออีกนั่นแหละ

นีน่าส่งจานมันฝรั่งบดย่างแผ่นบาง-กรอบนอกนุ่มในให้ทดลอง โอว…อร่อยอีกแล้ว

ไม่มีของหวานหรือผลไม้ จิบชาร้อนจัด แทะบิสกิตแทน คุยกันออกรสชาติ สเวียตต้าบูร์ยัต เราตอบภาษาอังกฤษลิ้นรัว นีน่าฟังอังกฤษบ้าง บูร์ยัตบ้าง ตามด้วยเสียงหัวเราะครื้นเครง ดีกรีนมวัวเปรี้ยวแรงพอๆ กับกลิ่นฉุนนั่นเลย

มันช่วยทำให้มิตรภาพข้ามขอบฟ้าคืนนั้นลงตัวอย่างไม่น่าเชื่อ

เกือบสามทุ่มงานเลี้ยงย่อมเลิกรา สามเราสวมกอดเพื่อนชาวบูร์ยัตทั้งสองอย่างซาบซึ้ง อำลากันด้วยเสียงหัวเราะ ไม่มีใครพูด “จนกว่าเราจะพบกันอีก”

ขอบคุณแดง-ประพิมพรรณ ที่พาสองเราฉันกับสมัยมารู้จักเพื่อนน่ารักของเธอถึงเกาะโอลขอน กลางทะเลสาบไบคาล…

“Unseen ไซบีเรีย” ที่ยากจะลืม