การเปิดอภิปรายทั่วไปแบบไม่ลงคะแนน อาจดูไม่น่าตื่นเต้นหากเราเอามาเทียบกับการเปิดอภิปรายไม่ไว้วางใจ แต่ต้องไม่ลืมว่า เราไม่ได้เห็นช่วงเวลาถกมาราธอนยาวๆ 6-7 ชั่วโมงแบบนี้ มานาน 5 ปีกว่าแล้ว

ยิ่งการชี้แจงเรื่องที่ฝ่ายค้านถามตรงๆ กับ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา และนายวิษณุ เครืองาม ถ่ายทอดออกสู่สาธารณชนที่ติดตามรับชม การชี้แจงแต่เรื่องนโยบายไร้ที่มางบประมาณซึ่งเอาเข้าจริงก็ไม่ใช่ แล้วโยนให้คนอื่นตอบแทนในเรื่องที่ไม่อยากพูดทั้งที่กระทำสำเร็จไปแล้ว ส่วนคนที่มาตอบแทนก็ตอบแบบไม่ค่อยตรงคำถาม และเหมือนกับให้มันผ่านไป ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกแล้ว

ยิ่งตอกย้ำคำพูดของ ปิยบุตร แสงกนกกุล ที่กล่าวเชิงตำหนิพล.อ.ประยุทธ์ว่า “ไม่แยแสรัฐธรรมนูญ” และให้ฉายากับวิษณุว่าเป็น “บิดาแห่งการยกเว้น”

นั้นทำให้ ความไม่พอใจพรั่งพรู สะท้อนออกมาผ่าน #ประยุทธ์ออกไป ออกเป็นวงกว้าง

ถ้าว่าคำชี้แจงของพล.อ.ประยุทธ์ ที่เลี่ยงตอบแบบไม่สนใจอะไรใดๆ ทำเอาหลายคนขุ่นเคืองแล้ว น้ำเสียงและท่วงท่าแบบเย้ยหยันตอนกล่าวขอจบการชี้แจง จะยิ่งเพิ่มอุณหภูมิคนให้เดือดดาลขึ้นอีก

นี่เป็นมากกว่าไม่แยแสกับเรื่องสามัญสำนึกแล้ว แต่กลับไปไกลขึ้นอีกขั้น

 

ความไม่แยแสกับเรื่องที่เป็นหลักการสูงสุดเช่นนี้ ยิ่งกับประเทศที่ยึดกฎหมายเป็นลายลักษณ์อักษร ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น แล้วบอกว่าอย่าไปใส่ใจ แต่นี่เป็นสิ่งที่แม้แต่ตัวเองพูดว่า เป็นรัฐธรรมนูญที่มาจากประชามติของประชาชน แม้ว่าจะไม่โปร่งใส่และเป็นธรรมก็ตาม

แต่พอฝ่ายตัวเองเล่นลิ้น บิดพลิ้วกับรัฐธรรมนูญที่ดีไซน์เข้าข้างฝ่ายตัวเองแท้ๆ ได้ขนาดนี้ ก็อย่าได้แปลกใจกับหลายเรื่องที่ผ่านมา ไม่ว่า วลี “เราจะทำตามสัญญา ขอเวลาอีกไม่นาน” แต่ 5 ปีนี้ช่างยาวนาน

หรือคำพูดเชิงโฆษณาว่า ประเทศไทยเศรษฐกิจดีแน่นอน ก็ดูท่าจะดีกับทุนใหญ่ที่สนับสนุนฝ่ายตัวเอง แต่คนจำนวนมาก หากินลำบาก ไม่กล้าใช้จ่าย หนักเข้าถึงขั้นเจ๊ง หรือคิดสั้นฆ่าตัวตายกันแล้ว

แม้แต่เรื่องน้ำท่วมที่อุบลราชธานี ที่สาหัสกินเวลาหลายสัปดาห์ แทนที่ควรตอบสนองบรรเทาระดับต้นกับประชาชนผู้ประสบภัยอย่างเร็วที่สุดก่อน กลับบินไปสมุย ใส่หมวกเชฟผิดด้าน แล้วมาตื่นเอาทีหลังตอนคนจำนวนมากทนไม่ไหว ฝากถามหาพร้อมด่าทอจนหนาหู ไม่นับที่งบแก้ปัญหาน้ำท่วม ถ้ามีมากพอ ทำไมต้องโทรขอรับบริจาค

ความล่าช้า กับความไม่เตรียมพร้อม ก็ถือเป็นความไม่แยแสต่อหน้าที่ควรทำเหมือนกัน

 

การขึ้นสู่อำนาจ ไม่ว่าด้วยการยอมรับจากประชาชนหรือจากการใช้กำลังเข้ายึด ประชาชนที่อยู่ในประเทศหลายล้านคน ไม่ใช่ พระอิฐพระปูนที่ตอบโต้ไม่ได้ แต่พวกเขามีความรู้สึกนึกคิดกับสิ่งที่ได้เห็น ได้รับฟัง หรือประสบเจอตรงๆ

การทำอะไรที่ดูผิดธรรมชาติ การพูดอะไรก็ได้แบบไม่คิดหน้าคิดหลัง หรือใช้อำนาจแบบไม่สนว่า แล้วไง ใครจะทำไม ย่อมเป็นภาพสะท้อนความสามารถในการเป็นผู้นำ ที่ต้องอย่าลืมว่า กำลังแบกรับความเป็นความตายของเพื่อนร่วมชาติหลายล้านคนอยู่ด้วย

ความไม่แยแสของผู้นำ ยิ่งมากและนานเท่าไหร่ อวสานยิ่งมีแต่เข้าหาเร็วขึ้นเท่านั้น