การออกมาทวงถามกรณีรัฐบาลทุ่มงบประมาณร่วม 900,000 ล้านบาทเพื่อช่วยเหลือเกษตรกร คนยากคนจน

เป็นเรื่องน่าคิด

แม้จะเป็นเสียงอันดังมาจากพรรคเพื่อไทยซึ่งถือว่ายืนอยู่คนละมุมกับรัฐบาล

ประเด็นอยู่ที่จำนวน 900,000 ล้านบาท

นี่มิได้เป็นจำนวนอันประมวล “เม็ดเงิน” ตั้งแต่หลังรัฐประหาร เมื่อเดือนพฤษภาคม 2557 กระทั่งผ่านเดือนพฤษภาคม 2560 อันเป็นเวลา 3 ปีเศษเท่านั้น

หากแต่เป็นตัวเลขซึ่งออกมาจากปาก “รองนายกรัฐมนตรี” ท่านหนึ่งในรัฐบาล

ตรงนี้แหละสำคัญ ตรงนี้แหละทรงความหมาย

 

ความหมายอยู่ตรงที่ท่าน “รองนายกรัฐมนตรี” เปิดตัวเลขนี้เพื่อสะ ท้อนความห่วงใยของรัฐบาลต่อ

1 เกษตรกร และ 1 คนยากคนจน

แต่คำถามที่เสนอเข้ามาจากพรรคเพื่อไทยก็คือ ประสิทธิภาพของเงิน 900,000 ล้านบาท ดำเนินไปอย่างไร

ได้ผลหรือไม่

คำว่า “ได้ผล” ในที่นี้มิได้ประเมินผ่านตัวเลขทางบัญชีในลักษณะของกำไร ขาดทุน

หากอยู่ที่ว่า 1 ราคาพืชผลทางการเกษตรดีขึ้นหรือไม่

หากอยู่ที่ว่า 1 เกษตรกร และ คนยากคนจน มีชีวิตดีขึ้น กินอิ่ม นอนอุ่น หรือไม่

คำถามนี้เท่ากับถามตรงไปยัง “รัฐบาล”

 

น่าสังเกตว่าคำถามในลักษณะเดียวกันกับที่พรรคเพื่อไทยตั้งขึ้นไม่เคยปรากฏใน “สภานิติบัญญัติแห่งชาติ”

ไม่ว่าจะเป็น “ญัตติ” ไม่ว่าจะเป็น “กระทู้”

ปรากฏการณ์เช่นนี้แสดงว่า สมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติ ไม่สนใจว่าการใช้เงิน 900,000 ล้านบาทของรัฐบาลได้ผลหรือไม่ได้ผล

ใช้แล้วก็ใช้เลย

ขณะเดียวกัน ก็แสดงด้วยว่า สมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติมิได้ยึดโยงอยู่กับเกษตรกร คนยากคนจน

คำถามนี้ของพรรคเพื่อไทยจึงแหลมคม