ที่มา | มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 22 - 28 ตุลาคม 2564 |
---|---|
คอลัมน์ | ขอแสดงความนับถือ |
เผยแพร่ |
ขอแสดงความนับถือ
วัลยา วิวัฒน์ศร จบประสบการณ์ “เมื่อดิฉันติดเชื้อไวรัสโควิด-19” (หน้า 30) ลงในฉบับนี้
แต่เป็นการจบแบบ “ไม่จบ”
ในแง่ปัจเจก
อาจารย์วัลยายังต้องมีภาระฟื้นฟูทั้งทางกายและใจ
ทางกาย คำถาม “เหนื่อยไหม” คือสิ่งที่ต้องปลดเปลื้อง
ด้วยความเหนื่อยนั้นเป็นทุกข์สำคัญของผู้ป่วยเป็นโควิด
ทุกข์ขั้นว่าพูดเพียงสองสามประโยคก็เหนื่อยแล้ว
เขียนหนังสือแทบไม่เป็นตัว เพราะข้อมือและนิ้วไม่มีแรง
แม้แต่เปิดทีวียังไม่ได้ เพราะกดรีโมต 2 ตัวไม่ถูก
“คําว่า Long COVID…(เป็น) อาการเรื้อรังหลังติดเชื้อไวรัสโควิด-19 มีมากมาย
ที่เกิดแก่ดิฉันคือ นอนไม่หลับทั้งกลางวันกลางคืน ดิฉันไม่เคยมีปัญหาเรื่องการนอนมาก่อน
เส้นผมก็ร่วงมากกว่าปกติ…
ความจำเสื่อม (แต่อาจเป็นเรื่องของอายุด้วย)
…ดิฉันไม่คาดหวังให้ตนเองกลับมาแข็งแรง 100 เปอร์เซ็นต์เหมือนเดิม
หากได้พละกำลังกลับมาถึง 90 เปอร์เซ็นต์ดิฉันก็พอใจยิ่งแล้ว…”
นั่นคือ “เรื่องยังไม่จบ”
อันเป็นอาการทางกาย
แต่สำหรับทางใจ การสูญเสีย “คู่ชีวิต” ไปพร้อมๆ กับการป่วยของตนเองนั้น
แม้อาจารย์วัลยาจะเขียนถึงอย่างเรียบๆ
แต่ในภาวะเรียบๆ กลับมากด้วยความรู้สึก
“…น้องสาวและครอบครัวเป็นธุระในการฌาปนกิจ (สามี) เมื่อวันที่ 10 กรกฎาคม
หลานส่งวิดีโอมาให้ดิฉันซึ่งยังรักษาตัวอยู่ที่ตึกสมเด็จย่าดู
เป็นธุระในการทำบุญครบ 7 วันเมื่อวันที่ 16 กรกฎาคม
ทำสังฆทานเป็นข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นสำหรับครอบครัวผู้ป่วยติดเชื้อไวรัสโควิด-19
ดิฉันได้ดูวิดีโอเช่นเดิม
เป็นธุระในการทำบุญครบ 50 วันเมื่อวันที่ 27 สิงหาคม
(ซึ่ง) เป็นงานแรกที่ดิฉันได้ไปร่วมอุทิศส่วนกุศลให้สามี”
การเผชิญเหตุการณ์เช่นนี้ยากที่จะผ่านไปได้จริงๆ
ซึ่งเราคงต้องร่วมให้กำลังใจอาจารย์วัลยาให้สามารถฟื้นฟู “ใจ” กลับมาให้แข็งแรงโดยเร็วเช่นกัน
นั่นเป็นเรื่องในแง่ปัจเจก
ส่วนในแง่ “พหุ”—อันเป็นประสบการณ์ร่วมของคนในสังคมจากโรคโควิด-19
บทความพิเศษของ
จักรกฤษณ์ สิริริน
เรื่อง “Generation Pandemic/เด็กรุ่น COVID/มองอนาคตผ่านกระจกฝ้า” (หน้า 37)
ได้ฉายภาพของ “เด็กรุ่น COVID” ทั่วทุกมุมโลก อย่างน่าห่วงใย
ด้วยคนสาวคนหนุ่ม ควรเป็นกลุ่มคนผู้ขับเคลื่อนโลกทุกยุคทุกสมัย
แต่ในสถานการณ์ของ “เด็กรุ่น COVID” อยู่แต่ในบ้าน ไม่ได้ไปเรียนหนังสือเหมือนเคย
ประสบความไม่แน่นอนหลังจบการศึกษา และสภาวะการไม่มีงานทำ
จักรกฤษณ์ สิริริน บอกว่า การที่ “เด็กรุ่น COVID-19” หรือ Generation Pandemic ถูกกักตัวเป็นเวลานาน มีส่วนทำให้หลายคนเกิดความสับสน
นิสิตนักศึกษาที่เรียนจบในปีการศึกษา 2021 กำลังเข้าสู่ชีวิตการทำงานที่มาพร้อมกับรูปแบบ “การทำงานจากบ้าน” หรือ Work from Home
ดังนั้น ประสบการณ์ทำงานของเขาและเธอ จึงถูกจำกัดอยู่แค่พื้นที่เล็กๆ เป็นห้องส่วนตัว หรือห้องรับแขก
ซึ่งนักวิชาการจากมหาวิทยาลัยชั้นนำชี้ว่า “การที่คนรุ่นใหม่เริ่มต้นชีวิตการทำงานด้วยรูปแบบ Work from Home นั้น หลายคนประสบปัญหาเกี่ยวกับการสร้างความสัมพันธ์ในที่ทำงาน”
“เราเชื่อว่า ความเหลื่อมล้ำในที่ทำงานจะเพิ่มมากขึ้น เนื่องจากพนักงานใหม่ในยุคโควิด ไม่มีทางเข้าถึงกลุ่มพนักงานหลักที่เคยทำงานในออฟฟิศช่วงก่อนโควิด”
นี่จึงเป็นชะตากรรมอันน่าห่วง
ของคนรุ่น Generation Pandemic
คำว่า Long COVID
คำว่า “ไม่จบ”
เป็นภาวะที่เราหลีกเลี่ยงยาก
รวมถึงเมื่อการเปิดประเทศในวันที่ 1 พฤศจิกายนนี้
คงมีเรื่อง “ไม่จบ” ให้เผชิญอีกมาก!!