ขอแสดงความนับถือ

ต้องลดธงครึ่งเสา เป็นการอาลัยอีกแล้ว
ครานี้เป็นการจากไปของปิยะชาติ มงคลไชยสิทธิ์
ที่ถึงแก่กรรมด้วยโรคมะเร็งตับ ณ โรงพยาบาลจุฬาฯ เมื่อเย็นวันที่ 6 ตุลาคม 2562 ที่ผ่านมา รวมอายุ 65 ปี
เป็นชาวจังหวัดเชียงราย
เป็นศิลปศาสตรบัณฑิต มหาวิทยาลัยรามคำแหง
เป็นผู้สื่อข่าวเศรษฐกิจ รับผิดชอบกระทรวงพาณิชย์ กระทรวงการคลัง กระทรวงเกษตรฯ สังกัดหนังสือพิมพ์มติชน ในปี 2522
เป็นหัวหน้าข่าวเศรษฐกิจ (พ.ศ.2527) เป็นบรรณาธิการบริหารหนังสือพิมพ์ประชาชาติธุรกิจ ในเครือมติชน
เป็นผู้จัดการทั่วไป บริษัท มติชน (พ.ศ.2536-2553)
เป็นกรรมการผู้จัดการมติชน ตั้งแต่ปี 2557 เป็นต้นมา
และตำแหน่งสุดท้าย รองประธานกรรมการบริษัทมติชน

เส้นทางการทำงาน ปิยะชาติ มงคลไชยสิทธิ์ ถือเป็นสาย “หนัก”
ทั้งในฐานะนักข่าวเศรษฐกิจ และทั้งในฐานะผู้บริหาร
และที่หนักกว่าคือ หนักแน่นในงานวิชาชีพหนังสือพิมพ์
เที่ยงและตรง
จนดูเหมือนภาพของปิยะชาติ มงคลไชยสิทธิ์ ที่ทุกคนสัมผัส
คือ ความเคร่งครัด ตรงไปตรงมา และเด็ดขาด

กระนั้น สำหรับแฟนานุแฟน “มติชนสุดสัปดาห์” แต่ดั้งเดิม
คงเคยสัมผัสอีกบางด้านของพี่เป๋า
เป็นพี่เป๋าที่อ่อนโยน มีเมตตา
ผ่านคอลัมน์ เรื่องหมาหมา ในมติชนสุดสัปดาห์ ในห้วงปี 2538
ภาพคนรักหมาที่สะท้อนผ่านคอลัมน์ดังกล่าว ทำให้เราเห็นด้านที่ละมุนของผู้เขียน
กลายเป็นหนึ่งในคอลัมน์ยอดนิยมในตอนนั้น
เรียกรอยยิ้ม หัวเราะ ไปกระทั่งเรียกน้ำตาจากคนรักหมา
จนมีการรวมเล่มออกมาในหนังสือชื่อเดียวกันกับคอลัมน์ ซึ่งก็ได้รับความนิยมไม่แพ้กัน

ในหนังสือ เรื่องหมาหมา
ปิยะชาติ มงคลไชยสิทธิ์ เขียนถึงเรื่องความตาย
–ความตายของเจ้าอืด
เจ้าอืด หมาที่รังเกียจการเคลื่อนไหว ต่างจากหมาตัวอื่น
แต่ที่น่าแปลก แทนที่จะลาโลกไปก่อนใคร เจ้าอืดกลับอยู่ยาวนานมากกว่าตัวอื่น
ยาวนานถึงขนาดฟันฟางร่วงหมดปาก ไม่สามารถเคี้ยวอะไรได้
ร่างกายทรุดโทรม ผ่ายผอม ตามวัฏสังขารที่เสื่อมจวนดับ
ทรมานคนเลี้ยง ทั้งทางกายและทางใจอย่างยิ่ง
เพราะต้องคอยยกหัวเจ้าอืด ที่ทำตาปริบๆ แงะปากป้อนข้าวป้อนน้ำให้มันพอมีแรง
แต่ดูจะไม่เป็นผล
ต้องตัดสินใจเป็นคนใจดำไปหาสัตวแพทย์ ว่ามีวิธีการช่วยเจ้าอืดได้อย่างไรบ้าง
ฉีดยาสักเข็มเพื่อให้มันไปอย่างสงบได้ไหม
แต่คำตอบคือไม่ได้ ด้วยขัดจรรยาแพทย์
ต้องกลับบ้านด้วยความทุกข์ และไม่อาจทำใจได้
เจ้าอืดทนทรมานสังขารต่อไปได้อีกสัปดาห์ หลังจากนั้นมันจึงจากไปอย่างสงบเมื่อคืนหนึ่ง

“…ภาพของเจ้าอืด ซึ่งทนทุกข์ในสังขารที่เสื่อมด้วยโรคชรา ตามหลอกหลอนผมจนถึงทุกวันนี้
การพลัดพราก ย่อมสร้างความทุกข์ให้เสมอกับผู้ที่ยังอยู่
โดยเฉพาะการพลัดพราก ที่มีความทุกข์ทรมานอันยาวนานเข้ามาเกี่ยวข้อง…”
นั่นคือสิ่งที่พี่เป๋าเขียนถึงเจ้าอืด
ซึ่งวันนี้ เจ้าอืดคงสลัดความอืด ยืนกระดิกหาง รอรับพี่เป๋าบนสวรรค์แล้ว
พ้นจากทุกข์ทั้งปวง
คงมีแต่คนข้างหลังนี่แหละ ที่ต้องเผชิญทุกข์กันต่อไป

อนึ่ง ขอแสดงความเสียใจกับทราย เจริญปุระ ไปพร้อมกัน
ที่สูญเสียคุณแม่ไปอย่างสงบ เมื่อวันที่ 5 ตุลาคมที่ผ่านมา
เป็น “คุณแม่” ที่ทราย เจริญปุระ นำมาเขียนในคอลัมน์ “รักคนอ่าน” ของเธออยู่หลายครั้ง
ทั้งเห็นใจ ทั้งเอาใจช่วย จนเป็นเหมือนคนในครอบครัวเดียวกัน
ซึ่งก็คงไม่มีคำปลอบใจใดอื่น
นอกจากเชื่อว่า วันนี้ “คุณแม่” ของทราย ได้พ้นทุกข์ไปสู่ภพภูมิที่ดีแล้ว
และในวาระหนังสือ “ริอ่าน” ของทราย เจริญปุระ ครบ 10 ปี
“มีเกียรติ แซ่จิว” ใช้วาระดังกล่าว เขียนถึงหนังสือเล่มนี้
ให้ทราย เจริญปุระ ก้าวไปบนถนนนักเขียน พร้อมกับเส้นทางนักแสดง
อย่างมีกำลังใจต่อไป