ขอแสดงความนับถือ

 

“ปิยพงศ์” (เมืองหละปูน) เจ้าเก่า

ส่งรูปเก่า

มาเล่าเรื่อง

โปรดอ่าน และทัศนา

 

โลกของฉันมีอยู่ 3 อย่าง

1) อยู่กับเมียที่บ้าน

2) มาทำงานในค่าย สั่งซ้ายหัน ขวาหัน กลับหลังหัน กลับลูกน้อง

3) แล้ววันดีคืนดี ก็ล้มกระดานเข้ามาบริหารบ้านเมือง

“การบริหารประเทศไม่เห็นจะยากอะไรเลย”

ก็รุ่นพ่อ รุ่นพี่ของฉัน ก็ทำมาแล้ว

เริ่มตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็กชายตัวน้อยๆ

ปี 2500 บรรพบุรุษของฉัน “สฤษดิ์ ธนะรัชต์” ก็ล้มกระดานเข้ามา

จน 2506 สฤษดิ์จากไป ก็ส่งไม้ต่อมาให้บรรพบุรุษรุ่น 2

“ถนอม กิตติขจร” บ้านเมืองก็สงบดีแท้

ไม่เชื่อดูภาพสิ

ต้นปี 2512 สมัยบรรพบุรุษรุ่น 2 บริหารบ้านเมือง

บ้านเมืองสงบเงียบจริงๆ

เด็กๆ เยาวชนในกรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมร ทำมาหากินอย่างขยันขันแข็ง

แล้วตอนนี้ มาไล่ฉันทำไม

ตากล้อง : ปิยพงศ์ (เมืองหละปูน) เจ้าเก่า

โลเกชั่น : สามเหลี่ยมดินแดง หน้าโรงพิมพ์ไทยพาณิชย์การ เจ้าของ พิมพ์ไทยรายวัน พิมพ์ไทยหลังข่าว

โดยมีเยาวชนตัวน้อยๆ หญิงคนพี่ 10 ขวบลากรถเข็น

น้องชายวัย 9 และ 8 ขวบ สะพายถุงปุ๋ยที่ใส่ขยะพอมีค่าเดินเคียงคู่กันไป

 

ปี2562 ผ่านมาครึ่งปี

คนที่ชอบเรียกตัวเองว่า “ฉัน” กับนักข่าว

เคยบอกตอนล้มกระดานเข้ามาบริหารดังสนั่นไปทั้งประเทศ ว่า

“การบริหารประเทศไม่เห็นจะยากอะไรเลย”

ผ่านมา 5 ปี “ฉัน” คงรู้แล้วล่ะว่า

อิหยังเป็นอิหยัง

และตอนนี้ เอาเสื้อคลุม-คลุมเครื่องแบบ เพื่อเข้ามาบริหารประเทศต่อ

ในนาม ผู้มาจากการเลือกตั้ง + ลากตั้ง

ซึ่งคงจะซาบซึ้งกับประโยค “การบริหารประเทศไม่เห็นจะยากอะไรเลย” ยิ่งขึ้น

เพราะนี่ก็ปาเข้าไปร่วม 3 เดือนแล้ว ยังตั้งรัฐบาลไม่ได้

ตั้งแล้ว ก็อย่างที่ทราบ อยู่ในภาวะปริ่มน้ำ ไม่รู้จะสำลักเมื่อไหร่

ก็ลากๆ กันไป ในฐานะนายกฯ อำนาจเต็ม

ไม่เห็นจะยากอะไรเลย!

 

“ฉัน” ประกาศต่อผู้นำอาเซียนว่า เดือนกรกฎาคมนี้ ประเทศไทยจะมีรัฐบาลและกลับคืนสู่ประชาธิปไตย

3 พี่น้องที่ลากรถเข็นเก็บขยะขาย ที่ปิยพงศ์ (เมืองหละปูน) เจ้าเก่า ถ่ายรูปเก็บไว้ แล้วเอามาเล่าใหม่นั้น

หากไม่อดอยากปากแห้ง ล้มหายตายจากไปเสียก่อน

วันนี้ก็น่าจะสืบทอดความ “ยากจน”– เหมียนเดิม

และอยู่ในวัย สว.

ซึ่งมีความหมาย “สูงวัย” เพียงอย่างเดียว

คงไม่มีบุญวาสนาเป็น ส.ว.–สมาชิกวุฒิสภา

ไปยกมือเลือก “ฉัน” มานั่งเป็นนายกรัฐมนตรีดอก

ประเทศนี้ไม่ค่อยมีอภินิหารสำหรับคนจน

มีแต่อภินิหารทางกฎหมาย เพื่อพวกท่านเท่านั้น