ไม่ว่าเสียงจากพรรคเพื่อไทย ไม่ว่าเสียงจากพรรคชาติไทยพัฒนา ไม่ว่าเสียงจากพรรคประชาธิปัตย์

ต่อจำนวน 42 กลุ่มที่ต้องการจัดตั้ง”พรรคการเมือง”

นั่นก็คือ ความรู้สึก “ร่วม” อันสะท้อนสภาวะอัดอั้นตันใจที่บ้านเมืองอยู่ในความไม่เป็นปรกติ

ว่างเว้นจาก “การเลือกตั้ง”

เป็นความไม่ปรกติตั้งแต่ “คสช.” ตัดสินใจทำ “รัฐประหาร”เมื่อวันที่ 22 พฤษภาคม 2557 แล้วก็นำเสนอบทเพลงอันสุดแสนๆไพเราะ

เราจะทำตาม “สัญญา” ขอ “เวลา” อีกไม่นาน

เป็นความอัดอั้นตันใจอะไร”คสช.”ย่อมรู้”คำตอบ”เป็นอย่างดี

 

ความจริง สัญญาณอันบ่งบอกความต้องการ “การเลือกตั้ง” สำแดงให้เห็นนับแต่ประกาศและบังคับใช้ “รัฐธรรมนูญ”เมื่อเดือนเมษายน 2560 มาแล้ว

คำประกาศว่าจะเลือกตั้งเดือนพฤศจิกายน 2561 จึงถูกใจเป็นอย่างสูง

ตลาดหุ้น คึกคัก พรรคการเมือง คึกคัก

แต่พลันที่มีการโยกโย้ 1 ไม่ยอมปลดล็อก”พรรคการเมือง”และ 1 ออกคำสั่งหัวหน้าคสช.ฉบับที่ 53/2560 ออกมา อันนำไปสู่เหตุผลในการยกร่างพรป.ว่าด้วยการเลือกตั้ง ส.ส.

เตะถ่วง หน่วง ออกไปอีกจากเดือนพฤศจิกายน 2561 เป็นเดือนกุมภาพันธ์ 2562

ก็รู้กันทั่วโลกว่า “คสช.”ไม่อยาก”เลือกตั้ง”

ก็รู้กันทั่วโลกว่า “คสช.” ต้องการ ยื้อ ถ่วง หน่วง ออกไปให้ยาวนานที่สุด หรือกระทั่งไม่ให้มี”เลือกตั้ง”

แต่ถามว่าจะทำได้หรือ

 

สถานการณ์ในทางการเมืองขณะนี้อาจกล่าวได้ว่า “คสช.”มาถึง

สถานีสุดท้ายแล้ว

ไม่เพียงแต่เดือนกุมภาพันธ์ 2562 จะต้อง”เลือกตั้ง”

หากแต่มีความเป็นไปได้ยากมากยิ่งขึ้นเป็นลำดับว่าการเลื่อนการเลือกตั้งจะทำได้ลำบาก หรือมิอาจเป็นไปได้เลย

เพราะอาจจะทำให้เป็นจุดสุดท้ายแห่งความอดทนของประชาชน ซึ่งเป็นเรื่องละเอียดอ่อนอย่างยิ่งอันเคยปรากฏในเดือนตุลาคม 2516 หรือ เดือนพฤษภาคม 2535

นี่คือสภาวะ”เปราะบาง”อย่างยิ่งในทางการเมืองหลังรัฐประหารเมื่อ 3 ปีก่อน