หากมองผ่านสถานการณ์การแพร่ระบาดของโควิดออกไปจะเห็นอะไรนอกเหนือจากอาการมะงุมะงาหรา จับต้นชนปลายไม่ถูกของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา

มองเห็นเงาทะมื่นของความเสื่อมทรุดและตกต่ำลงเป็นลำดับของเศรษฐกิจ ชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชน

มองเห็นว่าเบื้องหลังของคำประกาศ 120 วันเปิดประเทศ

หากไม่สามารถเปิดประเทศได้ภายใน 120 วันนั่นหมายถึงหาย นะมาเยือนอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้พ้น

ที่สำคัญมิได้เป็นหายนะของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ผู้เดียว

หากเป็นหายนะของประเทศ หากเป็นหายนะของประชาชนทุกหมู่เหล่า เพราะบทเรียนจากการปิดเมือง ปิดประเทศรอบแรกตั้งแต่ เดือนเมษายน 2563 มีความเด่นชัด

ผลสะเทือนที่เกิดขึ้นก็คือ เมื่อมีการปิดเมือง ก็ปิดอาชีพ

เมื่อมีการปิดอาชีพ ผลก็คือ ตกงานกันถ้วนหน้า คนที่สบายก็มีเพียงข้าราชการหรือลูกจ้างที่ยังมีงาน ยังได้เงินเดือนเท่านั้น

นอกนั้นขาดรายได้และจนกันอย่างเสมอภาคถ้วนหน้า

แม้ระยะนับแต่เดือนมิถุนายน 2563 ประเทศไทยจะอยู่ในสภาวะกึ่งปิด กึ่งเปิด แต่ก็ต้องยอมรับว่าด้านที่ครอบงำยังเป็นด้าน”กึ่งปิด”อัน ครอบคลุมเสมือนกับเป็นการปิด

กระนั้น ในความเป็นจริงประชาชนก็ยังต้องประสบกับการแพร่ระบาดของโควิดรอบที่ 2 และรอบที่ 3

และประเทศก็เข้าสู่ร่มเงาแห่งการปิดประเทศมากขึ้น มากขึ้น

คำประกาศของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา จึงเท่ากับเป็นความพยายามที่จะคลายล็อก สร้างความมั่นใจโดยมีการฉีดวัคซีนเป็นเครื่องค้ำประกันอย่างสำคัญ

“วัคซีน” ต่างหากคือหมุดหมายที่สำคัญในการเปิดประเทศ

นี่ย่อมเป็น”เดิมพัน”อันไม่เพียงชี้ชะตา พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา หากแต่ยังเป็นการชี้อนาคตประชาชน

เป้าหมายของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ก็คือ หากทำตามคำประกาศ 120 วันได้นั่นหมายถึงความพร้อมที่จะเข้าสู่โหมดแห่งการยุบสภาและเลือกตั้ง

การเลือกตั้งครั้งหน้านอกจากปัญหา”ประชาธิปไตย”แล้วประเด็นในทาง”เศรษฐกิจ”จะมากด้วยความร้อนแรง

ทุกพรรค กลุ่มทางการเมืองจะต้องขยี้ปมนี้ให้กระจ่าง