จุดเริ่มของ FLASH MOB ไม่ว่าจะเป็นที่แยกปทุมวันเมื่อเดือนธัน วาคม ๒๕๖๒ คือ เป็น MOB อันเกิดขึ้นเอง ไม่มีใครเป็นหัวหน้า ไม่มีใครเป็นศูนย์การนำ

​แม้จะมีความพยายามจะยัดเยียดการนำให้ นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ แต่เชื่อได้เลยว่าในที่สุดจะล้มเหลว

​เพราะแม้ตำรวจจะเสนอได้ แต่ในที่สุดอัยการก็ไม่เห็นด้วย

​บทบาทของตำรวจก็เสมอเป็นเพียงท่าทีเพื่อกำราบ FLASH MOB ตามยุทธวิธีที่คสช.นำมาใช้นับแต่หลังรัฐประหารเมื่อเดือน พฤษภาคม ๒๕๕๗

​วิถีดำเนินของ FLASH MOB จึงมิได้เป็นสงครามแบบแผน แม้จะมีลักษณะเผชิญหน้า แต่ก็ดำเนินไปในแบบจรยุทธ์

​เป็น”จรยุทธ์”ในยุคแห่ง “สมาร์ทโฟน”

 

ในเมื่อ “สมาร์ทโฟน”ในยุคแห่งดิจิทัล จากสภาพเทคโนโลยีเช่นนี้ย่อม ทำให้ FLASH MOB มีความแตกต่างโดยพื้นฐาน ไม่ว่าจะเป็นการเคลื่อนไหวในเดือนตุลาคม ๒๕๑๖

​ไม่ว่าจะเป็นการเคลื่อนไหวในเดือนพฤษภาคม ๒๕๓๕

​ไม่ว่าจะเป็นการเคลื่อนไหวในห้วงก่อนรัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน ๒๕๔๙ ไม่ว่าจะเป็นการเคลื่อนไหวในห้วงก่อนรัฐประหาร เมื่อเดือนพฤษภาคม ๒๕๕๗

​เพราะทั้งหมดล้วนเป็นการเคลื่อนไหวในยุคแห่ง”อะนาล็อก”

​การออกมาแสดงความเห็นของพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย การออกมาแสดงความเห็นของมวลมหาประชาชนกปปส.ต่อ FLASH MOB จึงเป็นเรื่องต่างยุคต่างสมัย

​นั่นก็คือ เอาความจัดเจนในยุคแห่ง”อะนาล็อก” มาสรุปสภาพที่กำลังเกิดขึ้นในยุคแห่ง”ดิจิทัล”

 

ยิ่งกว่านั้น ในเมื่อ FLASH MOB อันปะทุขึ้นนับแต่วันที่ ๒๓ กุมภาพันธ์ เป็นต้นมา เป็นการดำเนินการอย่างอิสระ ดำเนินการอย่างกระจัดกระจาย

​ไม่ว่าจะเป็นที่ลานปรีดี พนมยงค์ ท่าพระจันทร์ ไม่ว่าจะเป็นที่ลานกิจกรรม ศาลายา

​ล้วนเป็นการเกิดขึ้นเอง ไม่ปรากฏ”ศูนย์การนำ”ที่เด่นชัด

​FLASH MOB ที่ปัตตานีจึงเป็นเอกเทศจาก FLASH MOB ที่เชียงใหม่

​ดำเนินไปในแบบ”จรยุทธ์” รบเร็ว ถอยเร็ว สลายเร็ว