ต้องยอมรับว่าปฏิบัติการ “แหย่” ในเรื่องการเลือกตั้งท้องถิ่นอันมา จากพรรคอนาคตใหม่ประสบความสำเร็จ

​แม้จะวางเอาไว้เพียง 20 จังหวัดนำร่องเท่านั้น

​เหมือนกับพรรคอนาคตใหม่จะดำเนินไปในแบบ “โยนหินถามทาง” ยังไม่มีความแน่นอน แจ่มชัด แต่ไม่มีใครเห็นว่าพรรคอนาคตใหม่จะโยนหินถามทางอย่างไร้เป้าหมาย

​อย่างน้อยคำว่า”พื้นที่”ในทางยุทธศาสตร์ก็เริ่มจากการมี ส.ส.เขตอยู่แล้ว

​แต่ที่สำคัญก็คือ การไม่ลงสมัคร”เดี่ยว”หากเป็น”คณะ”

​นั่นหมายความว่า พรรคอนาคตใหม่วางรากฐานตั้งแต่ระดับ ตำบล อำเภอ กระทั่งเทศบาลและจังหวัด

​เท่ากับเป็นการลงเล่นอย่างเป็น “แพ็คเกจ”ทางการเมือง

 

ความคึกคักเริ่มสัมผัสเมื่อทางกกต.ปล่อยรายละเอียดว่าการเลือกตั้งระดับท้องถิ่นจะเริ่มตั้งแต่ปลายปี 2562 กระทั่งถึงต้นปี 2563

​สนามกทม.อาจเป็นการปะทะระหว่างพรรคเพื่อไทยกับพรรค พลังประชารัฐ แทนที่จะเป็นพรรคประชาธิปัตย์

​สนามเชียงใหม่ยิ่งเข้มข้นเพราะมีการเคลื่อนไหวแล้วจาก 2 ค่ายใหญ่ซึ่งแม้ในกาลอดีตจะเคยเป็นกลุ่มเดียวกันแต่ก็แยกแตกมาประจันหน้ากัน

​ยิ่งสนามชลบุรียิ่งเข้มข้นเพราะเด่นชัดว่าพรรคอนาคตใหม่จะผลักดันให้ต่อสู้กับ”บ้านใหญ่”เดิมอย่างแน่นอน

​อีกทั้งสนามเชียงราย สนามลำพูน สนามเลย สนามขอนแก่น สนามอุดรธานี สนามนครราชสี สนามสงขลา สนามนครศรีธรรมราช ปี่กลองก็เริ่มโหม

​ยิ่งกว่านั้น พรรคอนาคตใหม่ยังเปิดให้แสดงความจำนงระหว่างวันที่ 15 กรกฎาคม ถึง วันที่ 15 สิงหาคม 1 เดือนเต็ม

 

มีความเป็นไปได้ที่ปลายเดือนสิงหาคมจะมีความแจ่มชัดจากพรรคอนาคตใหม่ว่า 20 พื้นที่ในทางยุทธศาสตร์นั้นจะเป็นจังหวัดใด

​เท่ากับพรรคอนาคตใหม่กำลังสร้างอีกปรากฏการณ์หนึ่ง

​เป็นปรากฏการณ์ที่พรรคอนาคตใหม่ทะลวงเข้าไปยังพื้นที่การเลือกตั้งท้องถิ่น ทะลวงเข้าไปยังพื้นที่ของ”บ้านใหญ่”ทางการเมือง

​คำถามอยู่ที่ว่าจะสำเร็จหรือว่าล้มเหลว