จำนวน 50,000,000 วิวของ “ประเทศกูมี” อาจไม่มากนักเมื่อนำ

ไปเทียบกับยอดวิวของนักร้องยอดนิยม ไม่ว่าจะเป็น “ลาบานูน” ไม่ว่าจะเป็น ลำใย ไหทองคำ

แต่อย่าลืมเป็นอันขาดว่า “ประเทศกูมี” เป็นเพลง “แร๊ฟ”

ทั้งมิได้เป็นเพลงแร๊ฟในแบบของ โจอี้ บอย หรือในแบบของ ไททาเนียม

ตรงกันข้าม เป็นเพลงแร๊ฟ “การเมือง”

ตามปกติยอดวิวของเพลงแร๊ฟจะอยู่ที่จำนวนหมื่นหรืออย่างเก่งก็เข้าสู่หลักแสน การทำสถิติ 50,000,000 วิวของ “ประเทศกูมี” จึงเป็นปรากฏการณ์

เป็นปรากฏการณ์ของ “เพลง” เป็นปรากฏการณ์ของ”การเมือง”

 

ปรากฏการณ์ 50,000,000 วิว ทาง 1 สะท้อนให้เห็นคุณภาพของบทเพลง

ไม่ว่าในเชิง”รูปแบบ” ไม่ว่าในเชิง”เนื้อหา”

สามารถประสานระหว่างความคิดในแต่ละถ้อยคำเข้ากับทำนองและธรรมชาติอันแท้จริงของเพลงแร๊ฟ ฮิปฮ็อบ ได้อย่างเหมาะเจาะ กลมกลืน

ขณะเดียวกัน ทาง 1 สะท้อนอารมณ์และความรู้สึกของสังคมได้อย่างเป็นหนึ่งเดียว คือ “ประเทศกูมี” ตรงกับใจของ “คน”

เมื่อได้รับฟัง คนมีความรู้สึก “ร่วม” ว่าเพลงสามารถเป็นตัวแทนอารมณ์และความรู้สึกของพวกเขาได้ จึงไม่ลังเลที่จะติดตามและรับฟัง

50,000,000 วิวจึงเท่ากับเป็น”ประชามติ”ยิ่งกว่าโพลสำนักใดจะสามารถแสดงออกได้ทั้งในเชิง “ปริมาณ” และในเชิง”คุณภาพ”

เป็นบทสรุปที่ตกผลึกต่อ “ประเทศกูมี”

 

ผลสะเทือนอันเนื่องแต่ “ประเทศกูมี” จึงกระทบอย่างลึกซึ้งไม่เพียง แต่ในพรมแดนทางศิลปะ ดนตรี หากแต่ยังแผ่กว้างไกลไปถึงพรมแดนการแสดงออกในทางการเมือง

เท่ากับเป็น “แถลงการณ์”อันทรงความหมาย

เท่ากับเป็นการนัดพบกันของประชาสังคมที่ยึดเอา”ประเทศ กูมี” เป็นเหมือนกับสถานีกลาง

ขอบคุณ”ศิลปิน” ขอบคุณ”ประเทศกูมี”