พลันที่เห็นภาพของ นายสุเทพ เทือกสุบรรณ พา ม.ร.ว.จตุมงคล โสณกุล นายสำราญ รอดเพชร นายประสาร มฤคพิทักษ์ นายสุริยะใส กตะศิลา ปฏิบัติการ”เดินคารวะแผ่นดิน”

บรรดาคนที่เคยเป่า “นกหวีด” ร่วมอยู่ใน “มวลมหาประชาชน” ก็บังเกิดความระลึกชาติ

ยิ่งเป็นการเดินในลักษณะอันเป็นการทำซ้ำ

ไม่ว่าจะเป็นที่ปากคลองตลาด วรจักร เยาวราช ประตูน้ำ ราชประสงค์ ราชดำนิ สีลม สาทร เจริญกรุง

ยิ่งทำให้บรรยากาศอย่างที่เคยเกิดในห้วงนับแต่เดือนมกรา คม ก่อนรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557 ได้หวนคืนมา

ทำให้วลีที่ว่า “ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย” ได้ลุกโพลง สว่างไสว

 

ความเคยชินประการหนึ่งต่อคำว่า “ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย”คือความเคยชินที่จะเห็นภาพซ้ำแล้ว ซ้ำอีก

เหมาะอย่างยิ่งที่จะหวนคืน และฟื้น “อดีต”

แต่ทันทีที่ นายสุเทพ เทือกสุบรรณ สวมรองเท้าคู่เก่าและย่ำซ้ำไปกับรอยเดิม ตัวของ นายสุเทพ เทือกสุบรรณ ก็จะตระหนักได้ เป็นอย่างดีว่า

แม้จะย่ำซำรอยเดิม แต่ทุกอย่างก็”ไม่เหมือนเดิม”

เพราะกลับพบกับความเฉยเมย แม้ว่าเมื่อ 5 ปีก่อนจะเคยให้ความร่วมมืออย่างดียิ่ง แต่มาครานี้พวกเขากลับยืนกอดอกทอดตามองด้วยความเย็นชา

ยิ่งกว่านั้น บางคนที่เคยถูกบีบคอหอยสกัดมิให้ไปหย่อนบัตรเลือกตั้งในเดือนกุมภาพันธ์ 2557

กลับยืนถือป้าย LIAR LIAR ต่อหน้า

บางคนที่ถึงกับต้องปีนรั้วเข้าคูหาเลือกตั้งก็ออกมาบ่นด้วยน้ำเสียงอันดังว่า “กินข้าวนะไม่ได้กินหญ้า”

ประวัติศาสตร์อาจ”ซ้ำรอย” แต่ก็มี”พัฒนาการ”

 

ไม่ว่าจะมองด้วยมุมแห่ง “อิทัปปจยตา” ไม่ว่าจะมองด้วยมุมแห่ง

“วิภาษวิธี” ไม่มีอะไรที่ดำรงคงอยู่”เหมือนเดิม”

ไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิต ไม่ว่าจะเป็นสิ่งไม่มีชีวิต ล้วนอยู่ภายใต้กฎแห่งอนิจจัง ไม่เที่ยงแท้ ไม่แน่นอน ดำรงอยู่ภายใต้กฎแห่งการแปรเปลี่ยน เสื่อมสลาย

แม้กระทั่งคนชื่อ สุเทพ เทือกสุบรรณ ก็ตาม