หลังส่ง essay เรียบร้อย ฉันก็ออกมายืนรีรอบิดขี้เกียจอยู่หน้าห้องเรียนเพื่อเตรียมตัวขึ้นรถบัสกลับที่พัก

–สุยดา ซาโตชิ เชิญเธอไปขึ้นรถ

–ชวนฉันไปขึ้นรถ?

ฉันทวนคำของเพื่อนชาวไต้หวันที่วิ่งกระหืดกระหอบมาหาฉัน เพราะฉันลืมไปแล้วที่ซาโตชิชวนฉันไปกินอาหารเย็นที่ไชน่าทาวน์ กว่าฉันจะส่ง essay ให้เคนได้ก็ใช้เวลานานโขจนเลยเวลาที่กำหนดไปมากมาย แต่…กลับกลายเป็นว่าไม่มีใครในกลุ่มซาโตชิทำส่งครูเลยสักคนคงออกไปนั่งเล่นเตรียมตัวไปเที่ยวแล้วก็ต่อด้วยอาหารเย็นแน่นอน

–สุยดามานั่งข้างหน้า

ซาโตชิเจ้าของรถสั่งการให้คนตัวเล็กอย่างฉันที่หอบหนังสือพะรุงพะรังไปนั่งด้านหน้า ส่วนเพื่อนชายชาวไต้หวันตัวใหญ่ต้องไปเบียดกันอยู่ข้างหลัง ฉันอดขำไม่ได้ที่เห็นเพื่อนๆ 4-5 คนนั่งอัดกันด้วยใบหน้าบูดบึ้งและไม่พอใจ

–ทำไมสุยดาเพิ่งเข้ากลุ่มแท้ๆ ถึงได้นั่งข้างหน้า

เพื่อนชาวญี่ปุ่นเริ่มบ่น นั่นสิ ฉันก็สงสัยเพราะกลุ่มนี้คละนักเรียนหลายห้อง บางคนก็ไม่รู้จักฉัน

–จะไปด้วยกันหรือจะแยกไป?

คำถามนี้จากซาโตชิช่างศักดิ์สิทธิ์จนทำให้ทุกคนเงียบกริบ แต่ด้วยที่ฉันเพิ่งจะเข้ากลุ่ม ยังไม่รู้จักหรือสนิทกับใครแม้แต่ซาโตชิเองก็ตาม ฉันจึงเสนอให้แจ๊สซี่สาวจีนรุ่นน้องมานั่งด้านหน้ากับฉัน

แจ๊สซี่กระโดดเข้ามาเบียดฉันอย่างว่าง่าย หลายคนหายใจคล่องขึ้นทันตาเห็น

 

อาหารแต่ละจานที่ถูกสั่งมาหมดเกลี้ยงไปอย่างรวดเร็ว เด็กอายุประมาณ 20 บวกลบนี่ช่างคึกคักอยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอนจริงๆ เมื่อเทียบกับสาววัยเบญจเพสเช่นฉันแล้วช่างต่างกันนัก

ฉันดูแก่ ดูไม่คล่องตัว ดูน่าเวทนาพอควรที่ไม่สามารถแย่ง หรือคึกคักได้ทันเด็กพวกนี้

ร้านอาหารจีนในฮาวายเป็นที่ถูกใจของชาวเอเชียยิ่งนัก แต่ไม่ใช่ฉัน ฉันว่าอาหารจีนค่อนข้างมันเยิ้มทำให้ไม่ค่อยสบายตัว

ฉันชอบอาหารเวียดนาม อาหารเกาหลีและอาหารญี่ปุ่นในฮาวายมากกว่าเพราะอากาศที่ฮาวายค่อนข้างอุ่นสามารถปลูกผักสดได้หลากหลายชนิดที่เหมือนกับบ้านเรา เช่น สะระแหน่ โหระพา ซึ่งก็สะอาด สด อร่อยเติมเต็มให้สบายตัว สบายท้องได้ดีนัก

ร้านจีนวันนี้อาหารเต็มโต๊ะตามแบบฟลูคอร์สที่ซาโตชิเลือกสั่งมาได้ครบไม่ขาดไม่เกิน ทุกคนสนุกสนานและอิ่มหนำสำราญกันถ้วนหน้า

ส่วนซาโตชิก็จะทำตัวเป็นพี่ใหญ่หรือที่ภาษาไทยเรียกกันว่า “ป๋า” มาก เพราะเขาจะเป็นคนกำหนดตำแหน่งที่นั่ง กำหนดว่าใครจะต้องจ่ายเท่าไร แน่นอนฉันนั่งติดป๋า และฉันจ่ายน้อยที่สุด “ป๋า” ที่อายุอ่อนกว่าฉันเกือบ 5 ปียังทุ่มเทขับรถมาส่งฉันถึงที่พักอีกด้วย

–วันหยุดสุดสัปดาห์นี้ไปไหนไหมครับ ผมอยากชวนคุณไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์

 

ปกติฉันจะใช้รถบัสในการเดินทางไปไหนมาไหน แน่นอนเส้นทางที่ไปก็ค่อนข้างจำกัด และไม่ได้สะดวกเท่าการมีรถยนต์ส่วนตัว อีกอย่างฉันเพิ่งมาถึงฮาวายยังไม่รู้เหนือรู้ใต้ การที่มี “ป๋า” มาเสนอตัวเป็นไกด์พาเที่ยวเช่นนี้จะปฏิเสธได้อย่างไร

การท่องไปทั่วเกาะโฮโนลูลูไม่ว่าจะเป็นการไปทำความเข้าใจกับประวัติศาสตร์ฮาวายโดยเริ่มที่กษัตริย์ Kamehameha หรือการไปที่ Honolulu Museum of Art ก็ได้ช่วยฝึกทักษะทางสายตาในการมองภาพวาด รูปปั้น สนามหญ้าให้เป็นศิลปะ

หรือการได้ไปเทรกกิ้งที่ Diamond Head ภูเขาที่โดดเด่นริมหาดไวกีกี หรือแม้แต่การได้ไปนั่งดูดาวตกยามค่ำคืนที่ North Shore แหล่งที่เหล่านักโต้คลื่นพากันมาวาดลวดลาย ล้วนแล้วแต่ได้สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับชีวิตน้อยๆ ของฉัน

ถนนที่คดเคี้ยว สูงต่ำ ลดหลั่นกันไปตามแนวของภูเขาคือเส้นทางกลับไปสู่ที่พักของซาโตชิ ตำแหน่งที่ตั้งของคอนโดมิเนียมที่ช่างเหมาะเจาะในการมองแสงแวววาววิ[วับด้านล่างได้อย่างงดงาม

–สุยดามายืนที่นี่สิ

เขาชวนฉันมายืนดูไฟที่ระยิบระยับไปทั่วเกาะโฮโนลูลู ตรงระเบียงกว้างของจุดชมวิวในคอนโดฯ

–ไฟทุกดวงจะเป็นแคนเดิล ไลต์ (แสงเทียน) นะ เราจะเห็นแต่สีส้มเป็นดวงๆ กระจายไปทั่วเกาะ จะไม่มีแสงสีขาวของนีออนให้เห็น นี่คือความสามัคคีร่วมมือร่วมใจของคนในเกาะ และนี่ก็คือความงามของเกาะในฝันละเธอว่าไหม?

เขาช่างเป็นคนสุภาพอ่อนโยน และโรแมนติก น้ำเสียงเขาไม่เคยมีความหงุดหงิด หรือเน้นหนักแบบประชดประชันแต่อย่างใด

ตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาเขาไม่เคยแสดงตัวเป็นเสี่ยใหญ่ที่จะละลาบละล้วงความเป็นส่วนตัว หรือเบ่งกล้ามให้ดูดี

 

ทุกมื้ออาหารที่เขาปรุงเสิร์ฟจะออกแนวฟลูคอร์สให้ประสาทสัมผัสทั้งห้าของฉันได้พบกับความรื่นเริงบันเทิงใจ

เสียงเพลงคลาสสิคที่เขาตั้งใจเลือกมาในแต่ละมื้ออาหารได้ช่วยให้ต่อมเจริญอาหารทำงานได้ดียิ่งนัก

เมื่อเวลาผ่านไปอาหารแต่ละมื้อคือเรื่องยิ่งใหญ่ระหว่างฉันกับเขา ถ้าเราไม่เลือกไปร้านอาหารดีๆ หรูๆ เราก็จะเริ่มปรุงกันเองในห้องสตูดิโอที่มีครัวเล็กๆ และระเบียงที่มองไปเห็นท้องฟ้าสีครามใสปิ๊งที่แทบจะเป็นสีเดียวกับท้องทะเลด้านล่าง

ยามเย็นเมื่อตะวันตกดินแสงสีส้มสดจะปรากฏบนเส้นขอบฟ้าที่คลุกเคล้าเข้ากับเสียงเพลงของโรเบิร์ต ชูมานน์ ได้อย่างลงตัว

ฉันหลงใหลบทเพลงของชูมานน์เพราะรู้สึกเสียงดนตรีนั้นได้บีบลึกเข้าไปถึงสุดหัวใจ ทั้งเศร้าทั้งซึ้งปนสุขไปในเวลาเดียวกัน ฉันเฉยๆ กับเฟรเดริก ชอแป็ง หรือโมซาร์ต ส่วนโยฮันน์ เซบาสเตียน บาค ก็สร้างสรรค์บทเพลงได้ซาบซึ้งกินใจฉันและเขาได้เป็นอย่างดี

นักเรียนทุนญี่ปุ่นที่บ้าเรียน รักการเรียนเช่นฉันไม่เคยได้รับรู้ถึงอรรถรสของเพลงคลาสสิค ไม่เคยได้ชื่นตาชื่นใจหรือให้เวลากับมื้ออาหาร การที่ได้เขานำพาไปเปิดหูเปิดตาถือว่าเป็นรางวัลล้ำค่าของชีวิต

–ทำไมแค่หุงข้าวมันไก่ต้องเรื่องเยอะเช่นนี้ด้วย เดี๋ยวแช่ เดี๋ยวเอาเข้าออกตู้เย็น นั่นนิดนี่หน่อยตลอดเวลา

หรือ

–ก็แค่ผักบุ้งธรรมดา ทำไมต้องล้างต้องหั่น ต้องผ่ากลาง ต้องเสียเวลาจัดใส่จานอีกยาวนาน

พี่สาวที่ชื่นชอบอาหารเช่นกันมักจะบ่นตลอดเวลาที่ขอให้ฉันทำอะไรให้กิน

–หรือจะอร่อยเพราะมันเรื่องมากนี่แหละ กินของมันแล้วไปกินที่อื่นก็ไม่เหมือน ไม่อร่อยเท่าจึงต้องมานั่งคอยดูมันทำ ว่าจะจำก็จำไม่หมด รายละเอียดมันเยอะเกิน

 

พี่น้องในบ้านหรือเพื่อนฝูงใกล้ชิดต่างก็ชอบให้ฉันทำอาหารให้กิน และไม่มีใครบ่นอะไรนอกจากพี่สาวฉันเท่านั้น แต่เมื่อได้นำอาหารที่ฉันปรุงเข้าปากทุกคนก็ดูมีความสุข อารมณ์ดียิ้มแย้มแจ่มใสได้อย่างน่าอัศจรรย์

ความสุนทรีย์ทางประสาทสัมผัสจะช่วยเราคนปรุงให้ผ่อนคลายและใส่ใจในรายละเอียดทุกขั้นตอน

ความเสมอต้นเสมอปลายของเขาในการดูแลฉันทั้งห่วงใยรับส่ง และสุภาพอ่อนโยนทำให้ดวงใจน้อยๆ เริ่มมีการเคลื่อนไหว

ยามนี้ใครจะว่าซาโตชิคือหนุ่มเพลย์บอย ไร้สมอง หักหลังและทำลายหัวใจแอนนาสาวสเปนก็ตาม แต่สำหรับฉันเขาคือผู้นำความสุนทรีย์ทางด้านการปรุง ผู้นำความอ่อนโยน ความนุ่มนวล ความสงบสบายและความเรียบง่ายของการใช้ชีวิต

ที่สำคัญฉันได้ฝึกทักษะของประสาทสัมผัสทั้งห้าที่นอนเน่าอยู่นานให้มีชีวิตชีวาขึ้นมา

ฉันจึงเดินช้าๆ ไปยังจุดที่เขายืน มือซ้ายของฉันสัมผัสมือขวาของเขาอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะกระชับเอาไว้ในอุ้งมือ แล้วโน้มตัวแนบพิงลำแขนขวานั้นอย่างสบายใจ

แต่ดูเขาตกใจเล็กน้อยก่อนหันมายิ้มให้ฉัน และฉันก็ไม่แน่ใจว่าเขาได้ยินเสียงที่ฉันพูดไปหรือไม่ว่า

–ใช่ค่ะ นี่คือเกาะในฝัน

เพราะเราทั้งสองต่างนิ่งนานไปกับแสงสวยๆ ตรงหน้าและภาวะของใจที่กำลังเต้นรัวเป็นกลองมโหระทึกที่ถูกตีรัวอย่างไม่หยุดยั้ง