ฉันมองหลานสาว แล้วเห็นตัวเอง (ตอนเรียนมัธยมต้น) ฉันบอก “ฝ้ายรอแป๊บ เดี๋ยวป้าหาอะไรที่แคลอรีน้อยให้นะ” ยักคิ้ว “ไม่อ้วน อร่อยด้วย”

เพื่อนทำหน้าคว่ำ

ฉันเข้าใจ เธอเป็นแม่ และเธอเห็น-เหมือนที่ฉันเห็น ฝ้ายไม่อ้วน แค่ร่างใหญ่ และยังไม่มีทรวดทรง เป็นเด็กสาวผู้กำลังเติบโต โตแบบที่ตัวเองตั้งตัวไม่ทัน

หลานเพิ่งบอกว่าไม่หิว เธอมองอาหารบนโต๊ะ ตาระยิบระยับ แต่แล้วก็ส่ายหัว “ฝ้ายไม่หิว”

“จะลดน้ำหนักท่าเดียว” เพื่อนบอกฉัน แล้วหันไปทางลูก “จะผอมอย่างป้านี่เลยเหรอ อยากได้อย่างนี้เหรอ”

ฝ้ายพยักหน้าแรง ก่อนเดินไปนั่งชิงช้าหน้าบ้าน

ฉันหัวเราะก๊าก ฉันรู้-ฉันผอม ไม่ว่าจะกินอะไร ฉันก็ไม่ยอมอ้วน เฮ้! ไม่ใช่ความผิดหรอกนะ

เปิดตู้เย็น มุดหัวเข้าไปค้นวัตถุดิบ

“ไม่ต้องหรอกเธอ กับข้าวเต็มโต๊ะ” ได้ยินเสียงเพื่อนจากด้านหลัง

“จะทำผัดกะหล่ำปลีใส่วุ้นเส้น” ฉันเอียงคอ “อย่าบอกนะ ว่าเธอไม่ชอบ มีวุ้นเส้นท่าเรือด้วย”

ผัดกะหล่ำปลีใส่วุ้นเส้นเป็นอาหารที่ดูเหมือนง่าย แต่หาคนทำอร่อยยาก ฉันชอบรสชาติละมุนลิ้นนั่นเสียจริง

มันเคยเป็นอาหารลดน้ำหนักของฉัน

ตอนเรียน ม.3 ฉันหนัก 51 กิโลกรัม สูง 150 เซนติเมตร แม่บอกว่าฉันไม่อ้วน (เหมือนเพื่อนบอกลูกตอนนี้) แต่ฉันรูปร่างใหญ่กว่าเพื่อนๆ ตัวหนา ไม่มีเอว ดูบึกบึนเหมือนผู้ชาย มันผิดตรงไหน ถ้าจะอยากตัวบาง

ฉันกินผัดกะหล่ำใส่วุ้นเส้นแทนข้าว บางวันฉันกินพร้อมกับข้าวของแม่ ฉันไม่ได้อดอาหาร แค่ลดแป้ง แล้วน้ำหนักก็ค่อยๆ ลดลง

ใครจะรู้ ถ้าไม่ลดน้ำหนักตอน ม.3 เอาแต่อร่อยไปเรื่อยๆ ฉันจะตัวโตสักแค่ไหน

“กะหล่ำปลอดสาร สดด้วย ใส่กะหล่ำเยอะ วุ้นเส้นน้อย อร่อยแน่นอน”

เพื่อนถอนใจ “ผอมไม่ได้แปลว่าสวย” จบประโยค เธอเหยียดตามองฉัน

ฉันยิ้ม “สวยหมายถึงพอใจ เราชอบของเราแบบนี้ แล้วเราก็แข็งแรงดี”

“เราก็ชอบอวบระยะสุดท้ายแบบนี้ หน้าตึงดี”

ข้อนั้นฉันเห็นด้วย แต่อีกหลายปี กว่าหลานจะรู้จักสวย ระหว่างนั้น หลานต้องได้สิทธิ์ที่จะทดลอง ค้นหาความสวยในแบบของเธอ

 

แน่ละ ฉันกลืนความคิดเห็นลงไป หยิบกะหล่ำปลีมาสไลด์ อาจไม่ได้เส้นฝอยเหมือนกะหล่ำปลีที่กินกับหมูทอดในร้านอาหารญี่ปุ่น แต่ฉันจะทำให้บางที่สุด เพราะยิ่งบางหมายถึงยิ่งอร่อย

ใจความสำคัญของจานนี้อยู่ที่กะหล่ำปลี มันควรสด และถ้าได้แบบปลอดสาร เราก็กินสบายใจ (แม้จ่ายมากหน่อย) ใส่กะหล่ำเยอะๆ ใส่วุ้นเส้นแต่น้อย วุ้นเส้นเป็นวัตถุดิบที่ฉันระวังเป็นพิเศษ เพราะเมื่อสุกมันจะเยอะขึ้นมาก

ถ้าเราแช่กะหล่ำปลีในตู้เย็นก่อนจะซอยง่ายขึ้น จัดไปเลยครึ่งหัว เอาให้ฟูเต็มชาม พอผัดแล้วจะยุบเหลือนิดเดียว

ส่วนวุ้นเส้นจอมพองตัว ฉันใช้ครึ่งหนึ่งของห่อเล็ก แช่น้ำไว้เรียบร้อย

 

เพื่อนนั่งกิน ขณะฉันซอยกะหล่ำปลี จริงของเพื่อน เรามีอาหารมากมาย ทุกจานอร่อย น่ากิน แต่ฉันอยากทำจานพิเศษให้หลานสาวผู้ยังไม่รู้ว่าตัวเองสวย-ซึ่งไม่แปลก กว่าฉันจะรู้จักความสวยก็ย่างเข้าปีที่ 30

สักวันหลานย่อมรู้ และถ้าตอนนี้หลานอยากลดน้ำหนัก ก็ไม่เห็นเป็นไร ฉันคิด ปล่อยกะหล่ำปลีซอยไว้ในชาม หันมาเตรียมหมูสับ ใส่หมูสักสองช้อนโต๊ะคือกำลังดี

เทวุ้นเส้นมาพักในกระชอน เปิดเตา ตั้งกระทะ ใส่น้ำมันลงไปนิดหน่อย ฉันจะทำไข่ให้สุกก่อน พอน้ำมันร้อน ตอกไข่ลงไปสองฟอง คนๆๆๆ กระทั่งสุก ตักไข่ใส่ถ้วยไว้ ด้วยวิธีนี้ไข่จะไม่เคลือบวุ้นเส้น แต่กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย กระจายทั่วจาน ดูน่ากินกว่าเป็นกอง

กระทะใบเดิม เติมน้ำมันอย่างเบามือ เพราะมันไม่อร่อยเอาเลย ถ้าตอนตักใส่จานมีน้ำมันเยิ้ม รอกระทะร้อน ฉันใส่หมูกับกระเทียมสับลงไปพร้อมกัน ผัดให้สุก ตามด้วยวุ้นเส้น ผัดจนวุ้นเส้นสุก ก็ถึงเวลาของกะหล่ำปลีกับไข่

กะหล่ำปลีจะหวานอร่อยเมื่อสุก ปรุงแต่น้อย ให้ได้ความนวล น้ำมันหอยนิด น้ำปลาหน่อย และน้ำตาลปลายช้อน มันควรเป็นอาหารที่ตักกินเปล่าๆ ได้

ไม่ต้องการต้นหอม พอกะหล่ำปลีสุกก็ปิดเตา โรยพริกไทยขาวเยอะๆ ตักใส่ถ้วยลายหวาน วางผักชีช่อหนึ่ง

 

ฉันเรียกฝ้ายมาชิม

“วุ้นเส้นมี กะหล่ำก็ซื้อบ่อย แต่ไม่รู้ทำไมไม่ค่อยได้ทำ อร่อยนะ เราชอบ” เพื่อนว่า เธอชิงตักกินก่อน คำใหญ่ด้วย (คิดแล้วเชียว)

บางทีความเรียบง่ายนั่นละที่บังตา บังเอิญหลานอยากลดน้ำหนัก ทำให้ฉันนึกถึงตัวเอง ก่อนจะคิดเลยเถิดมาถึงเมนูนี้

รอหลานตักกินสองคำ ฉันค่อยถาม “ชอบมั้ยฝ้าย”

เธอยิ้ม “มากค่ะ”

“หิวก็สารภาพมาเหอะ” แม่แซวลูกสาว

ฝ้ายโตพอที่จะทำจานนี้กินเอง ไม่ต้องง้อแม่ (ผู้นิยมความอวบ) ครั้งอายุเท่าเธอ ฉันกินอะไรก็อร่อย แถมกินเท่าไรๆ ก็ไม่อิ่ม เผลอแป๊บเดียว กระโปรงนักเขียนคับจนไม่เหลือผ้าให้เลื่อนตะขอ ครั้นยืนบนตาชั่ง ก็เห็นตัวเลขเพิ่มขึ้นทีละ 5 กิโลกรัม

ถ้าตอนนั้นไม่เลือกกิน ฉันคงไม่ได้รูปร่างนี้ ร่างที่บางคนติงว่าผอมไป (นิด) แต่ฉันชอบร่างกายของฉัน มันคล่องแคล่ว ใส่เสื้อผ้าง่าย แถมเวลาวิ่งไม่ต้องแบกน้ำหนักตัว

ฝ้ายส่งจานเปล่ามาให้ ฉันมั่นใจ-เธอไม่ขอเพิ่ม แต่ฉันไม่แน่ใจว่ารูปร่างแบบไหนที่เหมาะกับเธอ เธอเท่านั้นที่ตอบได้ และคำตอบย่อมต้องการเวลา