กวีกระวาด

ประกาย ปรัชญา [email protected]

กลับไม่ได้ แต่ไปถึง

 

“อยาก” ยื้ออำนาจ อาจยั้งใจได้

หยุดปม “อยาก” ไป ด้วยใคร่ครวญยั้ง–

มองทางข้างหน้า โอ้ว่าเอวัง

แลพื้นภูมิหลัง “เสื่อม” ตั้งแต่นั้น

อิดหนาน่าอาย หน่ายขายหน้าคน

เหนื่อยเสียชื่อตน จนยอมเหหัน

เสียงกวน เสียงกา สากล สากรรจ์

เบื่อมันกดดัน เบื่อมันเซ้าซี้

ยื้ออยู่กลางจิต คิดอยู่กลางดึก

สลัดสิ่งลึก ตรึกตรองถ้วนถี่

มาแต่พอไกล ไปแต่พอดี

มิ “เสื่อม” กว่านี้ ไม่มี “เสื่อม” ซ้ำ

ทาสความอยากยื้อ… ลงมือกระทำ

เกินภาวะมโนกรรม

คืบเคลื่อนลักปิดลักเปิด… เปิดเผย

เปลือยตนจนล่อนจ้อนเลย

ถึงแน่แท้เหวย!

ถึงที่เสื่อมทรุดสุดแสน

ทั้งเดือด ทั้งดัง ทั้งแดน

เสียงหมิ่นถิ่นแคลน

รู้เช่นเห็นชาติอำนาจนิยม