คอลัมน์ประจำ

ลิฟต์ | เรื่องสั้น : เนง ระพันออ

ที่มามติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 25 เมษายน - 1 พฤษภาคม 2568
คอลัมน์เรื่องสั้น
เผยแพร่

เรื่องสั้น | เนง ระพันออ

ลิฟต์

 

การพบกันแค่สองครั้งในราวหนึ่งเดือนไม่ใช่เรื่องแปลก โดยเฉพาะกับวิถีชีวิตในคอนโดฯ ที่เน้นความเป็นส่วนตัว แต่เขาจำเธอได้เพราะดวงตา และเหตุที่รู้ว่าเธออยู่ชั้นไหน เพราะวันนั้นเขาเข้าทีหลัง และในลิฟต์มีแค่เธอกับปุ่มไฟเลข 9

วันนี้ก็เช่นกัน กริชพุ่งตัวกดปุ่มขณะลิฟต์กำลังปิด ตั้งใจจะขอโทษ แต่เปลี่ยนเป็นโค้งเล็กน้อย เมื่อเห็นเธอจ้องมือถือด้วยสีหน้าที่มองแวบเดียวก็รู้ว่าเครียด

แม้ใช้เวลาไม่นาน แต่บรรยากาศในลิฟต์ที่มีคนร่วมทางชวนให้อึดอัดเสมอ มือถือจึงเป็นตัวช่วยที่ดี แต่ตอนนี้เขาไม่อยากแค่ไถหน้าจอ

พอคาดว่าเอียงหน้าจอจนได้มุม ก็กดชัตเตอร์

แต่วินาทีถัดมา กลับรู้สึกผิดจนไม่กล้าเปิดดู ยิ่งกว่านั้นคือไม่อยากถือไว้ เหมือนมันเป็นเครื่องมือปีศาจ ที่คงอ้างได้แค่กับตัวเองว่าไม่มีเจตนาร้าย และถ้าเธอเอาเรื่อง อย่างน้อยเขาคงต้องย้ายออก เพราะการแอบถ่ายเป็นเรื่องที่โลกรังเกียจ

ถึงชั้น 8 ขณะก้าวออกจากลิฟต์ เขาแอบมอง เห็นเธอเงยหน้าหาปุ่มไฟ ถ้าไม่ใช่เพราะแสงตกกระทบ เขาคิดว่าในดวงตาเธอมีน้ำ

ทันทีที่เข้าห้อง กริชกลั้นใจเปิดรูปที่แอบถ่าย พบว่าไม่โฟกัสสักจุด และเมื่อยิ่งขยาย ภาพก็ยิ่งเบลอ

 

เหมือนเดิม งานสำคัญกว่าความรู้สึก การรับปากมีผลแค่ขณะพูด และพอสัมผัสอากาศ ทุกถ้อยคำก็ล่องหน

พลอยสงสัย เขาเคยรู้ไหมนะ ว่าการรับปากจะเปลี่ยนเป็นความทรงจำ จากนั้นก็แปลงเป็นการรอคอย และทันทีที่เขาส่งข้อความมายกเลิกนัดเพราะงานไม่เสร็จ การรอคอยก็กลายร่างเป็นเศษขยะ พอทับถมซ้ำๆ จึงกลายเป็นภูเขา

ถ้าตอนขึ้นลิฟต์ไม่มีใคร เธอคงปล่อยให้น้ำตาไหล นึกขอบคุณคนร่วมคอนโดฯ ที่ขึ้นลิฟต์มาด้วย แต่ก็ถือว่าแลกกันกับการแอบถ่าย

ความผิดหวังสะสม พลอยไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไรกับภูเขาขยะ เขาเองไม่ใช่หรือ เป็นคนนำพามาที่นี่เพื่อให้ง่ายต่อการพบกัน แต่เอาเข้าจริง ตลอดสองเดือนเขามาแค่เจ็ดวัน และเป็นเจ็ดวันที่ไม่มีวันไหนติดกับวันไหน

พลอยจำได้ดี เขาเคยบอกว่างานคืออนาคต ส่วนเธอคือไออุ่น แต่เจ็ดวันในสองเดือนเขาอุ่นพอแล้วหรือ แม้พยายามรับให้ได้กับที่เขาบอกว่า ความรักของเรายังไม่ควรเปิดเผย ทั้งที่เขาพ้นพันธะอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้ว

เคยถามเขาว่าทำไมเลือกเธอ

‘ผมขอตอบในวันแต่งงาน’

เจอคำตอบแบบนี้ ใจใครจะไม่ละลาย

มันคือความเคลิบเคลิ้ม หรือความไร้เดียงสากันแน่

ไม่ใช่หรอก มันคือความรักในรูปของความเข้าใจและการไม่ก้าวก่าย เธอบอกตัวเอง

การไม่ก้าวก่าย ที่เขาให้ความหมายว่า คือการเคารพกัน

ก่อนหลับ พลอยเปิดกล่องข้อความอีกรอบ หลอกตัวเองว่าเผื่อมีอะไรตกหล่น แล้วก็จริง มีอีกข้อความ

‘คืนนี้ฝันดีนะที่รัก’

เธอเพิ่งเห็น อาจเพราะตอนอยู่ในลิฟต์ น้ำในตาบดบังจนโลกเบลอ

 

กริชไม่รู้ว่าคืออะไรแน่ที่สั่งให้มองไปทั่วลานจอดรถ อาการนี้เริ่มตั้งแต่ลงลิฟต์ ที่ทำราวกับว่ามีใครซ่อนอยู่ในปุ่มเลข 9

จนถึงตอนนี้เขายังรู้สึกผิดกับการแอบถ่าย แม้ภาพจะเบลอโดยสิ้นเชิง และความละอายสั่งให้ลบทิ้งไปแล้ว พร้อมกล่าวคำขอโทษลับหลัง

ซีดานสีดำตรงมา กริชมองทะลุกระจก ตื่นเต้นเหมือนตอนเจอของที่รื้อหา พอรถเธอพ้นจากมุมตึก ในสมองก็พบคำสั่งให้หาช่องจอดรถเธอ

แต่สองขาชะงักเมื่อได้ยินคำถามลึกลับว่าหาเพื่ออะไร มันอาจถูกตีความจากกล้องวงจรปิดว่าคือการคุกคาม นั่นอาจทำให้ความบริสุทธิ์ใจแปดเปื้อน

กริชเลือกเก็บความบริสุทธิ์ใจไว้ แล้วสั่งสมองให้ลืมทะเบียนรถเธอ แต่ในเมื่อสมองไม่ทำตาม เขาจึงปล่อยไว้อย่างนั้น

จงหยุดคิด กริชสั่งตัวเอง แล้วค่อยว่ากันใหม่ตอนกลับมา ถ้าเรื่องนี้ยังอยากปรากฏตัวอย่างมีขอบเขต และสมเหตุสมผล

 

ถึงเวลาที่ต้องแปลความหมายให้ถูกต้อง ว่าการเคารพกันทั้งสองฝ่ายต้องทำด้วยกัน พลอยขอบคุณความรักในตัวเอง ที่ช่วยยืนยันว่าการขอโทษซ้ำๆ ของความผิดซ้ำๆ คือการไม่เคารพ

เมื่อวานมีคนร่วมลิฟต์ จึงไม่ได้ปล่อยโฮตอนได้รับข้อความ วันนี้ถ้ามีการยกเลิกนัดอีกคงไม่ร้องแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็อยากมีเพื่อนขึ้นลิฟต์อยู่ดี

ประตูลิฟต์กำลังปิด มีเสียงคนวิ่ง พลอยรีบกดปุ่มเปิด พอเข้ามาเขาก็กดปุ่มเลข 8 แล้วใส่ใจมือถือโดยไม่ขอบคุณสักคำ

เหมือนจะใช่คนที่แอบถ่ายเมื่อวาน ดูจากปุ่มไฟคนนี้ก็อยู่ชั้น 8 แถมเจอในช่วงเวลาใกล้เคียงกัน พลอยนึกอยากถามว่าแอบถ่ายทำไม แต่คงอับอายถ้าจำคนผิด เพราะเมื่อวานก็ไม่ได้เห็นหน้าชัด

พอไฟปุ่มเลข 8 ดับ เธอเห็นคนร่วมลิฟต์เหลือบมอง แต่ก็แค่นั้น

 

อยากเขกกะโหลกรัวๆ แต่คงน้อยไป กริชอยากเอาหัวฟาดชักโครกมากกว่า ถามตัวเองว่าจะคิดซับซ้อนไปถึงไหน เธออุตส่าห์กดลิฟต์รอ แต่ใจกลับสั่นจนไม่ได้ขอบคุณ

ดูจากท่าทีในลิฟต์ เธอคงไม่รู้ตัวว่าเมื่อวานถูกแอบถ่าย แต่ก็ไม่แน่ ที่วันนี้เธอไม่ได้เอาแต่จ้องมือถือ อาจเพราะอยากจับตาดูว่าจะถูกแอบถ่ายอีกไหม

ก่อนหลับ กริชกำชับหนักแน่น ว่าถ้าอยากให้ความรู้สึกผิดหมดสิ้นไปจากใจอันบริสุทธิ์ ให้รีบทำความรู้จัก จากนั้นก็สารภาพ และขอโทษอย่างจริงใจ

 

ต่อไปคงไม่ได้ใช้ลิฟต์นี้อีก พลอยจะจำไว้ว่าเคยถูกชายหน้าตาดีแต่ไม่มีมารยาทแอบถ่ายที่นี่ แค่หวังว่าจะไม่มีอะไรเสียหาย แต่ก็คิดไม่ออกว่ารูปในลิฟต์จะมีอะไรให้เสียหาย

การขอยกเลิกสัญญาเช่าที่เป็นชื่อเธอไม่มีอะไรต้องกังวล แม้ในสัญญาจะระบุว่าหากอยู่ไม่ครบหนึ่งปีจะถูกริบเงินประกัน แต่จะเป็นไร คนนำพาต้องมีส่วนรับผิดชอบอยู่แล้ว

เสียดายลานจอดรถ พลอยชอบระบบของที่นี่เพราะมีช่องจอดประจำตัว แต่เธอรู้ หลายที่ก็มีบริการนี้ และรู้ด้วยว่ากำลังต่อรองกับตัวเอง

เธอไม่ได้ติดใจลานจอดรถ เธอข้องใจเขาต่างหาก เขาไม่ใช่หุ่นยนต์ เขาจึงมีความรู้สึก และเมื่อมีความรู้สึก เขาย่อมต้องรู้ว่าเธอก็ไม่ใช่หุ่นยนต์ ด้วยเหตุนี้ เขาจึงควรรู้ดีว่าเธอก็มีความรู้สึกเช่นกัน

หลังจากสามเดือนที่หล่นลงไปในหลุมรัก พลอยจึงย้ายมาที่นี่ ด้วยระยะเวลาแค่นั้น เธอใจง่าย หรือเธอทำให้เขาคิดว่าเธอใจง่ายกันแน่นะ

จำได้ เธอเคยพูดกับเขา ว่าต้นรักต้องใช้เวลาเพื่อออกดอกให้เชยชม

‘แต่ความรักไม่ต้องค่ะ’

พลอยเชื่อว่าการเกิดขึ้นของความรักไม่เกี่ยวกับเวลา มันเกิดขึ้นได้แม้ชั่วฉับพลันทันใด และออกดอกให้เชยชมได้ในพริบตาต่อจากนั้น

แต่สิ่งที่เธอยังไม่ได้พูด คือหากความสัมพันธ์พังครืน นั่นคือการหมดรัก และมันเกิดขึ้นได้อย่างฉับพลันทันใดเช่นกัน

 

ความกล้าที่รวบรวมได้ตั้งแต่เมื่อคืน คือออกตามหาช่องจอดรถของเธอด้วยใจบริสุทธิ์ จนกริชพบว่ามันอยู่ในระยะมองเห็นจากช่องจอดของตัวเอง

อยากยืนรอที่หน้ารถ แต่เพราะขาสั่นจึงเข้าไปนั่ง ตั้งใจว่าพอเธอเดินมาค่อยออกไป

แผนคือ แนะนำตัวว่าเขาคือคนที่เธอกดลิฟต์รอ และเมื่อวานเขาไม่ได้ขอบคุณ ด้วยเหตุนี้จึงอยากมาขอบคุณตอนเช้า เพราะไม่แน่ใจว่าตอนค่ำจะได้เจอกันในลิฟต์หรือไม่

ทันใด เธอเดินตรงมา กริชเปิดประตู แต่พอรู้สึกว่าขายังสั่น จึงปิดกลับ จากนั้นมือที่สั่นพอกันก็หยิบมือถือเปิดแอปถ่ายรูป ซูมสุดกำลัง รอจังหวะให้เธอหันหน้ามาในมุมที่ตรงที่สุด แล้วกดชัตเตอร์

กริชหลับตาควบคุมความตื่นเต้น และพอลืมตา เธอก็หายไปกับรถแล้ว

 

กดปุ่มเลข 9 แล้วกดปุ่มปิด แต่พอประตูลิฟต์ปิดเกือบสนิท พลอยก็กดปุ่มเปิด เผื่อจะมีใครมาช้า

แต่ไม่มี

เป็นวันแรกที่พลอยไม่ใส่ใจว่าใครจะโทร.มาหยอดคำหวานกี่คำ จะส่งสติ๊กเกอร์รูปหัวใจมากี่ครั้ง รวมทั้งล่าสุดส่งข้อความมาบอกว่า พ้นจากช่วงงานยุ่งจะชดเชยเวลาให้

เขาไม่รู้ว่าสายไปแล้วตั้งแต่เธอโทร.หาผู้จัดการคอนโดฯ

พลอยคิดว่าตอนที่เธอรับรักเขาอย่างรวดเร็ว เขาน่าจะฉุกคิดได้ว่าไม่ใช่เพราะเธอใจง่าย นั่นคือความเด็ดเดี่ยวต่างหาก

แต่ถึงอย่างนั้น ณ เวลานี้เธอก็ไม่ได้เกลียดเขา และบางอย่างยังโทษตัวเองเพื่อให้มีส่วนร่วมรับผิดชอบ กับการหมดลงอย่างรวดเร็วของความรัก ไม่ต่างจากตอนก่อเกิด

การย้ายห้องมีค่าใช้จ่ายแต่ไม่ยุ่งยาก และใช้สัญญาเดิมต่อได้ทันที ผลของการนี้คือ เขาผู้นำพาจะใช้คีย์การ์ดไม่ได้ ใช้ลิฟต์ไม่ได้ ใช้ลานจอดรถไม่ได้ ซึ่งจะทำให้เขารู้โดยปริยาย ว่าใช้เธอเป็นไออุ่นไม่ได้อีกต่อไป และเขาไม่อยู่ในสถานะที่จะโวยวาย

มีห้องราคาเท่าเดิมสองห้อง ผู้จัดการคอนโดฯ นัดไปดูห้องจริงในวันหยุด แต่สองวันนานเกินไป พลอยขอดูแค่รูป และขอย้ายพรุ่งนี้ โดยอ้างว่าลางานไว้แล้ว

เขาแนะนำห้องชั้น 10 พลอยตกลง แต่พอเขาบอกว่าเธอเลือกถูกแล้ว เพราะชั้น 10 วิวสวยกว่าชั้น 8 พลอยจึงรีบบอกว่าลืมไปเธอไม่ถูกโฉลกกับเลข 10

 

กริชเผลอถอนหายใจตอนลิฟต์ขึ้น ตลอดทั้งวันเขาโกรธตัวเองที่แอบถ่ายเธออีกจนได้ จึงเสนอวิธีล้างบาปสองทางให้เลือก คือจัดโต๊ะทำงานให้เป็นระเบียบเสียที กับลบรูปที่แอบถ่ายทิ้งไป

และเมื่อดูรูปอีกครั้ง เขาก็เลือกทางแรก

ขณะขับรถกลับ กริชคิดแผนใหม่ จากความตั้งใจเดิม คือหาโอกาสพบเธอเพื่อขอบคุณที่กดลิฟต์รอ พร้อมสารภาพผิดเรื่องแอบถ่ายสองครั้ง

แต่แผนใหม่คือ ไม่ต้องหาโอกาส แค่รอให้พบกัน แล้วทักทายด้วยประโยคสามัญ แอบหวังว่าจะเป็นวันนี้ แต่ลิฟต์ก็ว่างเปล่า

 

พลอยตื่นเช้ากว่าปกติเพื่อเช็กของส่วนตัวที่ต้องขนย้ายอีกรอบ ตั้งใจว่าบ่ายๆ จะส่งข้อความง่ายๆ ไปหาเขา แค่เพื่อให้รับรู้ และคงไม่ลงท้ายร้ายๆ ว่า คุณรู้จักหญิงใจเด็ดน้อยไป ให้เสียภาพลักษณ์

เมื่อวานตอนเซ็นสัญญาฉบับใหม่ ผู้จัดการคอนโดฯ บอกว่าเช้านี้จะส่งพนักงานมาช่วยขนกระเป๋า แต่พลอยปฏิเสธ และเธอขอบคุณที่เขาไว้ใจให้คีย์การ์ดพร้อมรหัสห้องใหม่ล่วงหน้า

การลากกระเป๋าล้อเลื่อนใบใหญ่สองใบ ไม่ต้องเป็นผู้หญิงมีกล้ามก็ทำได้ แค่มีหัวใจที่แข็งแกร่งและรักตัวเองก็พอ

ลิฟต์มาแล้ว พลอยผลักกระเป๋าเข้าไปแล้วกดปุ่มเลข 8

อึดใจเดียว ไฟปุ่มเลข 8 ดับ ประตูเปิด ชีวิตใหม่ในห้องใหม่รออยู่ พอคิดอย่างนี้ไม่รู้พลังมาจากไหน แค่ลากเบาๆ กระเป๋าก็แทบปลิว จนเกือบชนคนที่ยืนรอเข้าลิฟต์

พลอยจำเขาได้

“ช่วยลากกระเป๋าให้หนึ่งใบได้ไหมคะ มันหนักมาก” •