กวีกระวาด | เรียม

วันใหม่

แค่นับนิ้ว

ปีเดือนเคลื่อนผ่าน

เด็กน้อยสูงขึ้นอีกหนึ่งฝ่ามือ

ผู้เฒ่าย่อกายลงโดยไม่รู้ตัว

เติบใหญ่ และ ร่วงโรย

เคียงคู่ เคลื่อนคล้อย

เช่นปีเดือนเขียนริ้ววาดรอย

ผ่านหลากรู้สึกบนใบหน้า

ลึกในใคร่ครวญ

ผ่านไปอีกปี

มาถึงอีกปี

พึมพำผ่านริมฝีปาก

เร็วเกินไป หรือ ช้าเกินไป

อย่าได้ถาม

จงยินดีกับวันใหม่ที่กำลังมาถึง

หล่อเลี้ยงกายใจให้แกร่งกล้า

เก็บบ้านกวาดลานให้สะอาดโล่ง

รื้อสวนร้าง ถางเครือเถาเหี่ยวแห้งรกรื้อออกเสีย

ละทิ้งคืนมืดหม่น วันหวาดหวั่น ไว้ที่กาลนั้น

วันคืนไม่อาจย้อน

ใดๆ ก็ตาม

คนล้วนไม่อาจยื้อ

วันใหม่

แรกยามตะวันฉายแสงจากขอบฟ้า

ดอกไม้ในตัวเราจะผลิบานอีกครั้ง •

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022