กวีกระวาด | ชิตะวา มุนินโท

โลกปวดกบาลร้าว คราวแผ่นดินเดือดเลือดท่วมตา

ปฐพี ถึงทีเคลื่อน เขยื้อนเขย่า กราบแทบเท้า เหล็กคอนกรีต อย่ารีดหล่น

กิจวัตร วัตถุธรรม ทำเปรอปรน ประโยชน์ผล คนกอบโกย โดยกำหนัด

ท้องฟ้า ล้าร้องไห้ กลายห่าฝน ภูเขาหม่น พ่นน้ำตา โคลนซ่าซัด

ไม้ระงม ล้มทั้งยืน ยากขืนขัด คนหรือสัตว์ พิบัติภัย จมสายน้ำ

ยากเยียวยา เพราะยาไข้ ไปไม่ถึง ยากจะพึ่ง พาใคร จนใจช้ำ

ยากเยียวยา เพราะยาไส้ ไม่เต็มคำ ยากเพราะซ้ำ แล้วซ้ำเล่า เข้าทำลาย

ธรรมชาติ คือชาติภพ พบกำเนิด การก่อเกิด จิตก่อร่าง สร้างแก่นกาย

อิ่มอากาศ ธาตุอาหาร บ้านเรือนราย สมุนไพร ชุบใจกาย สบายจริง…

แต่ใครที่ อัปรีย์ปล้น โค่นต้นไม้ เคยมักง่าย คายเควี้ยงคว่ำ น้ำเน่านิ่ง

ดินกันดาร มือใครพาล ผลาญทุกสิ่ง ฉวยฉกชิง ทรัพย์สมบัติ สัตว์เศรษฐกิจ

อันบาปบุญ คุณโทษ มิโปรดทราบ น้ำใจหยาบ สาปส่ง หลงวิปริต

กระทำการ เป็นพรานล่า คร่าชีวิต ไม่ใช่ตน ไม่สนสิทธิ์ ชีวิตใคร

สกปรก หมกหมักหมม ถาโถมขยะ กามตะกละ โกงตะราง ช่างจัญไร

ผิดกฎหมาย บิดกฎกรรม ระยำใจ ลอยนวลไย ไปได้ดี มากมีเหลือ

หื่นหิวโหย ขโมยลัก หักหาญเหี้ยน เขาโกร๋นเตียน ฟ้าเฮี้ยนฝน ปนยาเบื่อ

บ้านเรือนล้ม ถมเลือดนอง กองเป็นเบือ ชาวบ้านเหยื่อ เยื่อกระดูก ลูกโหลนเหลน

พระพุทธองค์ ทรงตรัสรู้ อยู่โคนไม้ ต้นโพธิ์ไทร สูงใหญ่ ให้ร่มเย็น

สาวกไซร้ ไม่ประวิง ยิ่งพิเรนทร์ โลกแสนเข็ญ เข่นคร่าฟัน บรรลัยสิ้น

เวรกรรมใด ไฟกองก่อ ล่อทุรน เชิญผจญ หนหายนะ ซะทุกถิ่น

ทำร้ายเขา เท่าตัวเรา เผาชีวิน ทุกข์ทมิฬ แผ่นดินเดือด เลือดท่วมตา

มนุษย์หนอ ทรพี เสียทีเกิด หลงเตลิด ในตัวตน วิกลบ้า

มีสมอง เพียงสนอง รองตัณหา ปลอดปัญญา ป่วยปัญหา สาละวน

ความโลภโม โทสัน ขยันยุ่ง จึงอิรุง ตุงนังหนา โกลาหล

อ้าวอุกฤษฏ์ พิษสับปลับ จิตสับสน เปรตคละคน ปนเดรัจฉาน โลกปวดกบาลร้าว •

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022