คอลัมน์ประจำ

โรงงานและคลังสินค้า

ปริญญา ตรีน้อยใส
ที่มามติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 4 - 10 เมษายน 2568
คอลัมน์มองบ้านมองเมือง
ผู้เขียนปริญญา ตรีน้อยใส
เผยแพร่

ในสถานการณ์ที่สินค้าประเภทบ้านและคอนโดมิเนียม ยอดขายต่ำ มีสินค้าเหลือขายมาก สินค้าประเภทโรงงานและคลังสินค้า กลับขายดีเป็นที่ต้องการ ด้วยอุปทานที่มาจากพนักงานขายระดับนายกฯ หรือรัฐมนตรี ที่มาจากนโยบายเศรษฐกิจ และที่มาจากการส่งเสริมการลงทุน

แต่เนื่องจากเป็นสินค้าควบคุม ทำเลต้องอยู่ในนิคมอุตสาหกรรม หรือในพื้นที่สีม่วง ในผังเมืองรวมเท่านั้น อีกทั้งภาพลักษณ์ที่เป็นเครื่องจักรกล แรงงาน และมลภาวะ ไม่ถูกจริตนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ประเภทโลกสวย นักเรียนนอก หรือทายาทเศรษฐี ที่หมายตาแค่คฤหาสน์หรู หรือพูลวิลล่า ราคาหลายสิบล้าน

ส่งผลให้จำนวนผู้ประกอบการสร้างโรงงานและคลังสินค้ามีน้อยมาก แต่ก็ใหญ่โตเป็นถึงบริษัทมหาชน อย่างเช่น บมจ.ดับบลิวเอชเอ คอร์ปอเรชั่น ที่ในปี พ.ศ.2566 ทำรายได้สูงถึงหมื่นเจ็ดพันล้านบาท โดยตัวเลขกำไรนั้น สูงถึงร้อยละยี่สิบห้า

บมจ.อมตะ คอร์ปอเรชัน ทำรายได้สูงถึงหมื่นล้านบาท และทำกำไรสูงเกือบร้อยละยี่สิบ

และ บมจ.สวนอุตสาหกรรมโรจนะ ที่ขยายกิจการสู่โรงไฟฟ้า ทำรายได้สูงถึงสองหมื่นล้านบาท

ในขณะที่ผู้ประกอบการอื่น ประกาศลดอุปทานบ้านพักอาศัย และศูนย์การค้า เมื่อเร็วๆ นี้ กลับมีข่าว สามครอบครัวที่ติดอันดับเศรษฐีไทย คือ เจียรวนนท์ โสภณพนิช และ สิริวัฒนภักดี ประกาศร่วมลงทุนกับกลุ่มโรจนะ ในโครงการ ดิ อีสเทิร์น เกตเวย์ ตรงรอยต่อระหว่างกรุงเทพมหานครและปริมณฑล กับเขตพัฒนาเศรษฐกิจภาคตะวันออก หรืออีอีซี พื้นที่โครงการกว่าห้าพันไร่ มูลค่าสูงถึงแสนล้านบาท

ลูกค้ากลุ่มเป้าหมาย คือ บรรดาโรงงานต่างๆ ที่รัฐบาลโหยหาเพื่อช่วยเยียวยาภาวะวิกฤตเศรษฐกิจ และเพิ่มตัวเลขจีดีพี ยังมีพื้นที่สำหรับคลังสินค้า และศูนย์กระจายสินค้า รวมทั้งศูนย์วิจัยไอที ที่พักอาศัย และชุมชน

เรื่องนี้ตรงกับที่ ณัฏฐา คหาปนะ บริษัท ไนท์แฟรงค์ชาเตอร์ (ประเทศไทย) จำกัด วิทยากร ใน NR Forum : Bangkok ที่จัดขึ้นเมื่อเร็วๆ นี้ ชี้ให้เห็นช่องทางในการดำเนินธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ประเภทที่มีความต้องการมาก ผู้ซื้อไม่มีปัญหาเครดิต และสินค้าในตลาดมีน้อย ที่สำคัญขายได้ราคา

เพียงแต่ว่า โอกาสถูกจำกัดด้วยผังเมือง ที่กำหนดพื้นที่สีม่วง ประเภทอุตสาหกรรมและคลังสินค้า เฉพาะพื้นที่เท่านั้น เนื่องจากใช้มาตรฐานผังเมืองเดียวกันทุกเมือง ตามตำราฝรั่งที่นักผังเมืองเรียนเมื่อนานมาแล้ว หรือมีอาการนอยด์ กลัวปัญหามลภาวะ

ส่งผลให้เกิดช่องว่าง เมื่อรัฐบาลกำหนดนโยบายส่งเสริมอุตสาหกรรม ในบางพื้นที่ เช่น สมุทรปราการ ฉะเชิงเทรา ชลบุรี และระยอง แต่พื้นที่จะสร้างโรงงานได้ กลับมีจำกัด หรือรัฐบาลลงทุนสร้างอินฟราสตักเจอร์ บูรณาการโครงข่ายคมนาคม ในบางพื้นที่ เช่น อยุธยา ปทุมธานี แต่พื้นที่จะสร้างคลังสินค้าได้ กลับมีจำกัด

ในขณะที่คนซื้อบ้านจำนวนหนึ่ง กลัวหรือกังวลพื้นที่สีม่วงในผังเมืองรวม

แต่มีคนจำนวนหนึ่งที่บุญหล่นทับ เพราะมีที่ดินอยู่ในพื้นที่สีม่วง ในผังเมืองรวม

ซึ่งในไม่ช้าคงได้เป็นเจ้าสัว เหมือนข่าวที่อ้างถึง •

 

มองบ้านมองเมือง | ปริญญา ตรีน้อยใส